Op een rustig moment ben ik weer eens liedjes gaan zoeken en luisteren die ik jaren geleden graag luisterde. Een van de eerste nummers die ik tegenkwam was Schoolplein van Acda en de Munnik. De eerste keer dat ik hem weer hoorde liepen er tranen over mijn bolle wangen. Waarom? Niet van verdriet, niet van geluk…misschien gewoon omdat het muziek is, en muziek doet dat bij mij en bij heel veel mensen. Muziek is onmisbaar. Zijn muzikanten dan helden? Held, een titel waar ik de laatste tijd wel eens over nadenk. Een vechtsporter die zich volledig in elkaar laat rossen, de wedstrijd wint en vervolgens trots verteld dat de gezichtsherkenning van zijn telefoon hem niet meer herkend wordt door velen een held genoemd. Een twintiger die in een enorm dure F1 auto heel snel dezelfde rondjes rijdt, wint en een hoop geld krijgt is ook een held voor veel mensen. Vergeet die over het paard getilde (een deel dan) mannekes niet die kei hard trainen en dè hobby van veel Nederlanders voor heeeel veeel geld uitoefenen. Helden zijn het als ze winnen, helden. Maar wat doen ze nou eigenlijk om die heldenstatus te krijgen? Een paar uur per week een deel van de bevolking amuseren. Super gaaf als je dat kan, heel fijn als je daar ook nog een hoop knaken mee kan verdienen. Ben je dan een held of is het woord held een beetje zijn waarde verloren? Misschien hebben mensen ook gewoon een ander beeld bij helden, dat kan ook nog. Misschien ligt de lat voor een held bij mij hoger dan bij anderen.

Moet ik misschien de heldendaad los zien van het geldbedrag dat ze er voor krijgen? Of mijn verwachtingen bijstellen van wat er met dat geldbedrag moet gebreuren. Ze hebben er tenslotte hard voor getraind om zo ver te komen en hebben ze die miljoenen per jaar gewoon ook echt verdiend en nodig. Kan hè.

Begrijp me niet verkeerd hè, ik heb het niet slecht. Dak boven mijn hoofd (die graag iets mee onderhoud wil, dat dan weer wel). Ik heb mooi freelance werk en een schitterende eigen zaak. Een restaurant met boekenwinkeltje. We werken met mensen met een verstandelijke beperking, zoals dat dan genoemd wordt, maar vaak denk ik misschien ben ik wel niet zo normaal en zijn zij niet zo beperkt. Schoonheid en kwaliteit schuilt in de ogen van de waarnemer. De dames en heren maken de dag van onze gasten weer een stukje vrolijker, een stukje beter. De vrijwilligers die samen met de medewerkers werken zijn geweldig. Zonder deze mensen waren mijn dagen zo veel minder interessant, minder gezellig en een heel stuk saaier. En dan nog de betaalde krachten. Ze zingen en dansen mee en samen maken ze met z’n allen mijn dagen zo veel makkelijker. Al deze mensen samen, een 24 in het totaal… dat zijn voor mij meer helden dan een overbetaalde voetballer, autoracer of kickbokser.

Heb jij dat ook wel eens? Je zit alleen in de auto en dan weet je precies wat je gaat zeggen als je iemand weer ziet. Het hele gesprek voer je dan met jezelf en wat vind je jezelf dan ook geniaal en slim.

Soms zegt er iemand
Zag je gisteren weer zitten
Vroeg me af wat je deed
Ik zeg gewoon een beetje praten met ’n meisje
Die het allemaal weet
Praten in jezelf zoals dat heet

(Acda en de Munnik – Schoolplein)

Sinds ik het restaurant heb, heb ik deze gesprekken regelmatig met mezelf, want eerlijk gezegd was het de eerste maanden zo enorm moeilijk. Als ik niet zo’n mooie mensen om me heen had gehad, had ik allang de handdoek keihard, bovenhands in de ring gegooid.

Schrijven doe ik graag. Een hobby die ik de laatste tijd ook niet meer heb gedaan. Geen tijd, geen zin, geen puf, maar door te schrijven schrijf ik wel wat ik er van vind, wat ik voel en hoe het echt is. Laatst liep iemand het restaurant in en vroeg aan mij waar Celine was, hij las af en toen stukjes die ik in het wijkkrantje schrijf en wilde na mijn laatste verhaal wel eens weten hoe het er uitzag en Celine eens spreken, want ze was toch wel een beetje een held. Toen ik zei dat ik dat was, was hij toch een beetje teleurgesteld, want de Celine op de foto was toch een stuk dunner. “Zou wel lang geleden gemaakt zijn die foto.” Snel was hij dan ook weer weg.

Haha, even een paar puntjes voor de duidelijkheid. Die foto is van drie jaar geleden en als je van bovenaf fotografeert lijk je altijd dunner en…

Ik ben geen held
Tenminste niet een die telt
Maar ik doe mijn best te blijven staan
Wat ik schreeuw lijkt niet slecht
Maar wat ik schrijf ben ik echt
Zo kan ik een beetje van de wereld aan

(Acda en de Munnik – Schoolplein)