“Wat vinden we je goed in wat je doet, maar je bent net niet goed genoeg.”

Het verhaal van mijn leven tot nu toe. Laat ik aan het begin beginnen, nou ja niet helemaal aan het begin, maar toch redelijk aan de beginnende kant.
Lagere school klas twee, tegenwoordig is dat groep vier geloof ik. Ik zat bij juffrouw Karin in de klas. Wat een leuke juf en wat een leuke klas. Aan het einde van het jaar mocht iedereen naar klas drie, behalve twee…kleine Celine was er één van “je bent echt heel goed, maar net niet goed genoeg voor klasje drie, meisje je mag nog één jaartje bij juffrouw Karin blijven.”
Aan het einde van de lagere school werd mijn brugklas niveau bepaald, jawel, MAVO/HAVO want ik was wel goed, maar net niet goed genoeg voor de HAVO.
Ik speelde gitaar in mijn tienerjaren, maar  niet goed genoeg om door te zetten en in bandjes te spelen. Ik was handbalkeepster en dat ging aardig goed, maar de keepster van het eerste was beter. Dus was ik de tweede keepster van het eerste team.
Bij mijn beroepsopleiding MBO niveau (mijn broer deed HBO en dat werd mij met regelmaat verteld door mijn moeder)  hobbelde ik mee met de middenmoot. Er waren altijd een paar medestudenten die creatiever waren, actiever waren en veel beter konden slijmen bij de leraren.
Mensen om me heen hebben hobby’s waar ze helemaal voor gaan, passies waar ze enorm goed in zijn. Ik heb dat niet, ik vind alles zeker leuk, maar niet als een passie.
Van mijn werk word ik blij en ben er ook best goed in. Opdrachtgevers zijn tevreden en blijven me inhuren, maar hoe vaak er ook vacatures komen er wordt altijd iemand anders aangenomen, omdat die toch beter is. De programma ideeën die ik inlever zijn “op zich best leuk, maar we hebben betere ideeën binnen gekregen.”
En laatst werd me door een collega toch wel duidelijk gemaakt dat hij zonder kruisband en meniscus wel gewoon kan functioneren en dat het een mindset is. Dus met andere woorden…die 11 knieoperaties die ik heb gehad waren helemaal niet nodig en waarom loop ik eigenlijk op lange, drukke dagen nog met een brace? Het is gewoon een mindset, ik moet dat beter doen.

Maar weet je, het is niet erg om niet de beste te zijn. Misschien wil ik wel niet de beste zijn. Het is goed zo. Je hoeft helemaal niet de beste te zijn. Je moet gelukkig zijn, fijn kunnen werken, heerlijk kunnen relaxen en je niet continu zorgen hoeven te maken of je wel goed genoeg bent.
Ik ben goed genoeg in wie ik ben. Jazeker doet het af en toe wel pijn als je bijvoorbeeld de baan niet krijgt waarvan je denkt dat je dat wel heel goed kan of als jou knie helaas niet zo goed geneest (door fouten van de artsen) als die van je collega en ja het zou zeker eens fijn zijn als je wel ergens de beste in bent, maar in mijn geval en die van velen met mij is dat nou eenmaal niet zo.
Het is fijn om bij de middenmoot te horen, het grootste gedeelte van de bevolking. Ik ben gewoon normaal, met fijn werk, maatje 38 in mijn schoenen, maat 42 in mijn broeken. Gewoon normaal en normaal is goed.
Dus eigenlijk ben ik super goed in normaal zijn, met een tikkeltje prettig gestoord.