Iedereen heeft ze wel, dromen. Als je zegt dat je ze niet hebt dan geloof ik je gewoonweg niet. Het kunnen de gekste dromen zijn, waarvan je zeker weet dat ze toch niet uitkomen, maar het zijn wel dromen.
Zo wilde ik in een kasteel wonen met vier torens en een lange oprijlaan met lampjes aan de zijkant. Nu, twintig jaar later, moet ik er niet aan denken. Koud, tochtig, veel te groot, veel te veel poetsen en wat een onderhoud heeft zo’n oprijlaan. Mij niet gezien.
Er zijn zo veel dingen wat je graag zou willen doen, hebben of meemaken. Dingen waar je van droomt en die ook gewoon dromen moeten blijven. Mijn vader bijvoorbeeld heeft mijn hele jeugd gezegd dat hij graag een camping in Frankrijk wilde runnen. Ieder jaar weer als we in Frankrijk op vakantie waren kwam dat gevoel weer naar voren. Als we eens met vrienden op een camping stonden dan droomde die vrienden gewoon met hem mee. De waarheid was dat hij graag in Frankrijk was en het super gezellig op campings vond. Dat wil niet zeggen dat je dan ook het harde werk op de camping wil doen.
Wat werk betreft denk ik dat je veel dromen kunt waarmaken, als je maar wilt en geduld hebt. Een aantal jaren geleden heb ik met een EHBO diploma op zak gesolliciteerd voor ambulancechauffeur. Ik werd aangenomen, weliswaar als chauffeur van de huisarts bij de huisartsenpost, maar een mooi opstap voor hetgeen ik uiteindelijk wilde doen.
Een jaar of twee geleden had ik een nieuwe droom. Of hij uit ging komen dat wist ik natuurlijk niet, maar ik wilde heel graag een B&B. Zo’n gezellige, niet al te grootte B&B. Het liefst ergens in Kroatië of Spanje. Daar waar veel warmte en zon is. Nou kan het in Kroatië ook aardig koud zijn, maar daar moest ik mezelf dan maar even overheen zetten. Een B&B waar rust bovenaan staan, niks moet en (bijna) alles mag. Waar schrijvers plek hebben om te werken, waar drukke mensen hun rust vinden. Helaas voor mensen met kinderen, die zouden dan niet welkom zijn, die kunnen beter met het gezin naar de camping in Frankrijk gaan.
Nu zijn we weer twee jaar verder. De wens voor een B&B is er nog steeds. Alleen dichter bij huis. Gewoon in Weert. Wel met het zelfde idee: Bij mijn B&B staat rust op de eerste plaats. Geen gehaast, je hoeft niet voor tien uur je ontbijt te eten, want als je het om elf uur wil kan dat ook. Lekker ontbijt en kleine gerechtjes, goede koffie en thee. Heerlijke luie stoelen bij kasten vol met boeken. Ik denk dat er ook een bubbelbad in de tuin moet staan en als we toch bezig zijn laten we er ook een sauna naast zetten. Een plek voor kampvuur en BBQ zal ook ergens gemaakt worden. Bankjes bij de perkjes met veel gekleurde bloemen. Een vijver met een bruggetje. Ook zullen er kantoorruimtes bij komen voor de harde werkers die rust nodig hebben om meters te maken. Om dat ene verslag af te krijgen of die vergadering voor te bereiden. Of met de hele afdeling vergaderen in de wei en als het regent in de mooi opgeknapt schuur.
Een ruimte voor een masseur en schoonheidsspecialiste voor als je even weg wil dromen. En zo kan ik nog wel twee pagina’s doorgaan.
Nou heb ik een mooie locatie gevonden, maar het staat niet te koop en er woont nog een oude meneer in die boerderij. Nee, ik ga niet aanbellen om te vragen of ik zijn huis mag kopen. Dat zou wel heel suf en brutaal zijn toch? Wie weet wacht ik onbewust op de juiste tijd of op de juiste locatie. Misschien wacht ik wel nergens op en is het gewoon een droom waar ik gelukkig van word.
Maar als de B&B er komt zal deze tekst ergens terug te vinden zijn:
“Hou nooit op met dromen, zelfs als niemand ze gelooft. Want de mooiste avonturen, die beginnen in je hoofd.”
Weert
Vluchtelingen
Vluchtelingen zijn er altijd al geweest. Daar waar oorlog is, onderdrukking of armoede, daar willen mensen weg. Naar een betere wereld, een mooier land met aardige mensen.
Veel verhalen hoor ik om me heen, veel meningen en nog meer standpunten. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties en gevoelens van anderen, maar ook van mezelf.
Veel wordt er geschreven op Facebook en soms schrik ik van mezelf omdat ik het eens ben met teksten die gedachten verwoorden waar ik eigenlijk niet achter sta
Moeilijk
Het is zo een vreselijk moeilijke materie. We weten te weinig om een goeie mening te geven. We weten niet waarom de mensen vluchten, we weten niet hoe het is om in een burgeroorlog te leven of om te leven in een gebied dat is bezet door IS. Waarom is het nou zo moeilijk voor de Nederlanders om te accepteren dat deze mensen onze hulp nodig hebben en waren de vluchteling uit Joegoslavië wel welkom? Zijn het er nu te veel? Voelen mensen zich bedreigd?
Leugen
Veel vluchtelingen betalen veel geld om naar Europa te gaan. De hele familie spaart en stuurt de slimste uit die familie naar Europa om daar te werken om de familie in het verre arme land te kunnen steunen. Mensensmokkelaars houden het mooie plaatje voor van het beloofde land. De mooie huizen, de geasfalteerde wegen. Altijd werk, altijd geld. Bij ons is het allemaal. Als je uit zo’n beroerde situatie komt als deze mensen wil je maar al te graag geloven dat het bij ons altijd beter is. Dit blijkt na aankomt dan ook een grote leugen te zijn.
Vluchten
Ga eens even rustig zitten, op een stille plek…zit je? Doe je ogen even dicht en stel je eens voor dat je je eigen plek, je dorp, je land gaat verlaten. Alles achter moet laten. Je kunt niks meenemen behalve een rugzak met noodzakelijke spullen. Wat zou je dan meenemen? Ikzelf… ik heb geen flauw idee. Schoenen, broek shirt doe ik aan. Extra sokken en ondergoed misschien. Een foto van mijn gezin, mijn ouders en mijn broer. Flesje water. Kleine handdoek. Borstel, deo? Nee dat zijn luxe artikelen. Paspoort niet vergeten. Hou je ogen nog even dicht. Je rugzak is gepakt en je gaat weg. Met allemaal vreemde mensen in een boot of vrachtwagen. Dat je dood kan gaan zit er in. Wanneer, wanneer laat je alles achter om ergens anders te gaan wonen. Hoe erg moet het zijn dat je die paar spulletjes in een rugzak stopt en vlucht?
Slecht
“Eigen mensen eerst” hoe vaak heb ik dat al niet gehoord de afgelopen weken? Mensen in Nederland die vinden dat ze het slecht hebben. Misschien hebben ze gelijk, misschien hebben ze het ook slechter dan dat ze het eerst gehad hebben. Maar lieve mensen, zo slecht als in Syrië heeft niemand het in Nederland. Ja natuurlijk zijn er mensen die bij de voedselbank zijn aangesloten en natuurlijk hebben mensen het moeilijk met rondkomen. Door de manier waarop wij gewent zijn te leven is het doen met minder altijd moeilijk. Dat snap ik echt wel. Maar toch, als jij me zou vragen met wie ik het liefst zou ruilen A: Een Nederlander met schulden die zijn eten moet halen bij de voedselbank of B: Een vrouw die haar gezin in leven probeert te houden in Syrië. Dan roep ik volmondig A.
Tiener
Toen ik een tiener was, ik denk een jaar of zestien heeft oa mijn vader als vrijwilliger met een aantal andere vrijwilligers vier jonge mannen uit Mauritanië geholpen die in mijn geboortedorp Margraten werden geplaatst door vluchtelingenwerk. Ze kregen daar een huisje met z’n vieren. De vieren jongens hadden een hele donker bruine huidskleur en Margraten was in rep en roer. Er kwam veel commentaar over de opvang en dat dat echt niet kon in het dorp. Maar mijn vader en de mensen die er achter stonden hebben Djallo (volgens mij hete een van de jongens zo) en de andere jongens geholpen. Gezorgd dat ze meubels kregen en dat ze konden wennen in Limburg. Op een dag zijn we uitgenodigd om bij de jongens te gaan eten. Als dank voor alles. Een grote pan met eten van hun thuisland en iedereen mocht met de vingers eten, gewoon uit de pan. Ik vond het geweldig.
Toen ik al jaren in Weert woonde kwam er op de braderie een man naar me toe: “Ben jij de dochter van Wim?” Het was Djallo. Nog steeds was hij zó dankbaar naar mijn vader omdat, hij zich zo had ingezet tien jaar geleden. Mijn vader had zijn leven veranderd, zei hij.
Dubbeltje op z’n kant
Heel af en toe kijk ik naar het programma “dubbelt op z’n kant” of een van de andere versies. Lang hou ik het meestal niet vol. Mensen die mega grote schulden hebben. Drama’s tot en met. De helft van de kandidaten, rookt, weigert meer dan 25 uur te werken, rijden in twee auto’s die ze niet willen weg doen en zijn (nadat ze in de schulden zijn beland) zwanger geraakt en verwachten kind nummer 4. Oh ja en vergeet de man niet die weigert zijn Donald Duck abonnement op te zeggen.
Schulden hebben is niet leuk, ook ik kan daar over mee spreken maar, toen ik op dat moment mijn uitgaven ging bekijken kon ik al snel een groot aantal kostenposten schrappen.
Hotel
Tijdens mij studeerperiode heb ik in een hotel in Valkenburg gewerkt. Daar werkte een man ‘zwart’ Deze man werkte zo vreselijk hard. Bedden verslepen over verschillende verdiepingen, beddengoed over 3 verdiepingen zonder lift verdelen etc.
Iedere week kwamen er wel vluchtelingen het hotel binnen lopen op zoek naar werk. We hadden werk genoeg. Er was namelijk in de hele omgeving geen Nederlander te vinden die kamers wilde schoonmaken, bedden wilde opmaken of de afwas wilde doen. Deze, voornamelijk, dames wel. Heel erg graag zelfs. Alleen mochten ze van de Nederlandse regering niet werken dus, moest het ‘zwart’. En dat kan zo makkelijk allemaal niet. Helaas werden ze allemaal de deur gewezen.
Verschil
Er is zo veel verschil in soorten vluchtelingen. Ze komen uit zo veel verschillende landen, zo veel verschillende achtergronden met zo veel verschillende redenen en doelen.
Ik snap wel dat het heel moeilijk is om daar goede beslissingen in te nemen en een goed plan voor te schrijven. Maar als ik dan hoor dat in het asielzoekerscentrum in Budel een schoonmaakbedrijf wordt ingehuurd om de ruimtes te poetsen waar de asielzoekers verblijven dan zakt mijn broek een stukje af. Als ze iéts zelf zouden moeten kunnen is hun eigen toko schoonhouden.
Leer de mensen hoe ze met het verschil van hun land en ons land moeten omgaan. Zeg dat ze niet over de A2 van Budel naar Weert mogen lopen omdat, dat gewoonweg niet mag en te gevaarlijk is. (doen ze nu dus wel).
Positief
Maak een positief plan. Probeer de mensen in te zetten in de maatschappij waar het kan. Ik ben ervan overtuigd dat het kan. Het zal niet van de een op de andere dag geweldig gaan en super zijn maar er moet gewoon een goed plan zijn. Graag zou ik me daar eens mee willen bemoeien.
Loop niet zo te zeiken dat zij alles krijgen en wij het oh zo moeilijk hebben. Flikker toch op (oh das niet zo netjes dat ik dat zo opschrijf.)
Waarschijnlijk gaan ze duizend asielzoekers opvangen in Weert in de leegstaande Van Hornekazerne waar de KMS zat. Het commentaar stroomt alweer binnen en iedereen heeft een mening. Als er hier nou eens een positief plan voor wordt geschreven en we kunnen dat uitwerken. Het is een ideale plaats om een plek te creëren waar de vluchtelingen kunnen leren en zich kunnen ontwikkeling.
Misschien wil ik te erg de wereld redden en zie ik het niet zoals het is maar als we met z’n allen nou eens gewoon proberen. Ophouden met mopperen en gewoon proberen om elkaar te helpen. Zo kan ik nog A4-tjes vol schrijven maar ik vind het zo wel even goed geweest.
Was mijn vader er nog maar, een groot voorbeeld in deze situatie, misschien had hij de oplossing wel geweten. Ik denk het wel.
Celine Otten 