Vandaag is de laatste dag. Ik had nog wel een week langer willen blijven. Het is hier zo mooi. Vanmorgen werd ik om negen uur wakker en keek uit het raampje van de tent, we slapen in een Tipi tent, een soort indianentent. De zon scheen heerlijk over het gras. Druppeltjes dauw houden zich nog vast aan de grassprietjes, maar zullen het snel verliezen van de warmte van de zon.
Plassen:
Snel doe ik een broek en trui aan, want het is na een nacht op 850 meter hoogte nog best fris. En dan…gas erop. Snel de rits van de tent open en in een, voor mij vrij onbekende, snelle pas naar het houten toilethuisje. (Dat klinkt wel erg primitief zoals ik het nu zeg, maar het is een mooi, vrij nieuwe huisje met moderne toiletten en altijd blinkend schoon.) Iedere ochtend is het hetzelfde hier en zelfs twee keer rond drie uur ’s nachts. Dan moet je plassen maar wil je het liefst je lekkere warme bedje niet uit. Nog heeeeeel even blijven liggen. En dan als het echt niet anders gaat, dan moet je snel zijn. 150 meter snelwandelen voor beginners. Als je dan in het wchokje staat weet je niet hoe snel je moet gaan zitten. Broek omlaag,…uh… en deur op slot natuurlijk.
Blauw:
Deze morgen is de lucht strak blauw, niet licht blauw, maar een echte indrukwekkende mooie blauwe kleur. Het wordt een mooie dag. De mooiste van deze week vakantie, dat voel ik aan alles. Na een uurtje komen er wat hele kleine wolkjes aandrijven, maar die maken voor ze voor de zon zouden komen een flauw bochtje naar links of rechts en drijven rustig om de zon heen heen. Mijn geluk.
Stil:
Het is hier stil, rustig en heel mooi. In de verte hoor ik 2 bellen rinkelen die om de nek hangen van de geiten van de camping. Carolientje en Kokkie lopen los over de camping en grazen tussen de tenten door. Ook waggelen er 4 kippen het veld op en neer op zoek naar wormen en af en toe wat brood dat ze van de gasten krijgen. Dan hoor je nog krekels tussen de varens en lopen er witte koeien in de wei aan de andere kant van het weggetje. Dit is dus rust.
La Cube:
Samen met mijn moeder ben ik een weekje op camping La Cube in Le Brugeron in Frankrijk. De camping is van Marcel en Marion die acht jaar geleden van uit Maarheeze zijn verhuisd naar Le Brugeron en hier een mini camping zijn begonnen. Wat een mooie stek hebben ze hier gevonden en hoe heerlijk is het om te zien dat alle gasten hier tot rust komen.
Kinderen:
Toen we besloten om hier heen te gaan dacht ik dat er weinig kinderen zouden zijn. Heerlijk, een kinderloze camping, dacht ik nog. Waarom ik dat dacht, nou ja simpel, geen zwembad, geen speeltuin, geen animatieteam, geen kinderclubje helemaal niks van dat alles.
Nou, hoe een mens zich kan vergissen. Op 1 andere tent na waren alle gasten gezinnen. En een lol dat ze hadden. Allereerst natuurlijk met de dieren. In twee hokken nog konijnen, Layka de hond die rond loopt en overal een knuffel gaat halen bij de kinderen. Dan natuurlijk de geiten en de kippen nog. Binnen no time vinden de kinderen elkaar en wordt er de hele dag gespeeld en hard gehuild als ze met hun ouders toch echt even mee moeten om naar het dorpje te gaan of inkopen te doen. Ze mogen mee rijden op de tractor met Marcel en er is een avond kampvuur. De kinderen hebben de tijd van hun leven.
Wij:
En wij, “de volwassenen”, zitten in een luie stoel of liggen in het gras met een goed boek. Een buurman tekent, een jonge fietser ligt in zijn hangmat en een ander stippelt de route uit voor morgen en onze tegenover buurvrouw houdt haar kasboek bij in een grafiek. Ja…..
Naar huis:
Morgen gaan we naar huis. Heb ik daar zin in? Nope… Maar dat heb ik nooit na een vakantie. Kom ik hier nog terug? Ja zekers… Hier rust ik uit. Hier hoef je niks. We beslissen in de ochtend pas of en wat we gaan doen en dan kijken we in de loop van de dag wel wanneer. Ik kan me niet voorstellen dat ik ergens anders meer rust vind dan hier.
Hier kan ik mijn boek afschrijven…als ik tenminste niet zo word afgeleid door de stilte.
Celine Otten 