vakantie

“Bam, bam, bam, bam.” Het is 04.30 uur en ik zit rechtop in mijn bed van de schrik. “Kaboem” en gerinkel. Honden beginnen te blaffen. Even mijn hersenpan op wakker zetten, want ik droom echt niet. de voordeur van het appartement bij de buren werd open geslagen en de ijzeren luiken vielen op de grond. Het is aan de voorkant van de appartementen. Ik slaap aan de achterkant, vanaf mijn balkon is niks te zien.
Geroezemoes op de balkons om me heen. Mensen komen slaperig naar buiten. Praten zacht over de balkons heen met elkaar. De Engelsen verder op doen dat op een wat harder volume. Ik versta niet wat er gezegd wordt maar iedereen is uit zijn slaap wakker geschrokken. Ik ga weer in bed liggen. Wat was dit nou toch weer?

Tenerife
We zijn op vakantie op Tenerife. Vijf dagen geleden zijn we hier aangekomen. Het appartement is goed genoeg. Een goed bed, fijne badkamer en een mooie ligging. Hier en daar mag het een en ander wel vervangen of gerepareerd worden maar dat zijn kleine dingen en daar stoor ik me verder niet aan. Het appartement ligt in een complex-achting-iets. Je moet eerst door een hek en dan liggen er veel appartementen bij elkaar. Deze zijn grotendeels van verschillende eigenaren die ze verhuren aan toeristen of mensen die er wat langer willen blijven wonen. Er is een zwembad bij en mooi aangeplant groen.

Bewoners
Er zijn dus ook bewoners. Overwinteraars die de kou in hun eigen land ontvluchten maar, ook dromers die denken op Tenerife het geluk te kunnen vinden. Werken voor het nodige geld en verder feest, wiet, strand en relaxxxxx. Het is allemaal heel anoniem want, je huur betaal je contant aan de eigenaar van jou appartement. Verder heb je met niemand te maken. Een paar dagen geleden dacht ik nog: “Als je even wil verdwijnen dan kan dat goed hier.”

Politie
Uiteindelijk ben ik weer in slaap gevallen. De twee katten die iedere nacht hetzelfde rondje wandelen en elkaar altijd om 07.00 uur bij ons op de hoek tegenkomen en dan op elkaar gaan mopperen, krijsen me weer wakker.
Ik kijk op het balkon maar alles is rustig. Toch spookt me het voorval van een paar uur geleden door mijn hoofd. Broek aan, shirt aan en aan de voorkant even kijken wat er te zien is. De voordeur net ver genoeg open om mijn hoofd erdoor te steken. Rechts, niks. Ik draai mijn hoofd naar links en hoor vrolijk: “Buenos dias (goeie morgen)”. Twee meter verderop staat een agent bij de deur. “Hemos Te despiertas esta noche? (We hebben u toch niet wakker gemaakt?)”

Koffie
De agent houdt de wacht bij de ingeslagen deur. Niemand mag erin tot de recherche klaar is. Hij staat er al een paar uur en ik bied hem een kop koffie aan. Met een grote glimlach neemt hij mijn aanbod aan. Ik loop terug naar mijn appartement. Vijf minuten later loop ik met twee grote koppen, gloeiend hete koffie terug naar de agent. Eentje voor hem en een voor mij. Ik wil nou wel eens weten wat er gebeurt is vannacht. Uit mijn zak haal ik suiker en melk. Van allebei wil hij veel. Tis unnu zoete 😉

Terrorist
Dankbaar pakt hij de kop koffie aan. Hij spreekt best een woordje Engels en ik vraag hem waarom ik zo bruut uit mijn slaap ben gehaald. Hij mag eigenlijk niks zeggen maar ze hebben er vannacht een man opgepakt die vermoedelijk een terrorist was. Er zijn spullen gevonden waar een bom van gemaakt kan worden. “A suiside mission”, zegt hij zo interessant mogelijk. Maar nu zijn we weer veilig. De man zat er waarschijnlijk al maanden. We kletsen nog wat verder. De man had ook nog een kind bij zich van een jaar of negen. Zo zijn ze hem op het spoor gekomen. Hij had haar in België van school opgehaald zonder dat moeder het wist en toen hebben ze een klopjacht opgezet.

Verhaal
Wat een verhaal hè. Het echte verhaal is alleen dat de knallen vannacht echt waren. De onrust in het complex ook maar, ik ben er niet achter gekomen wat er nou echt aan de hand was. Vanmorgen was er niks meer te zien van wat er vannacht is gebeurd. Echt te saai om een blog over te schrijven dus, heb ik bovenstaande maar bedacht.

Daar zit ik dan. Op een muurtje gebouwd door de eigenaren van dit terrein. Mooie witte stenen. Allemaal een andere vorm en de een groter dan de andere. Een witte hond zit bij het huis en kijkt me aan. Alleen om zijn rechter oog is het zwart en zijn linker oor is zwart. Rustig kijkt hij me aan en af en toe komt hij een aai halen en loopt dan weer terug naar het huis.

Rust:
Het is hier stil, alleen de vogels zingen, grote insecten zoemen en af en toe hinnikt er een paard verderop. Ik zit op het muurtje bij de ingang van de Moncerlongo Ranch in Rovinj in Croatia. Een plek waar veel mensen over dromen. Hoe vaak hoor je Nederlanders niet dromen over hun camping in Frankrijk (ik ken er maar twee die daadwerkelijk die stap genomen hebben. Camping la Cube in de Auvergne is daar het resultaat van.) Of hoeveel dromen er niet van om naar een warm land te gaan om daar een rustiger leven te leiden. Niet meer zo te haasten als in Nederland, niet meer te moeten werken om rust te kunnen krijgen. Gewoon net zo leven als op vakantie.

Hard werken:
Het is hier echt perfect rustig, voor mij dan, want ik ben op vakantie, maar hier wordt kei hard gewerkt. 2 jaar geleden hebben Luka en Nataša deze Ranch opgestart. Nataša is een meiske uit de buurt en Luka een ‘cowboy’ uit Trieste in Italië. Ze hebben 2 kinderen, de mooie witte hond met het zwarte oog en 10 paarden. Luka is een echte cowboy, hij is hoefsmid, traint mensen in western rijden, verzorgt verwaarloosde paarden, en rijdt met toeristen door de bossen en over de bergen met z’n paarden. Nataša runt het huishouden, helpt met de paarden, doet de boekingen en klust samen met Luka en haar vader aan het huis en het terrein.
“Hier wordt geen onderscheidt gemaakt tussen mannen en vrouwen, hier doet iedereen het zware werk” zei ze tegen mij. “En het gaat maar door, het stopt niet. Hopelijk kan ik met 45 jaar wat rustiger aan gaan doen, nou met 50 dan, 55?”

Terrasje:
Volgend jaar hopen ze het terrasje af te hebben, klein, 5 tafeltjes. Dan gaat ze heerlijke wijn serveren. Kleine salades en gerechtjes.
Als ik terug ga volgend jaar dan zal ik daar zeker wat uurtjes doorbrengen. Alleen al om de verhalen te horen en op te schrijven.

Wonen:
En ondanks het harde werk dat ze doen, leven ze wel het leven dat ze willen leiden. Doen ze hetgeen ze het liefste willen doen. Wonen ze op een mooie plek en hebben ze hun eigen land en huis. Een mooi gezin met een mooi bedrijf in een mooi land.
Graag zou ik ook in deze mooie streek willen wonen. Er staat hier een stuk land, met iets dat op een huis lijkt erop, te koop. De buitenmuren zijn bespoten graffiti en het land is onderkomen. Toch wil ik weten wat het kost. Dus ga ik aankomende week bellen naar het telefoonnummer dat op het bord langs de weg staat.

Droom:
Het zal wel bij een droom blijven, net als bij 90% van de Nederlanders. Thuis heb ik ook nog het een en ander te doen. Te beginnen bij een festival voor CF.
Daarna ga ik denk ik de crowdfunding doen voor mijn grond en huisje in Croatia. Iedereen die een tientje bijlegt mag in de opstartzomer gratis een weekje komen logeren en dan meehelpen de olijven bomen snoeien en het druivenveld aanleggen, de sauna opbouwen, bubbelbaden installeren, vullen en uitproberen. De buitenmuren verven. Huisje van binnen opknappen en ’s avonds genieten van een heerlijke BBQ bij een kampvuur.

Dromen mag hè. En misschien, heel misschien, zie ik je volgend jaar in Rovinj.