Twee terroristen drongen vorige week woensdag de redactie van Charlie Hebdo in Parijs binnen en doodden tien medewerkers, waarvan acht redactieleden. In totaal kwamen er twaalf mensen om het leven.

De dag erna wordt er een agent doodgeschoten en op vrijdag gijzelen de eerste 2 terroristen mensen in een drukkerij bij Parijs en de andere man 10 mensen in een supermarkt in Parijs. In die 3 dagen worden er 20 mensen doodgeschoten. Niemand kan dit nieuws gemist hebben en de hele wereld heeft de dagen met spanning meegekeken. Veel journalisten en bloggers schreven erover.

Jaloezie:

En nou kom ik ook nog met mijn mening. Nou ja mening, een gevoel is het eerder, denk ik. Een boosheid misschien, maar ik kan ook niet ontkennen dat toen ik vrijdag aan het werk was op de redactie van Omroep Brabant en de tv’s aanstonden op CNN, RTL 7, France 4 en alle andere zenders die verslag deden, ik misschien ook een klein beetje, ieniemienie klein beetje, jaloers was. Wat zou er afspelen op de redacties van die tv zenders. Iedereen 200% geconcentreerd. Een eenheid op de redactie en samenwerking waar iedereen trots op kan zijn.

Verslag:

En daar staat ie dan Stefan de Vries, correspondent in Parijs voor RTL. Hij doet verlag bij de Joodse supermarkt. Hij staat 500 meter verderop en verteld hoe de situatie is. En dan, vlak na de inval van de politie in de drukkerij, een knal en schoten in de buurt van Stefan. De spanning op zijn gezicht spreekt boekdelen. Ik heb het gevoel dat ik erbij sta. In de studio van RTL stellen ze vragen die Stefan ook niet kan beantwoorden want het gebeurt allemaal terwijl wij naar hem kijken. Wow…ik ben onder de indruk.

Druk:

Ondertussen vraag ik me af hoe druk het zou zijn bij de producer bij RTL en NOS, rennen en vliegen. De journalisten met allemaal hun eigen taak en de presentatoren die uren lang een live uitzending moeten vullen. Er gebeurt van alles en de info komt ook van alle kanten binnen.

Donker:

Maar hoe veilig voelen we ons nou eigenlijk? Ondanks dat iedere journalist en ook de niet-journalisten zich erg betrokken voelt bij alles wat er zich heeft afgespeeld heb ik niet het idee dat ze zich onveilig voelen. Gisteren rond 16.00 uur viel de stroom uit bij Omroep Brabant. De aggregaat werd aangezet, maar maakte geen connectie met het stroomnet. Het bleef dus donker, nou ja behalve de noodverlichting en de belangrijkste computers en apparaten om de radio en tv uitzendingen op zender te houden. Daar hebben we dan weer back-up accu’s voor.

Iedereen kwam naar de begaande grond, groepjes stonden bij elkaar te praten en te overleggen. Er werd een plan gemaakt en iedereen deed wat van hem verwacht werd. Oplossingen werden bedacht en de technische mannen vlogen door de gang om alles zo goed mogelijk weer aan de praat te krijgen.

Dit was echter niet zo heel makkelijk. De storing kwam van buiten af en was niet zo maar even opgelost.

Accu’s:

Er moet veel draaien op die accu’s dus in snel tempo werden ze leeg getrokken. “Als we over een half geen stroom hebben zijn we van zender, dan zijn de accu’s leeg” wordt er over de redactie geroepen.

In de grote machinekamer van de Omroep zijn de knappe, technische koppen hard aan het werk om de edit systemen zo rustig mogelijk te kunnen afsluiten voordat ze met een keiharde knal uitvallen omdat de accu’s het begeven.

Ik mag ook helpen, ik heb een belangrijke taak, ik hou de zaklamp vast.

Het is bloedheet in die ruimte, want de airco is ook uitgevallen en in deze ruimte staan veel, heel veel servers en computers te draaien. Normaal maken ze al een herrie, maar ik heb nu het gevoel alsof het kabaal nog veel harder is, omdat de computers harder moeten werken om zichzelf te koelen. Alle deuren op deze verdieping staan open en de ramen in de andere ruimtes ook, het is koud in de gangen. Daarmee hopen we de hitte een beetje tegen te kunnen gaan in de machine kamer.

Acht minuten:

Nog acht minuten en dan valt de volledige stroom uit bij de Omroep. De radio kan worden overgenomen in onze noodstudio in Den Bosch, daar hebben ze het afgelopen half uur kei hard gewerkt om door te kunnen starten. Internet is overgenomen in onze vestiging in Breda.

De handleidingen worden in raptempo door genomen, nog zeven en een halve minuut en dan is er een harde shutdown en dan gaat er veel materiaal verloren.

Ik vind het spannend. In 1 hand heb ik de zaklamp, in de andere start ik de camera van mijn telefoon op. Ik wil het wel op video hebben als het hele bedrijf plat gaat. Hoe zou dat klinken als dit mega geluid in 1 keer “woesj” stil valt en er niks meer te horen is. Dat wil ik vast leggen.

Nog zeven minuten, de tijd begint te dringen, de spanning loopt op. Dan hoor ik het begin van de “woesj” en in een fractie van een seconde denk ik: “Dat is veel te vroeg ik heb mijn camera nog niet aan”.

Het was de goede “woesj” het licht springt aan, de airco begint te ronken en de machines die uit waren gevallen starten weer op. Diepe zuchten van verlichting hoor ik door de ruimte gaan.

Er is weer stroom.

Veilig:

Vanmorgen vroeg ik op de redactie aan verschillende mensen of ze zich veilig voelde gisteren. Ik kreeg alleen maar vreemde blikken. “Waarom niet?” “nou ja, uhhh, er is vorige week nog al het een en ander gebeurd.” Nee, zo had niemand het bekeken. Ik ook niet hoor, pas toen ik naar huis reed dacht ik eraan.

Maar dan loopt er deze middag (the day after de stroomstoring) een man binnen bij Omroep Brabant. Een hele grote, onverzorgde man met kapotte kleren. Hij heeft een tas in zijn armen geklemd. Vanaf mijn bureau zag ik hem aankomen. Op zijn fiets die hij netjes op slot zet naast de hoofdingang. We hebben een sluisdeur, dat betekend dat de tweede schuifdeur pas opengaat als de eerste dicht is en de receptioniste de deur heeft opgemaakt.

Dronken:

De man loopt naar onze receptioniste en hangt aan de balie. Terwijl hij aan het klagen is, omdat hij vindt dat we te weinig aandacht besteden aan Parijs-Dakar zweeft de alcoholgeur naar de receptioniste. De man praat hard en dreigend. Dan begint hij, terwijl hij zijn tas strak tegen zijn borstkast geklemd houdt, over de gebeurtenissen in Parijs en dat je bij Omroep Brabant ook zomaar binnen kunt komen.

Een verslaggever loopt langs en de man spreekt hem aan, omdat hij hem herkent van tv. De receptioniste loopt de redactie op om hulp te halen en een paar stoere journalisten lopen de gang in. De man waarschuwt hun: “Jullie moeten uitkijken er kunnen hier zo terroristen met calasnicofs binnen lopen.”

Leerzaam:

Beleeft wordt de dronken man bedankt voor de waarschuwing en zijn bezorgdheid. Ondertussen wordt hij naar de deur begeleid en loopt hij de sluis in, dan bedenkt hij zich en loopt weer terug. Nee…hij gaat toch weer weg. Hij loopt naar zijn fiets en fietst slingerend het terrein weer af.

De tweede leerzame dag bij Omroep Brabant is weer bijna voorbij.

Wij voelen ons veilig.