Vluchtelingen zijn er altijd al geweest. Daar waar oorlog is, onderdrukking of armoede, daar willen mensen weg. Naar een betere wereld, een mooier land met aardige mensen.

Veel verhalen hoor ik om me heen, veel meningen en nog meer standpunten. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties en gevoelens van anderen, maar ook van mezelf.

Veel wordt er geschreven op Facebook en soms schrik ik van mezelf omdat ik het eens ben met teksten die gedachten verwoorden waar ik eigenlijk niet achter sta

Moeilijk

Het is zo een vreselijk moeilijke materie. We weten te weinig om een goeie mening te geven. We weten niet waarom de mensen vluchten, we weten niet hoe het is om in een burgeroorlog te leven of om te leven in een gebied dat is bezet door IS. Waarom is het nou zo moeilijk voor de Nederlanders om te accepteren dat deze mensen onze hulp nodig hebben en waren de vluchteling uit Joegoslavië wel welkom? Zijn het er nu te veel? Voelen mensen zich bedreigd?

Leugen

Veel vluchtelingen betalen veel geld om naar Europa te gaan. De hele familie spaart en stuurt de slimste uit die familie naar Europa om daar te werken om de familie in het verre arme land te kunnen steunen. Mensensmokkelaars houden het mooie plaatje voor van het beloofde land. De mooie huizen, de geasfalteerde wegen. Altijd werk, altijd geld. Bij ons is het allemaal. Als je uit zo’n beroerde situatie komt als deze mensen wil je maar al te graag geloven dat het bij ons altijd beter is. Dit blijkt na aankomt dan ook een grote leugen te zijn.

Vluchten

Ga eens even rustig zitten, op een stille plek…zit je? Doe je ogen even dicht en stel je eens voor dat je je eigen plek, je dorp, je land gaat verlaten. Alles achter moet laten. Je kunt niks meenemen behalve een rugzak met noodzakelijke spullen. Wat zou je dan meenemen? Ikzelf… ik heb geen flauw idee. Schoenen, broek shirt doe ik aan. Extra sokken en ondergoed misschien. Een foto van mijn gezin, mijn ouders en mijn broer. Flesje water. Kleine handdoek. Borstel, deo? Nee dat zijn luxe artikelen. Paspoort niet vergeten. Hou je ogen nog even dicht. Je rugzak is gepakt en je gaat weg. Met allemaal vreemde mensen in een boot of vrachtwagen. Dat je dood kan gaan zit er in. Wanneer, wanneer laat je alles achter om ergens anders te gaan wonen. Hoe erg moet het zijn dat je die paar spulletjes in een rugzak stopt en vlucht?

Slecht

“Eigen mensen eerst” hoe vaak heb ik dat al niet gehoord de afgelopen weken? Mensen in Nederland die vinden dat ze het slecht hebben. Misschien hebben ze gelijk, misschien hebben ze het ook slechter dan dat ze het eerst gehad hebben. Maar lieve mensen, zo slecht als in Syrië heeft niemand het in Nederland. Ja natuurlijk zijn er mensen die bij de voedselbank zijn aangesloten en natuurlijk hebben mensen het moeilijk met rondkomen. Door de manier waarop wij gewent zijn te leven is het doen met minder altijd moeilijk. Dat snap ik echt wel. Maar toch, als jij me zou vragen met wie ik het liefst zou ruilen A: Een Nederlander met schulden die zijn eten moet halen bij de voedselbank of B: Een vrouw die haar gezin in leven probeert te houden in Syrië. Dan roep ik volmondig A.

Tiener

Toen ik een tiener was, ik denk een jaar of zestien heeft oa mijn vader als vrijwilliger met een aantal andere vrijwilligers vier jonge mannen uit Mauritanië geholpen die in mijn geboortedorp Margraten werden geplaatst door vluchtelingenwerk. Ze kregen daar een huisje met z’n vieren. De vieren jongens hadden een hele donker bruine huidskleur en Margraten was in rep en roer. Er kwam veel commentaar over de opvang en dat dat echt niet kon in het dorp. Maar mijn vader en de mensen die er achter stonden hebben Djallo (volgens mij hete een van de jongens zo) en de andere jongens geholpen. Gezorgd dat ze meubels kregen en dat ze konden wennen in Limburg. Op een dag zijn we uitgenodigd om bij de jongens te gaan eten. Als dank voor alles. Een grote pan met eten van hun thuisland en iedereen mocht met de vingers eten, gewoon uit de pan. Ik vond het geweldig.

Toen ik al jaren in Weert woonde kwam er op de braderie een man naar me toe: “Ben jij de dochter van Wim?” Het was Djallo. Nog steeds was hij zó dankbaar naar mijn vader omdat, hij zich zo had ingezet tien jaar geleden. Mijn vader had zijn leven veranderd, zei hij.

Dubbeltje op z’n kant

Heel af en toe kijk ik naar het programma “dubbelt op z’n kant” of een van de andere versies. Lang hou ik het meestal niet vol. Mensen die mega grote schulden hebben. Drama’s tot en met. De helft van de kandidaten, rookt, weigert meer dan 25 uur te werken, rijden in twee auto’s die ze niet willen weg doen en zijn (nadat ze in de schulden zijn beland) zwanger geraakt en verwachten kind nummer 4. Oh ja en vergeet de man niet die weigert zijn Donald Duck abonnement op te zeggen.

Schulden hebben is niet leuk, ook ik kan daar over mee spreken maar, toen ik op dat moment mijn uitgaven ging bekijken kon ik al snel een groot aantal kostenposten schrappen.

Hotel

Tijdens mij studeerperiode heb ik in een hotel in Valkenburg gewerkt. Daar werkte een man ‘zwart’ Deze man werkte zo vreselijk hard. Bedden verslepen over verschillende verdiepingen, beddengoed over 3 verdiepingen zonder lift verdelen etc.

Iedere week kwamen er wel vluchtelingen het hotel binnen lopen op zoek naar werk. We hadden werk genoeg. Er was namelijk in de hele omgeving geen Nederlander te vinden die kamers wilde schoonmaken, bedden wilde opmaken of de afwas wilde doen. Deze, voornamelijk, dames wel. Heel erg graag zelfs. Alleen mochten ze van de Nederlandse regering niet werken dus, moest het ‘zwart’. En dat kan zo makkelijk allemaal niet. Helaas werden ze allemaal de deur gewezen.

Verschil

Er is zo veel verschil in soorten vluchtelingen. Ze komen uit zo veel verschillende landen, zo veel verschillende achtergronden met zo veel verschillende redenen en doelen.

Ik snap wel dat het heel moeilijk is om daar goede beslissingen in te nemen en een goed plan voor te schrijven. Maar als ik dan hoor dat in het asielzoekerscentrum in Budel een schoonmaakbedrijf wordt ingehuurd om de ruimtes te poetsen waar de asielzoekers verblijven dan zakt mijn broek een stukje af. Als ze iéts zelf zouden moeten kunnen is hun eigen toko schoonhouden.

Leer de mensen hoe ze met het verschil van hun land en ons land moeten omgaan. Zeg dat ze niet over de A2 van Budel naar Weert mogen lopen omdat, dat gewoonweg niet mag en te gevaarlijk is. (doen ze nu dus wel).

Positief

Maak een positief plan. Probeer de mensen in te zetten in de maatschappij waar het kan. Ik ben ervan overtuigd dat het kan. Het zal niet van de een op de andere dag geweldig gaan en super zijn maar er moet gewoon een goed plan zijn. Graag zou ik me daar eens mee willen bemoeien.

Loop niet zo te zeiken dat zij alles krijgen en wij het oh zo moeilijk hebben. Flikker toch op (oh das niet zo netjes dat ik dat zo opschrijf.)

Waarschijnlijk gaan ze duizend asielzoekers opvangen in Weert in de leegstaande Van Hornekazerne waar de KMS zat. Het commentaar stroomt alweer binnen en iedereen heeft een mening. Als er hier nou eens een positief plan voor wordt geschreven en we kunnen dat uitwerken. Het is een ideale plaats om een plek te creëren waar de vluchtelingen kunnen leren en zich kunnen ontwikkeling.
Misschien wil ik te erg de wereld redden en zie ik het niet zoals het is maar als we met z’n allen nou eens gewoon proberen. Ophouden met mopperen en gewoon proberen om elkaar te helpen. Zo kan ik nog A4-tjes vol schrijven maar ik vind het zo wel even goed geweest.

Was mijn vader er nog maar, een groot voorbeeld in deze situatie, misschien had hij de oplossing wel geweten. Ik denk het wel.