door

Wie is er nu een held?

Op een rustig moment ben ik weer eens liedjes gaan zoeken en luisteren die ik jaren geleden graag luisterde. Een van de eerste nummers die ik tegenkwam was Schoolplein van Acda en de Munnik. De eerste keer dat ik hem weer hoorde liepen er tranen over mijn bolle wangen. Waarom? Niet van verdriet, niet van geluk…misschien gewoon omdat het muziek is, en muziek doet dat bij mij en bij heel veel mensen. Muziek is onmisbaar. Zijn muzikanten dan helden? Held, een titel waar ik de laatste tijd wel eens over nadenk. Een vechtsporter die zich volledig in elkaar laat rossen, de wedstrijd wint en vervolgens trots verteld dat de gezichtsherkenning van zijn telefoon hem niet meer herkend wordt door velen een held genoemd. Een twintiger die in een enorm dure F1 auto heel snel dezelfde rondjes rijdt, wint en een hoop geld krijgt is ook een held voor veel mensen. Vergeet die over het paard getilde (een deel dan) mannekes niet die kei hard trainen en dè hobby van veel Nederlanders voor heeeel veeel geld uitoefenen. Helden zijn het als ze winnen, helden. Maar wat doen ze nou eigenlijk om die heldenstatus te krijgen? Een paar uur per week een deel van de bevolking amuseren. Super gaaf als je dat kan, heel fijn als je daar ook nog een hoop knaken mee kan verdienen. Ben je dan een held of is het woord held een beetje zijn waarde verloren? Misschien hebben mensen ook gewoon een ander beeld bij helden, dat kan ook nog. Misschien ligt de lat voor een held bij mij hoger dan bij anderen.

Moet ik misschien de heldendaad los zien van het geldbedrag dat ze er voor krijgen? Of mijn verwachtingen bijstellen van wat er met dat geldbedrag moet gebreuren. Ze hebben er tenslotte hard voor getraind om zo ver te komen en hebben ze die miljoenen per jaar gewoon ook echt verdiend en nodig. Kan hè.

Begrijp me niet verkeerd hè, ik heb het niet slecht. Dak boven mijn hoofd (die graag iets mee onderhoud wil, dat dan weer wel). Ik heb mooi freelance werk en een schitterende eigen zaak. Een restaurant met boekenwinkeltje. We werken met mensen met een verstandelijke beperking, zoals dat dan genoemd wordt, maar vaak denk ik misschien ben ik wel niet zo normaal en zijn zij niet zo beperkt. Schoonheid en kwaliteit schuilt in de ogen van de waarnemer. De dames en heren maken de dag van onze gasten weer een stukje vrolijker, een stukje beter. De vrijwilligers die samen met de medewerkers werken zijn geweldig. Zonder deze mensen waren mijn dagen zo veel minder interessant, minder gezellig en een heel stuk saaier. En dan nog de betaalde krachten. Ze zingen en dansen mee en samen maken ze met z’n allen mijn dagen zo veel makkelijker. Al deze mensen samen, een 24 in het totaal… dat zijn voor mij meer helden dan een overbetaalde voetballer, autoracer of kickbokser.

Heb jij dat ook wel eens? Je zit alleen in de auto en dan weet je precies wat je gaat zeggen als je iemand weer ziet. Het hele gesprek voer je dan met jezelf en wat vind je jezelf dan ook geniaal en slim.

Soms zegt er iemand
Zag je gisteren weer zitten
Vroeg me af wat je deed
Ik zeg gewoon een beetje praten met ’n meisje
Die het allemaal weet
Praten in jezelf zoals dat heet

(Acda en de Munnik – Schoolplein)

Sinds ik het restaurant heb, heb ik deze gesprekken regelmatig met mezelf, want eerlijk gezegd was het de eerste maanden zo enorm moeilijk. Als ik niet zo’n mooie mensen om me heen had gehad, had ik allang de handdoek keihard, bovenhands in de ring gegooid.

Schrijven doe ik graag. Een hobby die ik de laatste tijd ook niet meer heb gedaan. Geen tijd, geen zin, geen puf, maar door te schrijven schrijf ik wel wat ik er van vind, wat ik voel en hoe het echt is. Laatst liep iemand het restaurant in en vroeg aan mij waar Celine was, hij las af en toen stukjes die ik in het wijkkrantje schrijf en wilde na mijn laatste verhaal wel eens weten hoe het er uitzag en Celine eens spreken, want ze was toch wel een beetje een held. Toen ik zei dat ik dat was, was hij toch een beetje teleurgesteld, want de Celine op de foto was toch een stuk dunner. “Zou wel lang geleden gemaakt zijn die foto.” Snel was hij dan ook weer weg.

Haha, even een paar puntjes voor de duidelijkheid. Die foto is van drie jaar geleden en als je van bovenaf fotografeert lijk je altijd dunner en…

Ik ben geen held
Tenminste niet een die telt
Maar ik doe mijn best te blijven staan
Wat ik schreeuw lijkt niet slecht
Maar wat ik schrijf ben ik echt
Zo kan ik een beetje van de wereld aan

(Acda en de Munnik – Schoolplein)

door

Deze Celine huilt niet, toch Covid-19?

Ik ben stoer, duidelijk, recht voor z’n raap en eerlijk. Huilen komt maar zelden in mijn eigen vocabulaire voor. Maar heel af en toe rollen er van die doorzichtige, zoute bolletjes uit mijn ogen en vinden dan langzaam hun weg over mijn bolle wangen, richting mijn mondhoeken of onderkin. Heel af en toe. En als ze er dan zijn, komen ze ook met velen. Achter elkaar aan, ademen gaat dan moeilijk en blijft dan ook te lang in een diepe snik achter in mijn keel hangen. Met veel moeite lukt het dan om die adem weer uit te blazen en nieuwe zuurstof in te ademen. Snikkend met pijn in mijn ogen hoop ik dan dat het snel weer stopt.
Tot voor 3 maandag geleden kon ik deze huilbuien op één hand tellen, nou misschien met hulp van de tweede hand erbij. Vooral de mensen die dicht bij je staan kunnen deze huilbuien veroorzaken. In mijn tienerjaren had ik wel eens een huilbui door onredelijkheid op school, maar vooral de vreselijke ziektes van mijn ouders en hun overlijden riepen deze huilbuien op. Tot een paar weken geleden…toen kwam Covid-19. De eerste weken kon ik nog aardig aan het werk blijven, maar inmiddels is 80% van mijn werk (dat ik zo graag doe) weggevallen. Als zzp’er (tv/evenementen producer) is voor mij, net als voor al mijn mede-zzp’ers in tv- en evenementenwereld al het werk naar beneden gedonderd.
Alle omroepen en opdrachtgevers zetten eerst de mensen in vaste dienst in en de zzp’ers komen daarna een keer aan de beurt. Begrijp me niet verkeerd hé, ik snap het. Het is een logisch gevolg van alles wat er nu speelt en als ik de grote baas was zou ik dat waarschijnlijk (uiteindelijk) ook doen.
Maar och wat doet het toch pijn om te zien dat de opdrachtgevers waar je je jarenlang voor hebt ingezet je nu niet meer nodig hebben. De bedrijven waar je om 05.00 uur voor op stond om worstenbroodjes op te warmen en een grote kan koffie te zetten, want de crew komt over een uur aan in een of ander dorpje om een giga productie neer te zetten. De bedrijven die je in paniek bellen, omdat er een productie dreigt te mislukken die over vijf dagen al op tv moet en waar je alles voor op zij schuift om het toch voor elkaar te krijgen. Of de producties die bijna dubbelen en je tijdens een groot meerdaags evenement toch ook maar in de avonduren doorwerkt en eerder op staat, omdat je graag je opdrachtgever een plezier wilt doen.
Ik doe het zo graag, de onmogelijke, lange dagen en de rare tijden, omdat het zo’n mooi vak is. Samen met een heel team iets gaafs neer zetten. Zorgen voor de mannen en vrouwen die met dertig graden of in een enorme regenbui er toch maar staan om iedereen thuis te laten genieten van weer een mooi tv-programma. Met een team die grotendeels uit zzp’ers bestaat die ook nu een groot deel van hun inkomen mislopen. Onze uurtarieven liggen niet schokkend hoog, maar dat is niet erg, want wij hebben het leukste beroep van de wereld. Maar dan… dan hoor je deze dame voorbijkomen: Mevrouw Georgette Schlick (CEO van FremantleMedia). Zij zegt in online Broadcast Media Society sessie het volgende: ”Het volume gaat nooit meer zo groot worden als wat het was en ook financieel gaat het ook nooit meer worden wat het was. Of het nou bij de Publieke Omroep is of bij de commerciëlen. Uiteindelijk zullen we hetzelfde moeten maken voor minder geld. Dat is gewoon de essentie, dus ook een oproep aan de freelancers: jullie kunnen je tarieven niet blijven handhaven. Dat geldt voor de acteurs, voor de cameramensen, alles. Iedereen zal water bij de wijn moeten doen. Als je nu een job aangeboden krijgt en je moet het voor 20% minder doen, dan mag ik hopen dat je hem aanneemt, want dan heb je werk.” Hoe makkelijk kun je denken dame Schlick. Gaan onze kosten dan ook 20% omlaag? De huur of hypoyheek, de gemeentelijke belastingen of de zorgkosten? Dan zijn er ook de mensen die roepen: “Jij wilde toch freelancer worden!!” Uh nee, dat wilde ik niet. Ik ben noodgedwongen freelancer geworden. Mijn drie jaarcontracten zaten erop en ik kreeg geen vast contract, omdat dat veiliger was voor de baas, omdat de economie dat niet toe liet en ze me dus beter als freelancer konden inhuren. Na een aantal jaren freelancen kreeg ik te horen, toen ik solliciteerde bij een opdrachtgever, dat ze me niet gingen aannemen, omdat ze dan een van hun beste freelancers kwijt zouden raken. Dus door mijn eigen succes krijg ik niet wat ik wil,… ofzoiets.
Maar ik dwaal af, want waar ik nou zo verdrietig van word is het gemis. Ik mis mijn werk zo enorm. Ik mis de mensen en het zorgen voor die mensen. Het samen lachen, keihard werken en mooie dingen maken. Maar ik mis vooral het nuttig zijn, me nuttig voelen, iets kunnen betekenen voor anderen en dat vind ik heel zwaar.
En dan ineens, out of the blue, als net dat ene liedje op de radio is (er zijn trouwens heel veel “ene liedjes” kom ik achter) dan komt er eerst stiekem één doorzichtig, zout bolletje uit mijn ooghoek rollen die dan blijft steken op mijn bolle wangen. Achter hem aan komt dan de rest die hem het zetje geven om verder te rollen naar mijn mondhoeken. Wat een goed teamwork.
Uiteindelijk komen we ook wel over deze hobbel heen, we geven elkaar een zetje en dan rollen we samen weer de goede richting op. Zonder 20% van ons inkomen in te leveren. Dat weet ik zeker, met hulp van elkaar en de omroepen die hun trouwe freelancers zo snel mogelijk weer willen inzetten.

!  Lees ook eens de blogs van Jan Rein Hettinga: http://www.reinonline.nl/ (waar ik het stukje van dame Georgette Schlick uit heb geleend) !

 

 

 

 

 

 

door

Jullie spelen met het leven van mijn Petekind!

Wie heeft jou het recht gegeven om te spelen met het leven van mijn petekind?
Laat ik even wat duidelijker zijn en het vraagteken weghalen: “JIJ HEBT NIET HET RECHT OM MET HET LEVEN VAN MIJN PETEKIND, EN ZIJN GROTE BROER TE SPELEN!

Lieve mensen, wat kan ik me toch boos maken over de mensen die net doen of er niks aan de hand is. “Kom, we werken thuis, dan kunnen we ook met z’n allen iets leuks gaan doen. De kinderen zijn vrij van school, laten we die ook meenemen. Och en wat schijnt de zon lekker, laten we naar het strand gaan of met het hele dorp wandelen in het bos.” NEEEEEEEEE!!!!!
Jongeren die niet naar school hoeven, maar dan wel massaal afspreken in het park. Het café is dicht, maar we nemen gewoon zelf alles mee en gaan dan picknicken ofzo. NEEEEEEE!!!!!
Kunnen we nou niet gewoon even thuisblijven met z’n allen? Is dat nou zo moeilijk?
Ja, ik vind dat heel moeilijk. Daar waar ik graag vier weken achter elkaar op vakantie ga en dan mijn vrienden en collega’s niet mis, mis ik ze nu al na twee weken. Maar ik blijf wel thuis. Alleen de deur uit voor boodschappen en een paar dagen werken.
Vrijdag dertien maart was ik bij mijn goede vriendin. We kennen elkaar al van de lagere school en ik heb de eer om peettante te mogen zijn van haar jongste zoon. Een stoere gast die in groep acht zit. Zijn grote broer zit al in de tweede van het middelbaar onderwijs. Beide heren hebben Taaislijmziekte (CF). Een ziekte die vooral de longen aantast. (Zoek het eens een keer op.)
Die bewuste vrijdag zaten we heerlijk samen aan de cappuccino toen er een bericht binnen kwam van de NCFS stichting. De jongens vallen onder de risicogroep en moeten nú naar huis komen.
De oudste zit op de middelbare school in Sittard. Bij hem op school zitten kinderen uit het Duitse gebied Slefkant in dat gebied ligt Langbroich. Dit dorp is eind februari al getroffen door corona. De scholen zijn daar gesloten en de mensen gaan niet de straat op. De kinderen uit Selfkant die in Nederland op school zitten die houden zich aan de Nederlandse regels en die gaan dus gewoon vanuit een Duits besmet gebied naar een Nederlandse school. Alsof het virus denkt: “Woeps de grens, daar ga ik echt niet overheen.” School snapt het probleem maar al te goed, maar ze mogen geen leerlingen onderwijs onthouden en stonden ook met de rug tegen de muur.
Boos en verdrietig zijn de jongens als de scholen gebeld worden dat ze naar huis moeten komen. Weer zijn ze een uitzondering op de normale gang van zaken.
Een paar dagen later gaan de scholen allemaal dicht en lijkt de uitzondering weer wat bij te trekken. Niks is minder waar. In de appgroepen van de vrienden van beide heren komen al snel berichtjes van vriendjes die buiten gaan afspreken. Op de voetbalveldjes en vaste afspreekplekken. Ouders vinden het allemaal maar goed dat hun kinderen die uit school gehouden worden, omdat er ze anders met te veel mensen op een kluitje zitten, wel mogen afspreken met hun vrienden.
De twee broers mogen niet naar buiten, mogen niet afspreken en zijn gebonden aan eigen huis en tuin.
Waarom? Nou, omdat een deel van Nederland denkt dat de regels en aanwijzingen niet voor hen of hun kinderen geldt. Zolang deze mensen dat denken zitten, blijft het virus doorgaan, moeten we ons langer aan deze vervelende regels houden en zitten ook de mannen van mijn vriendin thuis.
En dat niet alleen. Want als mijn vriendin boodschappen gaat doen loopt ze (net als ons allemaal) ook risico, maar als zij besmet wordt kan ze weer haar kinderen besmetten. Dus al die idioten die vinden dat ze geen 1.5 meter afstand hoeven te houden en dat het allemaal wel meevalt, die dicht bij anderen gaan staan en snel voorschieten om dat laatste flesje desinfectie te pakken…al die mensen spelen met het leven van andere mensen.
Je bent een grote egoïst als je nu vijf flessen ontsmettingsmiddel in je voorraadkast hebt staan, terwijl er mensen zijn die dit door hun ziekte kei hard nodig hebben. Niet alleen nu, maar hun hele leven.
Hou je nou gewoon even aan de regels. Ook met mooi weer. Bedenk je ook eens dat als het de afgelopen weken kei hard had geregend jullie allemaal binnen hadden gezeten en wel wisten wat je zou moeten doen.
Ik vind het ook moeilijk, ik zal niet zeggen dat het mij makkelijk af gaat. Maar het moet gewoon. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik medeplichtig zou zijn aan de dood van een medemens.
Ik mis het koffiedrinken bij mijn vrienden, natuurlijk. Maar ik wacht liever een paar weken met afspreken, dan dat ik helemaal niet meer met ze kan afspreken.

Blijf thuis, blijf gezond.

door

Net niet goed genoeg

“Wat vinden we je goed in wat je doet, maar je bent net niet goed genoeg.”

Het verhaal van mijn leven tot nu toe. Laat ik aan het begin beginnen, nou ja niet helemaal aan het begin, maar toch redelijk aan de beginnende kant.
Lagere school klas twee, tegenwoordig is dat groep vier geloof ik. Ik zat bij juffrouw Karin in de klas. Wat een leuke juf en wat een leuke klas. Aan het einde van het jaar mocht iedereen naar klas drie, behalve twee…kleine Celine was er één van “je bent echt heel goed, maar net niet goed genoeg voor klasje drie, meisje je mag nog één jaartje bij juffrouw Karin blijven.”
Aan het einde van de lagere school werd mijn brugklas niveau bepaald, jawel, MAVO/HAVO want ik was wel goed, maar net niet goed genoeg voor de HAVO.
Ik speelde gitaar in mijn tienerjaren, maar  niet goed genoeg om door te zetten en in bandjes te spelen. Ik was handbalkeepster en dat ging aardig goed, maar de keepster van het eerste was beter. Dus was ik de tweede keepster van het eerste team.
Bij mijn beroepsopleiding MBO niveau (mijn broer deed HBO en dat werd mij met regelmaat verteld door mijn moeder)  hobbelde ik mee met de middenmoot. Er waren altijd een paar medestudenten die creatiever waren, actiever waren en veel beter konden slijmen bij de leraren.
Mensen om me heen hebben hobby’s waar ze helemaal voor gaan, passies waar ze enorm goed in zijn. Ik heb dat niet, ik vind alles zeker leuk, maar niet als een passie.
Van mijn werk word ik blij en ben er ook best goed in. Opdrachtgevers zijn tevreden en blijven me inhuren, maar hoe vaak er ook vacatures komen er wordt altijd iemand anders aangenomen, omdat die toch beter is. De programma ideeën die ik inlever zijn “op zich best leuk, maar we hebben betere ideeën binnen gekregen.”
En laatst werd me door een collega toch wel duidelijk gemaakt dat hij zonder kruisband en meniscus wel gewoon kan functioneren en dat het een mindset is. Dus met andere woorden…die 11 knieoperaties die ik heb gehad waren helemaal niet nodig en waarom loop ik eigenlijk op lange, drukke dagen nog met een brace? Het is gewoon een mindset, ik moet dat beter doen.

Maar weet je, het is niet erg om niet de beste te zijn. Misschien wil ik wel niet de beste zijn. Het is goed zo. Je hoeft helemaal niet de beste te zijn. Je moet gelukkig zijn, fijn kunnen werken, heerlijk kunnen relaxen en je niet continu zorgen hoeven te maken of je wel goed genoeg bent.
Ik ben goed genoeg in wie ik ben. Jazeker doet het af en toe wel pijn als je bijvoorbeeld de baan niet krijgt waarvan je denkt dat je dat wel heel goed kan of als jou knie helaas niet zo goed geneest (door fouten van de artsen) als die van je collega en ja het zou zeker eens fijn zijn als je wel ergens de beste in bent, maar in mijn geval en die van velen met mij is dat nou eenmaal niet zo.
Het is fijn om bij de middenmoot te horen, het grootste gedeelte van de bevolking. Ik ben gewoon normaal, met fijn werk, maatje 38 in mijn schoenen, maat 42 in mijn broeken. Gewoon normaal en normaal is goed.
Dus eigenlijk ben ik super goed in normaal zijn, met een tikkeltje prettig gestoord.

door

Brief voor Esther (en als Eric(k) mee wil lezen mag dat gerust.)

Beste Esther,

We kennen elkaar niet, nou ja ik ken jou een heel klein beetje en jij hebt geen flauw idee wie ik ben. Ik zal het proberen uit te leggen.

Gisterenavond zaten we te eten op een terras van een pizzeria op Ibiza. Heerlijke pizza’s. Op hetzelfde terras zat een ouder echtpaar met hun dochter. De dochter, ik schat haar rond de vijftig jaar oud, snapte er helemaal niks van. Ze liet dit duidelijk horen. Vaak zei ze dan ook “ik snap het gewoon niet, ik snap het niet. Waarom laat ze dit toch toe? Ik snap het niet.” Ik heb echt niet zitten luistervinken, maar deze dame, ik heb haar naam niet gehoord, sprak zo hard dat het hele terras mee kon luisteren. Het kan niet zo zijn dat ze dacht “och we zitten in Spanje, niemand verstaat ons,” want 80% van de mensen op Ibiza spreekt Nederlands. Esther je gelooft het niet maar ik heb twee Spaans cursussen gedaan en ik hoef het bijna niet te spreken. Zelfs op een terrasje draaide ze muziek van Glen Faria.

Ben je wel gelukkig Esther? Het ouder echtpaar en hun dochter denken van niet. De ouders, vader in het bijzonder kon ik niet verstaan. Hij sprak op een beschaaft volume voor een terras. Hij zei ook niet zo veel. De dochter was voornamelijk aan het woord en viel ook veel in herhaling. Ze was boos en bezorgd. Na een tijdje blijkt ze je zus te zijn en het ouder echtpaar dus je ouders.
Wat was hij lief Eric toen jullie elkaar leerde kennen. Jullie waren zo verliefd en gelukkig. Ook je ouders waren blij met hun schoonzoon. Tot het moment dat jullie getrouwd waren en kinderen kregen. Hij werd bot en grof tegen je. En dat niet alleen. Iedere dag op nieuw beledigd hij je. Je bent te dik, te lelijk of slecht gekleed. Niks is goed genoeg, het eten smaakt nergens naar, poetsen kan altijd beter en als hij het niet doet dan gebeurt er niks.
Je zus snapt het niet, ze snapt er niks van, waarom blijf je bij hem? Laatst moesten jullie op school zijn voor de oudergesprekken. Alles, maar dan ook echt alles wat niet helemaal goed ging met de kinderen (er zijn altijd puntjes voor verbetering natuurlijk) was jou schuld. Je hebt ze te weinig aandacht gegeven, niet goed geholpen met hun huiswerk en zelfs als je het onkruid in de tuin te hoog had laten groeien was dat de schuld van het moeilijk lezen van je jongste dochter. Het is natuurlijk nooit zijn schuld.
Uit het verhaal op het terras begrijp ik dat je ook nog gewoon een baan hebt. Een baan waar je heel hard moet werken. Eric heeft ook een baan, moet ook hard werken, maar die doet verder helemaal niks. Hij kookt niet, hij poetst niet, helpt de kinderen niet met huiswerk en zal zeker niet in de tuin werken. Wat hij wel doet is zeggen dat hij alles beter kan.
Je moeder vraagt zich af hoe dat dan in z’n werk gaat als je bij Eric weg gaat en hoe gaat dat dan met jullie drie kinderen? Je zus heeft al een aantal scenario’s in haar hoofd. Ze beginnen allemaal met weggaan bij Eric en co-ouderschap aangaan. “De kinderen brengt ze de helft van de week maar naar hun vader, dan weet hij ook eens hoe het is om ze op te voeden en als hem dat dan niet lukt, tja pech gehad, hij zal het toch zelf moeten doen.” Dan vind je zus het heel belangrijk dat alles goed op papier wordt gezet, want als jullie gaan scheiden dan stop Eric zeker weten met zijn baan, zodat hij minder inkomen heeft dan jij en hij dus geen alimentatie hoeft te betalen. Hoe jullie dat dan moeten beschrijven zegt ze er niet bij. Volgens mij kun je in Nederland niet bij de notaris laten vastleggen dat je ex niet mag stoppen met werken, maar ik kan me vergissen.
Waar ze het alle drie over eens zijn is dat je veel gelukkiger zult zijn met je kinderen zonder Eric. Wel zal hij er alles aan doen om je bij je kinderen zwart te maken en te zorgen dat ze jou zien als de heks die het huwelijk kapot heeft gemaakt. Jou kinderen hebben een eigen menig Esther, ze zullen zelf inzien dat het beter is dat je weg bent gegaan en ze uit deze vernietigende relatie hebt gered. Het zal zwaar worden, maar je bent niet de eerste en ook niet de laatste die dit meemaakt en er beter uitkomt dan verwacht.
Je vader zegt niet veel, maar aan zijn gezicht zie ik dat hij veel verdiet heeft. Hij hoort de verhalen aan die verteld worden en zou het liefste op het eerste vliegtuig naar Nederland springen om Eric de wacht aan te zeggen en jou en je kinderen te knuffelen en mee te nemen. Ver weg van Eric vandaan. Je moeder praat veel met je, kopje thee aan de keukentafel, maar ze heeft het graag over leuke en positieve dingen. Ze ziet aan je dat je het moeilijk hebt, dat je niet aan jezelf denkt. Die mooie spontane, altijd goed verzorgde dochter die is er even niet meer.
En je zus, je zus die is zo boos. Boos op Eric om alles wat hij je aan doet, maar ik denk ook boos op jou, omdat jij het je aan laat doen. Jullie waren in Barcelona en toen hebben jullie zo goed gepraat en je wilde echt weg bij je man en toch is het niet gebeurd. Ze wil zo graag dat je aan jezelf denkt en aan de kinderen natuurlijk. Die zullen blij zijn als het huwelijk voorbij is.
Esther ik ken je niet, ik ken Eric niet en bovenal ken ik je huwelijk niet, maar één ding weet ik zeker, als je besluit om bij Eric weg te gaan staan er drie mensen voor je klaar die met alles wat ze in zich hebben je zullen helpen dit te doorstaan. Misschien moet je zus iets zachter praten op het terras (het zullen de emoties zijn geweest), maar ze zal er alles voor over hebben om je weer gelukkig te zien.
En verder, als Eric echt zo is als ik heb gehoord op het terras dan pak gauw je kinderen en je spullen, ren zo hard mogelijk weg en begin een nieuw en gelukkig leven. Dat ie maar in de stront zakt.
Vriendelijke groet Celine
door

Weg droom

Ik kom toch nog even terug op het verhaal dat ik een paar dagen geleden heb gepost. Dromen. In 2014 schreef ik daar ook een blog over: Droom: https://celineotten.nl/2014/05/ Misschien moet je die eerst nog even lezen voor je deze blog verder leest.
Een ieniminie samenvatting: Luka en Nataša hebben een Ranch opgestart. Op een mooie plek bij Rovinj. Ze doen hetgeen ze het liefste willen doen. Paarden trainen en paardrijden met gasten. Ze hebben twee kleine kinderen en hun eigen huis op hun eigen land. Een mooi gezin dat leeft als in hun droom.
Hoe groot was de schok dan toen we vanmorgen bij ze langs gingen om te kijken hoe het met ze zou gaan. Benieuwd of het terrasje er was dat ze nog op hun wensenlijstje hadden staan draaide we de landweg op. In de verte stond het huis en de ronde paardenbak was inmiddels overdekt. Met een raar gevoel parkeerde we de auto. Het was er stil. Niet de fijne stilte om van te genieten, maar echt stil stil. Geen witte hond die ons kwam begroeten, geen gehinnik van paarden. Het muurtje waar ik in 2014 op had gezeten om te schrijven was wel nog even mooi, maar het gras stond zo hoog dat het al zeker een jaar niet meer was gemaaid. Onverzorgd, niet naar omgekeken. Voorzichtig liepen we het terrein op. “Ola… Dobar dan” roep ik nog een beetje onzeker. Nog een paar stappen verder en iets harder: “Dobar dan”. Helemaal niks. Het blijft stil. Er is niemand en er is al lang niemand meer geweest. In de verte zien we de paardenstallen, maar ook daar staan geen paarden meer in. Verder durf ik het terrein niet op te lopen, want het is toch een privéterrein en daar hebben we natuurlijk niks te zoeken. Als we terug lopen zie ik het bord dat 5 jaar geleden opvallend bij de ingang stond op de grond liggen.
Verslagen lopen we naar de auto, hier kan geen paard meer gereden worden. Als we wegrijden blijft het knagen in mijn hoofd. Wat is er toch gebeurd met dit gelukkige gezinnetje. Was het leven hier toch te duur en hadden ze te weinig inkomsten? Ik ga zoeken naar de site en al snel heb ik een mobielnummer gevonden. Tja en als je iets wil weten, dan moet je het vragen, toch?
“Dear Luka and Natasa, about 5 years ago we were at your Ranch and went horsebackriding with Luka. Today we came back again, but you are not there anymore. Did you leave? Greets Celine from the Netherlands.”  Binnen vier minuten kwam er al antwoord. “My dear, we seperated about 3 years ago, so sorry. Beautiful memories I have there. Thanks for contacting. The ranch is for sale. I wish you all the best. Natasa.”
Wauw, zo kan het natuurlijk ook gaan. Dan leef je je droom en dan spat ie in honderdduizend stukjes keihard uit elkaar. Bam. Het mooie plekje is verwaarloosd, het huis dat ze zelf hebben opgebouwd staat te koop. Twee jaar nadat ik lang met Natasa had gekletst terwijl ik aan het wachten was tot de paardrijders terug kwamen, was de droom alweer voorbij.
Zo kan het dus ook gaan met dromen.
Natuurlijk weet ik niet waarom ze uit elkaar zijn gegaan en hoe het nu verder gaat. Misschien zijn er al nieuwe dromen of zijn ze voor nieuwe dromen uit elkaar gegaan. Ik zal het nooit weten.
Wel weet ik dat de ranch te koop staat voor 450.000 euro. Dus als je nog de droom hebt om in Rovinj een Ranch te beginnen…en je hebt een zakcentje…dit is je kans: “Moncerlongo Ranch”
foto weg droom

door

#DoesLief

Wat een goede actie.
We zijn met z’n allen op internet niet altijd even lief tegen elkaar, dus is Sire een nieuwe campagne begonnen. #Doeslief.
Al dat commentaar onder de berichten op Facebook. Het is allemaal vrij anoniem en dus kunnen we schrijven wat we willen. De controle op deze berichten is vrij mager en dus blijft er veel naar commentaar staan, waar anderen dan weer op kunnen reageren. Van mezelf mag ik de reactie onder sommige berichten niet lezen, omdat ik daar heel verdrietig van word. Toch maak ik regelmatig de fout om dat wel te doen. Vaak reageren mensen al als ze alleen de kop van de tekst hebben gelezen en dan blijkt, dat als je het artikel leest, toch heel anders te zijn.
Laatst las ik een artikel over de vrouw van de man die is doodgeschoten bij de ‘vergis moord’. Die man werd aangezien voor iemand anders en werd doodgeschoten. Vreselijk. Er stonden reacties onder dat bericht als “dan zal hij toch iets fout gedaan hebben” en “dan moet hij maar niet uitzien als een buitenlander” (de man had bruin haar). Wat een vreselijke reacties zijn dat.
Waar ook vaak verwarring over bestaat is dat als je een mailtje stuurt naar bijvoorbeeld je collega, je kunt in tekst heel moeilijk de juiste intonatie leggen. Je collega leest het mailtje misschien met een heel ander gevoel dan jij bedoeld hebt. Zo ontstaan er rare situaties die je had kunnen voorkomen door gewoon even te bellen of langs te lopen.
En dan heb ik het nog niet over whatsapp berichtjes gehad. Haha, Whatsapp maakt gewoon zelf zijn woorden en als je niet oplet stuur je de meest gekke berichten naar je vrienden of ouders. Daar zijn op internet veel leuke voorbeelden van te vinden.
Mij overkomt het helaas ook. Dan probeer ik iets te beschrijven en dan wordt het anders begrepen. Ik vind het heel moeilijk om kritische stukjes te schrijven. Ik wil het wel, maar ben een watje en bang voor de negatieve reacties die ik krijg.
Ik vind het een goede actie van Sire. #doeslief. Het spotje van Caissière Myriam vond ik een beetje overdreven. Zij wordt door 30% van de klanten genegeerd, maar vooruit ik ging mijn leven beteren. Op naar de winkel en bij de kassa aangekomen klets met de dame achter de kassa “Goedemorgen, hoe is het vandaag op het werk?” Geen antwoord, want deze dame achter de kassa genegeerd mij gewoon volledig, omdat ze kletst met een andere kassadame naast haar over het afgelopen weekend, ik geloof wel dat ze een leuk weekend heeft gehad met haar vrienden.
Gisteren is er een oude mevrouw aangereden toen ze de straat over stak. De persoon die de auto bestuurde stopte niet. Een camera verderop heeft het gefilmd. Het lijkt wel of hij zelfs nog over haar heen rijdt maar de beelden zijn te onscherp om dat met zekerheid te zeggen. Het bericht staat op Facebook en de mensen hebben allemaal een mening. Maar algemeen zijn de mensen het met elkaar eens…het is een schoft en hij moet gestraft worden. Rijbewijs levenslang afnemen, hoge boetes laten betalen, levenslang opsluiten en een mevrouw wil hem tegen de muur zetten. Ze zegt er niet bij wat ze dan verder met hem wil, maar ik denk dat dat wel duidelijk is. Reacties uit emotie, ik snap dat wel. Ik ben het ook grotendeels met de mensen eens die iets geschreven heeft. Behalve met een dame (ik wil haar niet hersenloos noemen, want dan ben ik ook niet lief, maar het komt in de buurt), zij schrijft “het zal wel weer een moslim zijn.” Haha om dat soort reacties kun je bijna alleen maar lachen. Ze weten niet eens of er een man of een vrouw gereden heeft. Nou moet ik zeggen dat de ideeën om hem langzaam te fileren of hem tussen vier paarden te spannen en te vierendelen ook niet helemaal in mijn straatje passen. Maar de #Doeslief geldt wat mij betreft niet voor deze meneer of mevrouw natuurlijk.

door

Dromen

Iedereen heeft ze wel, dromen. Als je zegt dat je ze niet hebt dan geloof ik je gewoonweg niet. Het kunnen de gekste dromen zijn, waarvan je zeker weet dat ze toch niet uitkomen, maar het zijn wel dromen.
Zo wilde ik in een kasteel wonen met vier torens en een lange oprijlaan met lampjes aan de zijkant. Nu, twintig jaar later, moet ik er niet aan denken. Koud, tochtig, veel te groot, veel te veel poetsen en wat een onderhoud heeft zo’n oprijlaan. Mij niet gezien.
Er zijn zo veel dingen wat je graag zou willen doen, hebben of meemaken. Dingen waar je van droomt en die ook gewoon dromen moeten blijven. Mijn vader bijvoorbeeld heeft mijn hele jeugd gezegd dat hij graag een camping in Frankrijk wilde runnen. Ieder jaar weer als we in Frankrijk op vakantie waren kwam dat gevoel weer naar voren. Als we eens met vrienden op een camping stonden dan droomde die vrienden gewoon met hem mee. De waarheid was dat hij graag in Frankrijk was en het super gezellig op campings vond. Dat wil niet zeggen dat je dan ook het harde werk op de camping wil doen.
Wat werk betreft denk ik dat je veel dromen kunt waarmaken, als je maar wilt en geduld hebt. Een aantal jaren geleden heb ik met een EHBO diploma op zak gesolliciteerd voor ambulancechauffeur. Ik werd aangenomen, weliswaar als chauffeur van de huisarts bij de huisartsenpost, maar een mooi opstap voor hetgeen ik uiteindelijk wilde doen.
Een jaar of twee geleden had ik een nieuwe droom. Of hij uit ging komen dat wist ik natuurlijk niet, maar ik wilde heel graag een B&B. Zo’n gezellige, niet al te grootte B&B. Het liefst ergens in Kroatië of Spanje. Daar waar veel warmte en zon is. Nou kan het in Kroatië ook aardig koud zijn, maar daar moest ik mezelf dan maar even overheen zetten. Een B&B waar rust bovenaan staan, niks moet en (bijna) alles mag. Waar schrijvers plek hebben om te werken, waar drukke mensen hun rust vinden. Helaas voor mensen met kinderen, die zouden dan niet welkom zijn, die kunnen beter met het gezin naar de camping in Frankrijk gaan.
Nu zijn we weer twee jaar verder. De wens voor een B&B is er nog steeds. Alleen dichter bij huis. Gewoon in Weert. Wel met het zelfde idee: Bij mijn B&B staat rust op de eerste plaats. Geen gehaast, je hoeft niet voor tien uur je ontbijt te eten, want als je het om elf uur wil kan dat ook. Lekker ontbijt en kleine gerechtjes, goede koffie en thee. Heerlijke luie stoelen bij kasten vol met boeken. Ik denk dat er ook een bubbelbad in de tuin moet staan en als we toch bezig zijn laten we er ook een sauna naast zetten. Een plek voor kampvuur en BBQ zal ook ergens gemaakt worden. Bankjes bij de perkjes met veel gekleurde bloemen. Een vijver met een bruggetje. Ook zullen er kantoorruimtes bij komen voor de harde werkers die rust nodig hebben om meters te maken. Om dat ene verslag af te krijgen of die vergadering voor te bereiden. Of met de hele afdeling vergaderen in de wei en als het regent in de mooi opgeknapt schuur.
Een ruimte voor een masseur en schoonheidsspecialiste voor als je even weg wil dromen. En zo kan ik nog wel twee pagina’s doorgaan.
Nou heb ik een mooie locatie gevonden, maar het staat niet te koop en er woont nog een oude meneer in die boerderij. Nee, ik ga niet aanbellen om te vragen of ik zijn huis mag kopen. Dat zou wel heel suf en brutaal zijn toch? Wie weet wacht ik onbewust op de juiste tijd of op de juiste locatie. Misschien wacht ik wel nergens op en is het gewoon een droom waar ik gelukkig van word.
Maar als de B&B er komt zal deze tekst ergens terug te vinden zijn:
“Hou nooit op met dromen, zelfs als niemand ze gelooft. Want de mooiste avonturen, die beginnen in je hoofd.”

Inval
door

Inval

“Bam, bam, bam, bam.” Het is 04.30 uur en ik zit rechtop in mijn bed van de schrik. “Kaboem” en gerinkel. Honden beginnen te blaffen. Even mijn hersenpan op wakker zetten, want ik droom echt niet. de voordeur van het appartement bij de buren werd open geslagen en de ijzeren luiken vielen op de grond. Het is aan de voorkant van de appartementen. Ik slaap aan de achterkant, vanaf mijn balkon is niks te zien.
Geroezemoes op de balkons om me heen. Mensen komen slaperig naar buiten. Praten zacht over de balkons heen met elkaar. De Engelsen verder op doen dat op een wat harder volume. Ik versta niet wat er gezegd wordt maar iedereen is uit zijn slaap wakker geschrokken. Ik ga weer in bed liggen. Wat was dit nou toch weer?

Tenerife
We zijn op vakantie op Tenerife. Vijf dagen geleden zijn we hier aangekomen. Het appartement is goed genoeg. Een goed bed, fijne badkamer en een mooie ligging. Hier en daar mag het een en ander wel vervangen of gerepareerd worden maar dat zijn kleine dingen en daar stoor ik me verder niet aan. Het appartement ligt in een complex-achting-iets. Je moet eerst door een hek en dan liggen er veel appartementen bij elkaar. Deze zijn grotendeels van verschillende eigenaren die ze verhuren aan toeristen of mensen die er wat langer willen blijven wonen. Er is een zwembad bij en mooi aangeplant groen.

Bewoners
Er zijn dus ook bewoners. Overwinteraars die de kou in hun eigen land ontvluchten maar, ook dromers die denken op Tenerife het geluk te kunnen vinden. Werken voor het nodige geld en verder feest, wiet, strand en relaxxxxx. Het is allemaal heel anoniem want, je huur betaal je contant aan de eigenaar van jou appartement. Verder heb je met niemand te maken. Een paar dagen geleden dacht ik nog: “Als je even wil verdwijnen dan kan dat goed hier.”

Politie
Uiteindelijk ben ik weer in slaap gevallen. De twee katten die iedere nacht hetzelfde rondje wandelen en elkaar altijd om 07.00 uur bij ons op de hoek tegenkomen en dan op elkaar gaan mopperen, krijsen me weer wakker.
Ik kijk op het balkon maar alles is rustig. Toch spookt me het voorval van een paar uur geleden door mijn hoofd. Broek aan, shirt aan en aan de voorkant even kijken wat er te zien is. De voordeur net ver genoeg open om mijn hoofd erdoor te steken. Rechts, niks. Ik draai mijn hoofd naar links en hoor vrolijk: “Buenos dias (goeie morgen)”. Twee meter verderop staat een agent bij de deur. “Hemos Te despiertas esta noche? (We hebben u toch niet wakker gemaakt?)”

Koffie
De agent houdt de wacht bij de ingeslagen deur. Niemand mag erin tot de recherche klaar is. Hij staat er al een paar uur en ik bied hem een kop koffie aan. Met een grote glimlach neemt hij mijn aanbod aan. Ik loop terug naar mijn appartement. Vijf minuten later loop ik met twee grote koppen, gloeiend hete koffie terug naar de agent. Eentje voor hem en een voor mij. Ik wil nou wel eens weten wat er gebeurt is vannacht. Uit mijn zak haal ik suiker en melk. Van allebei wil hij veel. Tis unnu zoete 😉

Terrorist
Dankbaar pakt hij de kop koffie aan. Hij spreekt best een woordje Engels en ik vraag hem waarom ik zo bruut uit mijn slaap ben gehaald. Hij mag eigenlijk niks zeggen maar ze hebben er vannacht een man opgepakt die vermoedelijk een terrorist was. Er zijn spullen gevonden waar een bom van gemaakt kan worden. “A suiside mission”, zegt hij zo interessant mogelijk. Maar nu zijn we weer veilig. De man zat er waarschijnlijk al maanden. We kletsen nog wat verder. De man had ook nog een kind bij zich van een jaar of negen. Zo zijn ze hem op het spoor gekomen. Hij had haar in België van school opgehaald zonder dat moeder het wist en toen hebben ze een klopjacht opgezet.

Verhaal
Wat een verhaal hè. Het echte verhaal is alleen dat de knallen vannacht echt waren. De onrust in het complex ook maar, ik ben er niet achter gekomen wat er nou echt aan de hand was. Vanmorgen was er niks meer te zien van wat er vannacht is gebeurd. Echt te saai om een blog over te schrijven dus, heb ik bovenstaande maar bedacht.

door

Vooroordelen

Mensen zijn leuk om naar te kijken. We denken ook allemaal dat we aan mensen kunnen zien waar ze vandaan komen. Dat is ook wel zo maar, misschien moeten we wat verder kijken dan huidskleur en afkomst.

Chinezen
De gelige huid met spleetogen zijn, voor het grote deel van de Nederlanders, Chinezen. Dat is natuurlijk niet zo want het verschil tussen Chinezen, Japanners, Indonesiers en mensen uit bijvoorbeeld Thailand nemen wij niet zo nauw. Dan kan het ook nog eens zijn dat zo’n “Chinees” gewoon in Nederland geboren en getogen is omdat, zijn grootouders vroeger naar Nederland zijn gekomen en zijn ouders hier gewoon geboren zijn.

Surinamers
Ja, die zijn “natuurlijk” altijd chocolade bruin. Alle donkerbruine mensen komen uit Suriname of Afrika. Ze kunnen allemaal goed dansen en kunnen ontzettend goed koken (van dat laatste denk ik echt dat het waar is haha). De vrouwen hebben allemaal dikke billen om mee te schudden en de mannen hebben allemaal een grote…uh…och ja ik schrijf het gewoon, piemel. En het komt allemaal morgen wel. Mañana, Mañana.
In sommige stukken van Afrika discrimineren ze trouwens heel erg op huidskleur. Hoe donkerder je huid hoe lager je staat in de ranglijst en hoe dommer en armer je bent.

Russen
Tja, die Russen. Die hebben allemaal een bleke huidskleur (er schijnt ook nooit de zon), dat ronde hoofd wat al die Russen hebben kun je niet omheen. Ze drinken veel, zijn arrogant en luidruchtig. Bij dames is alles kort kort kort.

Engelsen
Echt rood haar en hele lichte huid. Je herkent de mannen aan de voetbalshirts die ze altijd dragen. De vrouwen hebben veel te veel make-up op en te korte kleren aan. De mannen zitten in groepen in de kroeg bij elkaar en maken veel kabaal.

Polen
Nou ja, die zijn natuurlijk altijd dronken, kunnen geen auto rijden laat staan een vrachtwagen. Ze stelen allemaal ons werk en krijgen veel te weinig betaald. Door hun witte gezichten en ingevallen ogen lijkt het net of ze altijd ziek zijn. De vrouwen gebruiken veel make-up, hebben allemaal nep borsten en pornoblond haar.

Nederlanders
Die kennen we het beste. Die zijn gierig, denken alleen aan zichzelf, kopen alleen de aanbiedingen. We worden in het buitenland niet voor niks door koopmannen nageroepen met: “kaikuh kaikuh nie kopuh”

Dan nog
Zuid-Europeanen zijn allemaal macho’s, rokken jagers op scootertjes. Belgen kunnen geen auto rijden. Duitsers zijn dik en arrogant. Mensen met tattoo’s zijn criminelen en dikke vrouwen zijn altijd grappig en gezellig

Marokkanen en Turken
Die halen wij Nederlanders vaak door elkaar en durven dan ook nog te zeg: “Och ja, is toch allemaal hetzelfde.” Alle mannen met baarden en een kale kop zijn terrorist en hebben zich al ingeschreven om te gaan vechten in Sirië. De vrouwen met hoofddoekjes zijn onderdrukt.

Waar wil ik nou eigenlijk heen met deze blog? Dat wist ik zelf nog niet tot halverwege het schrijven.
Als we mensen zien, die we niet kennen, vormen we een mening. Deze mening klopt merendeels niet, dan wel. Als ik alleen even naar mijn eigen straat kijk: De Turkse gezinnen vragen altijd hoe het met me gaat, zijn echt geïnteresseerd, de Marokkanen zijn altijd beleefd zullen hun ouders nooit op hun oude dag alleen laten en bellen bij mij aan als ik het raampje van mijn auto perongeluk open heb laten staan (en dan zit de radio er nog in 😉 De man uit Macedonië heeft mij gezegd dat als ik ooit problemen heb dat ik altijd bij hem kan aanbellen dan komt ie me helpen. De Haarlemse vol met tattoo’s is mijn vriendinnetje die altijd voor me klaar staat. De Poolse jongen verderop komt me helpen als ik iets zwaars moet tillen en heb ik nog nooit alcohol zien drinken.

Ook ik ben iemand die snel een oordeel heeft en dan later erachter kom dat ik er naast zat. Ik zal dat dan wel openlijk toegeven. Laten we elkaar zien zoals we zijn en niet zoals er maar een paar van ons ras, geloof of cultuur zijn.

Laat onze lach de wereld veranderen en niet de wereld onze lach.

Dan nog twee dingen die bewezen waar zijn:
– Een Indo met fout geblondeerd haar is een rascistische politicus die niet verder wil kijken dan de vooroordelen die we hebben.
– En Minions zijn altijd geel met een blauwe broek en eten bananen.