#DoesLief

Wat een goede actie.
We zijn met z’n allen op internet niet altijd even lief tegen elkaar, dus is Sire een nieuwe campagne begonnen. #Doeslief.
Al dat commentaar onder de berichten op Facebook. Het is allemaal vrij anoniem en dus kunnen we schrijven wat we willen. De controle op deze berichten is vrij mager en dus blijft er veel naar commentaar staan, waar anderen dan weer op kunnen reageren. Van mezelf mag ik de reactie onder sommige berichten niet lezen, omdat ik daar heel verdrietig van word. Toch maak ik regelmatig de fout om dat wel te doen. Vaak reageren mensen al als ze alleen de kop van de tekst hebben gelezen en dan blijkt, dat als je het artikel leest, toch heel anders te zijn.
Laatst las ik een artikel over de vrouw van de man die is doodgeschoten bij de ‘vergis moord’. Die man werd aangezien voor iemand anders en werd doodgeschoten. Vreselijk. Er stonden reacties onder dat bericht als “dan zal hij toch iets fout gedaan hebben” en “dan moet hij maar niet uitzien als een buitenlander” (de man had bruin haar). Wat een vreselijke reacties zijn dat.
Waar ook vaak verwarring over bestaat is dat als je een mailtje stuurt naar bijvoorbeeld je collega, je kunt in tekst heel moeilijk de juiste intonatie leggen. Je collega leest het mailtje misschien met een heel ander gevoel dan jij bedoeld hebt. Zo ontstaan er rare situaties die je had kunnen voorkomen door gewoon even te bellen of langs te lopen.
En dan heb ik het nog niet over whatsapp berichtjes gehad. Haha, Whatsapp maakt gewoon zelf zijn woorden en als je niet oplet stuur je de meest gekke berichten naar je vrienden of ouders. Daar zijn op internet veel leuke voorbeelden van te vinden.
Mij overkomt het helaas ook. Dan probeer ik iets te beschrijven en dan wordt het anders begrepen. Ik vind het heel moeilijk om kritische stukjes te schrijven. Ik wil het wel, maar ben een watje en bang voor de negatieve reacties die ik krijg.
Ik vind het een goede actie van Sire. #doeslief. Het spotje van Caissière Myriam vond ik een beetje overdreven. Zij wordt door 30% van de klanten genegeerd, maar vooruit ik ging mijn leven beteren. Op naar de winkel en bij de kassa aangekomen klets met de dame achter de kassa “Goedemorgen, hoe is het vandaag op het werk?” Geen antwoord, want deze dame achter de kassa genegeerd mij gewoon volledig, omdat ze kletst met een andere kassadame naast haar over het afgelopen weekend, ik geloof wel dat ze een leuk weekend heeft gehad met haar vrienden.
Gisteren is er een oude mevrouw aangereden toen ze de straat over stak. De persoon die de auto bestuurde stopte niet. Een camera verderop heeft het gefilmd. Het lijkt wel of hij zelfs nog over haar heen rijdt maar de beelden zijn te onscherp om dat met zekerheid te zeggen. Het bericht staat op Facebook en de mensen hebben allemaal een mening. Maar algemeen zijn de mensen het met elkaar eens…het is een schoft en hij moet gestraft worden. Rijbewijs levenslang afnemen, hoge boetes laten betalen, levenslang opsluiten en een mevrouw wil hem tegen de muur zetten. Ze zegt er niet bij wat ze dan verder met hem wil, maar ik denk dat dat wel duidelijk is. Reacties uit emotie, ik snap dat wel. Ik ben het ook grotendeels met de mensen eens die iets geschreven heeft. Behalve met een dame (ik wil haar niet hersenloos noemen, want dan ben ik ook niet lief, maar het komt in de buurt), zij schrijft “het zal wel weer een moslim zijn.” Haha om dat soort reacties kun je bijna alleen maar lachen. Ze weten niet eens of er een man of een vrouw gereden heeft. Nou moet ik zeggen dat de ideeën om hem langzaam te fileren of hem tussen vier paarden te spannen en te vierendelen ook niet helemaal in mijn straatje passen. Maar de #Doeslief geldt wat mij betreft niet voor deze meneer of mevrouw natuurlijk.

Dromen

Iedereen heeft ze wel, dromen. Als je zegt dat je ze niet hebt dan geloof ik je gewoonweg niet. Het kunnen de gekste dromen zijn, waarvan je zeker weet dat ze toch niet uitkomen, maar het zijn wel dromen.
Zo wilde ik in een kasteel wonen met vier torens en een lange oprijlaan met lampjes aan de zijkant. Nu, twintig jaar later, moet ik er niet aan denken. Koud, tochtig, veel te groot, veel te veel poetsen en wat een onderhoud heeft zo’n oprijlaan. Mij niet gezien.
Er zijn zo veel dingen wat je graag zou willen doen, hebben of meemaken. Dingen waar je van droomt en die ook gewoon dromen moeten blijven. Mijn vader bijvoorbeeld heeft mijn hele jeugd gezegd dat hij graag een camping in Frankrijk wilde runnen. Ieder jaar weer als we in Frankrijk op vakantie waren kwam dat gevoel weer naar voren. Als we eens met vrienden op een camping stonden dan droomde die vrienden gewoon met hem mee. De waarheid was dat hij graag in Frankrijk was en het super gezellig op campings vond. Dat wil niet zeggen dat je dan ook het harde werk op de camping wil doen.
Wat werk betreft denk ik dat je veel dromen kunt waarmaken, als je maar wilt en geduld hebt. Een aantal jaren geleden heb ik met een EHBO diploma op zak gesolliciteerd voor ambulancechauffeur. Ik werd aangenomen, weliswaar als chauffeur van de huisarts bij de huisartsenpost, maar een mooi opstap voor hetgeen ik uiteindelijk wilde doen.
Een jaar of twee geleden had ik een nieuwe droom. Of hij uit ging komen dat wist ik natuurlijk niet, maar ik wilde heel graag een B&B. Zo’n gezellige, niet al te grootte B&B. Het liefst ergens in Kroatië of Spanje. Daar waar veel warmte en zon is. Nou kan het in Kroatië ook aardig koud zijn, maar daar moest ik mezelf dan maar even overheen zetten. Een B&B waar rust bovenaan staan, niks moet en (bijna) alles mag. Waar schrijvers plek hebben om te werken, waar drukke mensen hun rust vinden. Helaas voor mensen met kinderen, die zouden dan niet welkom zijn, die kunnen beter met het gezin naar de camping in Frankrijk gaan.
Nu zijn we weer twee jaar verder. De wens voor een B&B is er nog steeds. Alleen dichter bij huis. Gewoon in Weert. Wel met het zelfde idee: Bij mijn B&B staat rust op de eerste plaats. Geen gehaast, je hoeft niet voor tien uur je ontbijt te eten, want als je het om elf uur wil kan dat ook. Lekker ontbijt en kleine gerechtjes, goede koffie en thee. Heerlijke luie stoelen bij kasten vol met boeken. Ik denk dat er ook een bubbelbad in de tuin moet staan en als we toch bezig zijn laten we er ook een sauna naast zetten. Een plek voor kampvuur en BBQ zal ook ergens gemaakt worden. Bankjes bij de perkjes met veel gekleurde bloemen. Een vijver met een bruggetje. Ook zullen er kantoorruimtes bij komen voor de harde werkers die rust nodig hebben om meters te maken. Om dat ene verslag af te krijgen of die vergadering voor te bereiden. Of met de hele afdeling vergaderen in de wei en als het regent in de mooi opgeknapt schuur.
Een ruimte voor een masseur en schoonheidsspecialiste voor als je even weg wil dromen. En zo kan ik nog wel twee pagina’s doorgaan.
Nou heb ik een mooie locatie gevonden, maar het staat niet te koop en er woont nog een oude meneer in die boerderij. Nee, ik ga niet aanbellen om te vragen of ik zijn huis mag kopen. Dat zou wel heel suf en brutaal zijn toch? Wie weet wacht ik onbewust op de juiste tijd of op de juiste locatie. Misschien wacht ik wel nergens op en is het gewoon een droom waar ik gelukkig van word.
Maar als de B&B er komt zal deze tekst ergens terug te vinden zijn:
“Hou nooit op met dromen, zelfs als niemand ze gelooft. Want de mooiste avonturen, die beginnen in je hoofd.”