Daar zit ik dan. Op een muurtje gebouwd door de eigenaren van dit terrein. Mooie witte stenen. Allemaal een andere vorm en de een groter dan de andere. Een witte hond zit bij het huis en kijkt me aan. Alleen om zijn rechter oog is het zwart en zijn linker oor is zwart. Rustig kijkt hij me aan en af en toe komt hij een aai halen en loopt dan weer terug naar het huis.

Rust:
Het is hier stil, alleen de vogels zingen, grote insecten zoemen en af en toe hinnikt er een paard verderop. Ik zit op het muurtje bij de ingang van de Moncerlongo Ranch in Rovinj in Croatia. Een plek waar veel mensen over dromen. Hoe vaak hoor je Nederlanders niet dromen over hun camping in Frankrijk (ik ken er maar twee die daadwerkelijk die stap genomen hebben. Camping la Cube in de Auvergne is daar het resultaat van.) Of hoeveel dromen er niet van om naar een warm land te gaan om daar een rustiger leven te leiden. Niet meer zo te haasten als in Nederland, niet meer te moeten werken om rust te kunnen krijgen. Gewoon net zo leven als op vakantie.

Hard werken:
Het is hier echt perfect rustig, voor mij dan, want ik ben op vakantie, maar hier wordt kei hard gewerkt. 2 jaar geleden hebben Luka en Nataša deze Ranch opgestart. Nataša is een meiske uit de buurt en Luka een ‘cowboy’ uit Trieste in Italië. Ze hebben 2 kinderen, de mooie witte hond met het zwarte oog en 10 paarden. Luka is een echte cowboy, hij is hoefsmid, traint mensen in western rijden, verzorgt verwaarloosde paarden, en rijdt met toeristen door de bossen en over de bergen met z’n paarden. Nataša runt het huishouden, helpt met de paarden, doet de boekingen en klust samen met Luka en haar vader aan het huis en het terrein.
“Hier wordt geen onderscheidt gemaakt tussen mannen en vrouwen, hier doet iedereen het zware werk” zei ze tegen mij. “En het gaat maar door, het stopt niet. Hopelijk kan ik met 45 jaar wat rustiger aan gaan doen, nou met 50 dan, 55?”

Terrasje:
Volgend jaar hopen ze het terrasje af te hebben, klein, 5 tafeltjes. Dan gaat ze heerlijke wijn serveren. Kleine salades en gerechtjes.
Als ik terug ga volgend jaar dan zal ik daar zeker wat uurtjes doorbrengen. Alleen al om de verhalen te horen en op te schrijven.

Wonen:
En ondanks het harde werk dat ze doen, leven ze wel het leven dat ze willen leiden. Doen ze hetgeen ze het liefste willen doen. Wonen ze op een mooie plek en hebben ze hun eigen land en huis. Een mooi gezin met een mooi bedrijf in een mooi land.
Graag zou ik ook in deze mooie streek willen wonen. Er staat hier een stuk land, met iets dat op een huis lijkt erop, te koop. De buitenmuren zijn bespoten graffiti en het land is onderkomen. Toch wil ik weten wat het kost. Dus ga ik aankomende week bellen naar het telefoonnummer dat op het bord langs de weg staat.

Droom:
Het zal wel bij een droom blijven, net als bij 90% van de Nederlanders. Thuis heb ik ook nog het een en ander te doen. Te beginnen bij een festival voor CF.
Daarna ga ik denk ik de crowdfunding doen voor mijn grond en huisje in Croatia. Iedereen die een tientje bijlegt mag in de opstartzomer gratis een weekje komen logeren en dan meehelpen de olijven bomen snoeien en het druivenveld aanleggen, de sauna opbouwen, bubbelbaden installeren, vullen en uitproberen. De buitenmuren verven. Huisje van binnen opknappen en ’s avonds genieten van een heerlijke BBQ bij een kampvuur.

Dromen mag hè. En misschien, heel misschien, zie ik je volgend jaar in Rovinj.