Ik kom toch nog even terug op het verhaal dat ik een paar dagen geleden heb gepost. Dromen. In 2014 schreef ik daar ook een blog over: Droom: https://celineotten.nl/2014/05/ Misschien moet je die eerst nog even lezen voor je deze blog verder leest.
Een ieniminie samenvatting: Luka en Nataša hebben een Ranch opgestart. Op een mooie plek bij Rovinj. Ze doen hetgeen ze het liefste willen doen. Paarden trainen en paardrijden met gasten. Ze hebben twee kleine kinderen en hun eigen huis op hun eigen land. Een mooi gezin dat leeft als in hun droom.
Hoe groot was de schok dan toen we vanmorgen bij ze langs gingen om te kijken hoe het met ze zou gaan. Benieuwd of het terrasje er was dat ze nog op hun wensenlijstje hadden staan draaide we de landweg op. In de verte stond het huis en de ronde paardenbak was inmiddels overdekt. Met een raar gevoel parkeerde we de auto. Het was er stil. Niet de fijne stilte om van te genieten, maar echt stil stil. Geen witte hond die ons kwam begroeten, geen gehinnik van paarden. Het muurtje waar ik in 2014 op had gezeten om te schrijven was wel nog even mooi, maar het gras stond zo hoog dat het al zeker een jaar niet meer was gemaaid. Onverzorgd, niet naar omgekeken. Voorzichtig liepen we het terrein op. “Ola… Dobar dan” roep ik nog een beetje onzeker. Nog een paar stappen verder en iets harder: “Dobar dan”. Helemaal niks. Het blijft stil. Er is niemand en er is al lang niemand meer geweest. In de verte zien we de paardenstallen, maar ook daar staan geen paarden meer in. Verder durf ik het terrein niet op te lopen, want het is toch een privéterrein en daar hebben we natuurlijk niks te zoeken. Als we terug lopen zie ik het bord dat 5 jaar geleden opvallend bij de ingang stond op de grond liggen.
Verslagen lopen we naar de auto, hier kan geen paard meer gereden worden. Als we wegrijden blijft het knagen in mijn hoofd. Wat is er toch gebeurd met dit gelukkige gezinnetje. Was het leven hier toch te duur en hadden ze te weinig inkomsten? Ik ga zoeken naar de site en al snel heb ik een mobielnummer gevonden. Tja en als je iets wil weten, dan moet je het vragen, toch?
“Dear Luka and Natasa, about 5 years ago we were at your Ranch and went horsebackriding with Luka. Today we came back again, but you are not there anymore. Did you leave? Greets Celine from the Netherlands.”  Binnen vier minuten kwam er al antwoord. “My dear, we seperated about 3 years ago, so sorry. Beautiful memories I have there. Thanks for contacting. The ranch is for sale. I wish you all the best. Natasa.”
Wauw, zo kan het natuurlijk ook gaan. Dan leef je je droom en dan spat ie in honderdduizend stukjes keihard uit elkaar. Bam. Het mooie plekje is verwaarloosd, het huis dat ze zelf hebben opgebouwd staat te koop. Twee jaar nadat ik lang met Natasa had gekletst terwijl ik aan het wachten was tot de paardrijders terug kwamen, was de droom alweer voorbij.
Zo kan het dus ook gaan met dromen.
Natuurlijk weet ik niet waarom ze uit elkaar zijn gegaan en hoe het nu verder gaat. Misschien zijn er al nieuwe dromen of zijn ze voor nieuwe dromen uit elkaar gegaan. Ik zal het nooit weten.
Wel weet ik dat de ranch te koop staat voor 450.000 euro. Dus als je nog de droom hebt om in Rovinj een Ranch te beginnen…en je hebt een zakcentje…dit is je kans: “Moncerlongo Ranch”