Ik kom toch nog even terug op het verhaal dat ik een paar dagen geleden heb gepost. Dromen. In 2014 schreef ik daar ook een blog over: Droom: https://celineotten.nl/2014/05/ Misschien moet je die eerst nog even lezen voor je deze blog verder leest.
Een ieniminie samenvatting: Luka en Nataša hebben een Ranch opgestart. Op een mooie plek bij Rovinj. Ze doen hetgeen ze het liefste willen doen. Paarden trainen en paardrijden met gasten. Ze hebben twee kleine kinderen en hun eigen huis op hun eigen land. Een mooi gezin dat leeft als in hun droom.
Hoe groot was de schok dan toen we vanmorgen bij ze langs gingen om te kijken hoe het met ze zou gaan. Benieuwd of het terrasje er was dat ze nog op hun wensenlijstje hadden staan draaide we de landweg op. In de verte stond het huis en de ronde paardenbak was inmiddels overdekt. Met een raar gevoel parkeerde we de auto. Het was er stil. Niet de fijne stilte om van te genieten, maar echt stil stil. Geen witte hond die ons kwam begroeten, geen gehinnik van paarden. Het muurtje waar ik in 2014 op had gezeten om te schrijven was wel nog even mooi, maar het gras stond zo hoog dat het al zeker een jaar niet meer was gemaaid. Onverzorgd, niet naar omgekeken. Voorzichtig liepen we het terrein op. “Ola… Dobar dan” roep ik nog een beetje onzeker. Nog een paar stappen verder en iets harder: “Dobar dan”. Helemaal niks. Het blijft stil. Er is niemand en er is al lang niemand meer geweest. In de verte zien we de paardenstallen, maar ook daar staan geen paarden meer in. Verder durf ik het terrein niet op te lopen, want het is toch een privéterrein en daar hebben we natuurlijk niks te zoeken. Als we terug lopen zie ik het bord dat 5 jaar geleden opvallend bij de ingang stond op de grond liggen.
Verslagen lopen we naar de auto, hier kan geen paard meer gereden worden. Als we wegrijden blijft het knagen in mijn hoofd. Wat is er toch gebeurd met dit gelukkige gezinnetje. Was het leven hier toch te duur en hadden ze te weinig inkomsten? Ik ga zoeken naar de site en al snel heb ik een mobielnummer gevonden. Tja en als je iets wil weten, dan moet je het vragen, toch?
“Dear Luka and Natasa, about 5 years ago we were at your Ranch and went horsebackriding with Luka. Today we came back again, but you are not there anymore. Did you leave? Greets Celine from the Netherlands.” Binnen vier minuten kwam er al antwoord. “My dear, we seperated about 3 years ago, so sorry. Beautiful memories I have there. Thanks for contacting. The ranch is for sale. I wish you all the best. Natasa.”
Wauw, zo kan het natuurlijk ook gaan. Dan leef je je droom en dan spat ie in honderdduizend stukjes keihard uit elkaar. Bam. Het mooie plekje is verwaarloosd, het huis dat ze zelf hebben opgebouwd staat te koop. Twee jaar nadat ik lang met Natasa had gekletst terwijl ik aan het wachten was tot de paardrijders terug kwamen, was de droom alweer voorbij.
Zo kan het dus ook gaan met dromen.
Natuurlijk weet ik niet waarom ze uit elkaar zijn gegaan en hoe het nu verder gaat. Misschien zijn er al nieuwe dromen of zijn ze voor nieuwe dromen uit elkaar gegaan. Ik zal het nooit weten.
Wel weet ik dat de ranch te koop staat voor 450.000 euro. Dus als je nog de droom hebt om in Rovinj een Ranch te beginnen…en je hebt een zakcentje…dit is je kans: “Moncerlongo Ranch”
Rovinj
Rovinj
En dan zit ik in Kroatië heel hard aan mijn eerste boek te schrijven en krijg ik de vraag of er dan geen blog meer komt. ‘Natuuuuurlijk komt er nog een blog’.
Voila:
Rovinj:
Ik kan alleen een blog schrijven over de mooie streek waar ik nu drie weken ben en het mooie weer. De lieve mensen en het lekkere eten. Ik weet niet of jullie daar in Nederland (en al die andere landen waar de Nederlanders mijn blogs lezen. Klinkt wel leuk he.) wel op zitten te wachten. Ik begrijp dat het in Nederland niet zo’n fraai weer is. Toch vertel ik even hoe het hier is. Ik ben hier nu 14 dagen en we hebben een dag regen gehad, voor de plantjes zeg maar. Het kan hier goed waaien maar, dat is wel lekker als het 28 graden is. Ik moet goed oppassen dat ik niet verbrand maar, factor 30 doet wonderen. Het is het derde jaar dat ik in Rovinj ben. Drie jaar geleden was ik hier een week, vorig jaar twee weken en dit jaar drie weken. Wat ik volgend jaar ga doen weet ik nog niet. Vier weken? Het hele seizoen?
Televisie:
De televisie is nog niet aan geweest de afgelopen twee weken. Toch kon ik het gisteren niet laten om het optreden van Nederland op het songfestival te kijken bij uitzending gemist. Ik vind het een afschuwelijk programma en kijk het nooit meer maar, het optreden van de Nederlanders kijk ik altijd terug. Had ik dat deze keer maar niet gedaan en zeker niet zo vlak voor het slapen gaan. Het commentaar dat ik er van te voren over gelezen had was dat ze het beste optreden met nummer had gedaan tot nu toe. Wow, waren de andere dan nog slechter. Ja vooruit het was zuiver maar daar is dan ook alles mee gezegd. Vind ik he, mijn mening. Ze bewoog amper, en ze had zo’n vliegpak-achtig-ding aan en ook nog zwart. Misschien hoopte ze dat niemand haar zag, ofzo. Nou moet ik ook eerlijk zeggen, ik was al niet zo een fan van Trijntje, misschien ben ik daardoor ook wat anti.
Boot:
Eergisteren liepen we door Rovinj. Een kleurrijke stad met oude huizen en geweldig mooie stenen op de paden. Daar kun je onmogelijk met hakken overheen lopen maar, ze zijn schitterend. De haven was anders dan de andere dagen. Alle kleine vissersbootjes waren er gewoon en het was lekker druk. Achter de vissersbootjes, die allemaal aan elkaar vastgebonden zijn en als je achteraan ligt moet je over de andere bootjes klimmen om bij je eigen bootje te komen, doemt een mega groot plezierjacht op. Grote radars bovenop. Ik zie wel dat ie groot is maar als ik erbij sta is ie nog groter dan groot. Hij heet ‘Follow Me V Douglas’. Er zitten twee mannen en twee vrouwen aan boort en ik tel zo gauw drie man personeel. Twee op de boot en een brede kleerkast op de wal bij de loopplank. Spannend, wie zou het zijn? Even googlen dan maar en het thuisfront inschakelen om eens te kijken. Wat een domper is het dan als blijkt dat ie van een verhuurbedrijf is en dat je alles over de boot kunt vinden, behalve wie hem gehuurd heeft. Hij heeft al in de haven van Porec en Trieste gelegen, beide hier in de buurt. Dus het zijn gewoon rijke stinkers die het leuk vinden om te kleine haventjes aan te doen (waar de boot eigenlijk niet in past) waar mensen in een stadje wonen die kei hard werken voor hun geld, om dan ook nog niet van hun boot af te komen om hun geld in het stadje uit geven maar het personeel laten koken. Tenminste, dat denk ik, ik weet dat natuurlijk niet zeker. Wel zou ik graag eens op die boot koekeloeren maar, je moet je schoenen uit doen als je de boot op wilt, tja, en daar kan ik echt niet aan beginnen. Tsssss.
Werken:
En zo hobbelt mijn verblijf in Kroatië een beetje door. Het enige wat ik moet van mezelf is iedere dag een hoofdstuk van mijn boek schrijven en dat gaat tot nu toe goed. Beneden op het terras bij het water zit ik dan onder het genot van een cappuccino te schrijven. De ober, met een moeilijke naam, die ik voor mijn eigen gemak Kruno noem (het is eigenlijk Krunovacavic ofzoiets) komt al met de cappuccino aanzetten als ik kom aanlopen en vraagt als ik weg ga ‘did you had inspiration today? See you tomorrow’
Nieuw boek:
Een paar dagen geleden liep ik door een bos bij de camping en kreeg ik een geweldig nieuw idee voor mijn volgende boek. Wat ik nu aan het schrijven ben zijn verhalen over wat ik heb meegemaakt toen ik werkte bij de huisartsenpost als chauffeur maar, mijn nieuwe boek wordt fictie en eng. Dat is de bedoeling. Ik ben een paar dagen later terug gegaan naar het bos en heb foto’s gemaakt en gefilmd. Dan kan ik me de situatie goed herinneren als ik terug in Nederland ben. Ik hoop dat ik daar kan blijven schrijven. Maar hier lukt het me het beste.
Concentratie:
Nu is het ineens moeilijk om me te concentreren op het afschrijven van boek numero uno omdat het verhaal van nummer twee door mijn hoofd gonst. Misschien ga ik daar ook al aan beginnen.
Misschien ook niet.
Mooi:
Mijn leven voelt goed hier en is maar twaalf uur rijden van Nederland. Het ligt er een beetje aan wat er met de regionale omroepen gaat gebeuren in de toekomst maar wie weet zit ik volgend jaar gewoon vijf maanden op mijn plekkie hier. Dan zijn jullie allemaal van harte welkom en hoop ik jullie mijn liefde voor deze plek over te kunnen brengen.
Maar dan niet allemaal tegelijk komen he, er moet ook nog gewerkt worden.
Droom
Daar zit ik dan. Op een muurtje gebouwd door de eigenaren van dit terrein. Mooie witte stenen. Allemaal een andere vorm en de een groter dan de andere. Een witte hond zit bij het huis en kijkt me aan. Alleen om zijn rechter oog is het zwart en zijn linker oor is zwart. Rustig kijkt hij me aan en af en toe komt hij een aai halen en loopt dan weer terug naar het huis.
Rust:
Het is hier stil, alleen de vogels zingen, grote insecten zoemen en af en toe hinnikt er een paard verderop. Ik zit op het muurtje bij de ingang van de Moncerlongo Ranch in Rovinj in Croatia. Een plek waar veel mensen over dromen. Hoe vaak hoor je Nederlanders niet dromen over hun camping in Frankrijk (ik ken er maar twee die daadwerkelijk die stap genomen hebben. Camping la Cube in de Auvergne is daar het resultaat van.) Of hoeveel dromen er niet van om naar een warm land te gaan om daar een rustiger leven te leiden. Niet meer zo te haasten als in Nederland, niet meer te moeten werken om rust te kunnen krijgen. Gewoon net zo leven als op vakantie.
Hard werken:
Het is hier echt perfect rustig, voor mij dan, want ik ben op vakantie, maar hier wordt kei hard gewerkt. 2 jaar geleden hebben Luka en Nataša deze Ranch opgestart. Nataša is een meiske uit de buurt en Luka een ‘cowboy’ uit Trieste in Italië. Ze hebben 2 kinderen, de mooie witte hond met het zwarte oog en 10 paarden. Luka is een echte cowboy, hij is hoefsmid, traint mensen in western rijden, verzorgt verwaarloosde paarden, en rijdt met toeristen door de bossen en over de bergen met z’n paarden. Nataša runt het huishouden, helpt met de paarden, doet de boekingen en klust samen met Luka en haar vader aan het huis en het terrein.
“Hier wordt geen onderscheidt gemaakt tussen mannen en vrouwen, hier doet iedereen het zware werk” zei ze tegen mij. “En het gaat maar door, het stopt niet. Hopelijk kan ik met 45 jaar wat rustiger aan gaan doen, nou met 50 dan, 55?”
Terrasje:
Volgend jaar hopen ze het terrasje af te hebben, klein, 5 tafeltjes. Dan gaat ze heerlijke wijn serveren. Kleine salades en gerechtjes.
Als ik terug ga volgend jaar dan zal ik daar zeker wat uurtjes doorbrengen. Alleen al om de verhalen te horen en op te schrijven.
Wonen:
En ondanks het harde werk dat ze doen, leven ze wel het leven dat ze willen leiden. Doen ze hetgeen ze het liefste willen doen. Wonen ze op een mooie plek en hebben ze hun eigen land en huis. Een mooi gezin met een mooi bedrijf in een mooi land.
Graag zou ik ook in deze mooie streek willen wonen. Er staat hier een stuk land, met iets dat op een huis lijkt erop, te koop. De buitenmuren zijn bespoten graffiti en het land is onderkomen. Toch wil ik weten wat het kost. Dus ga ik aankomende week bellen naar het telefoonnummer dat op het bord langs de weg staat.
Droom:
Het zal wel bij een droom blijven, net als bij 90% van de Nederlanders. Thuis heb ik ook nog het een en ander te doen. Te beginnen bij een festival voor CF.
Daarna ga ik denk ik de crowdfunding doen voor mijn grond en huisje in Croatia. Iedereen die een tientje bijlegt mag in de opstartzomer gratis een weekje komen logeren en dan meehelpen de olijven bomen snoeien en het druivenveld aanleggen, de sauna opbouwen, bubbelbaden installeren, vullen en uitproberen. De buitenmuren verven. Huisje van binnen opknappen en ’s avonds genieten van een heerlijke BBQ bij een kampvuur.
Dromen mag hè. En misschien, heel misschien, zie ik je volgend jaar in Rovinj.
Celine Otten 