We kennen elkaar niet, nou ja ik ken jou een heel klein beetje en jij hebt geen flauw idee wie ik ben. Ik zal het proberen uit te leggen.

Gisterenavond zaten we te eten op een terras van een pizzeria op Ibiza. Heerlijke pizza’s. Op hetzelfde terras zat een ouder echtpaar met hun dochter. De dochter, ik schat haar rond de vijftig jaar oud, snapte er helemaal niks van. Ze liet dit duidelijk horen. Vaak zei ze dan ook “ik snap het gewoon niet, ik snap het niet. Waarom laat ze dit toch toe? Ik snap het niet.” Ik heb echt niet zitten luistervinken, maar deze dame, ik heb haar naam niet gehoord, sprak zo hard dat het hele terras mee kon luisteren. Het kan niet zo zijn dat ze dacht “och we zitten in Spanje, niemand verstaat ons,” want 80% van de mensen op Ibiza spreekt Nederlands. Esther je gelooft het niet maar ik heb twee Spaans cursussen gedaan en ik hoef het bijna niet te spreken. Zelfs op een terrasje draaide ze muziek van Glen Faria.

Ben je wel gelukkig Esther? Het ouder echtpaar en hun dochter denken van niet. De ouders, vader in het bijzonder kon ik niet verstaan. Hij sprak op een beschaaft volume voor een terras. Hij zei ook niet zo veel. De dochter was voornamelijk aan het woord en viel ook veel in herhaling. Ze was boos en bezorgd. Na een tijdje blijkt ze je zus te zijn en het ouder echtpaar dus je ouders.

Wat was hij lief Eric toen jullie elkaar leerde kennen. Jullie waren zo verliefd en gelukkig. Ook je ouders waren blij met hun schoonzoon. Tot het moment dat jullie getrouwd waren en kinderen kregen. Hij werd bot en grof tegen je. En dat niet alleen. Iedere dag op nieuw beledigd hij je. Je bent te dik, te lelijk of slecht gekleed. Niks is goed genoeg, het eten smaakt nergens naar, poetsen kan altijd beter en als hij het niet doet dan gebeurt er niks.

Je zus snapt het niet, ze snapt er niks van, waarom blijf je bij hem? Laatst moesten jullie op school zijn voor de oudergesprekken. Alles, maar dan ook echt alles wat niet helemaal goed ging met de kinderen (er zijn altijd puntjes voor verbetering natuurlijk) was jou schuld. Je hebt ze te weinig aandacht gegeven, niet goed geholpen met hun huiswerk en zelfs als je het onkruid in de tuin te hoog had laten groeien was dat de schuld van het moeilijk lezen van je jongste dochter. Het is natuurlijk nooit zijn schuld.

Uit het verhaal op het terras begrijp ik dat je ook nog gewoon een baan hebt. Een baan waar je heel hard moet werken. Eric heeft ook een baan, moet ook hard werken, maar die doet verder helemaal niks. Hij kookt niet, hij poetst niet, helpt de kinderen niet met huiswerk en zal zeker niet in de tuin werken. Wat hij wel doet is zeggen dat hij alles beter kan.

Je moeder vraagt zich af hoe dat dan in z’n werk gaat als je bij Eric weg gaat en hoe gaat dat dan met jullie drie kinderen? Je zus heeft al een aantal scenario’s in haar hoofd. Ze beginnen allemaal met weggaan bij Eric en co-ouderschap aangaan. “De kinderen brengt ze de helft van de week maar naar hun vader, dan weet hij ook eens hoe het is om ze op te voeden en als hem dat dan niet lukt, tja pech gehad, hij zal het toch zelf moeten doen.” Dan vind je zus het heel belangrijk dat alles goed op papier wordt gezet, want als jullie gaan scheiden dan stop Eric zeker weten met zijn baan, zodat hij minder inkomen heeft dan jij en hij dus geen alimentatie hoeft te betalen. Hoe jullie dat dan moeten beschrijven zegt ze er niet bij. Volgens mij kun je in Nederland niet bij de notaris laten vastleggen dat je ex niet mag stoppen met werken, maar ik kan me vergissen.

Waar ze het alle drie over eens zijn is dat je veel gelukkiger zult zijn met je kinderen zonder Eric. Wel zal hij er alles aan doen om je bij je kinderen zwart te maken en te zorgen dat ze jou zien als de heks die het huwelijk kapot heeft gemaakt. Jou kinderen hebben een eigen menig Esther, ze zullen zelf inzien dat het beter is dat je weg bent gegaan en ze uit deze vernietigende relatie hebt gered. Het zal zwaar worden, maar je bent niet de eerste en ook niet de laatste die dit meemaakt en er beter uitkomt dan verwacht.

Je vader zegt niet veel, maar aan zijn gezicht zie ik dat hij veel verdiet heeft. Hij hoort de verhalen aan die verteld worden en zou het liefste op het eerste vliegtuig naar Nederland springen om Eric de wacht aan te zeggen en jou en je kinderen te knuffelen en mee te nemen. Ver weg van Eric vandaan. Je moeder praat veel met je, kopje thee aan de keukentafel, maar ze heeft het graag over leuke en positieve dingen. Ze ziet aan je dat je het moeilijk hebt, dat je niet aan jezelf denkt. Die mooie spontane, altijd goed verzorgde dochter die is er even niet meer.

En je zus, je zus die is zo boos. Boos op Eric om alles wat hij je aan doet, maar ik denk ook boos op jou, omdat jij het je aan laat doen. Jullie waren in Barcelona en toen hebben jullie zo goed gepraat en je wilde echt weg bij je man en toch is het niet gebeurd. Ze wil zo graag dat je aan jezelf denkt en aan de kinderen natuurlijk. Die zullen blij zijn als het huwelijk voorbij is.

Esther ik ken je niet, ik ken Eric niet en bovenal ken ik je huwelijk niet, maar één ding weet ik zeker, als je besluit om bij Eric weg te gaan staan er drie mensen voor je klaar die met alles wat ze in zich hebben je zullen helpen dit te doorstaan. Misschien moet je zus iets zachter praten op het terras (het zullen de emoties zijn geweest), maar ze zal er alles voor over hebben om je weer gelukkig te zien.

En verder, als Eric echt zo is als ik heb gehoord op het terras dan pak gauw je kinderen en je spullen, ren zo hard mogelijk weg en begin een nieuw en gelukkig leven. Dat ie maar in de stront zakt.