Mannen

Lang, heel lang, heb ik mezelf weten te beheersen. Ik vertelde tegen mezelf dat ik het écht niet kon maken een blog over mannen te schrijven. Dat is zo afgezaagd. Maar ik kan de drang nu niet meer tegenhouden en hij komt er nu dus aan.

Kort haar:

Waarom nu wel? Ik hoor het je denken… nou dat zal ik eens vertellen. Een paar weken geleden las ik een blog via facebook van een of andere Tim die het niet snapt dat heel veel vrouwen na hun 32ste hun haren laten afknippen. Een kritische nood noemt hij het. Als ik die blog goed begrijp vind hij dat vrouwen hun haren niet mogen afknippen omdat, mannen het geiler vinden als vrouwen lang haar hebben. Ik hoop dat ik het verkeerd begrijp. Als vrouwen toch hun haren kort willen hebben dan knippen ze dat toch kort, ondanks dat mannen en ik ook wel, het lang mooier vinden.

Zijn blog: http://dekritischenood.nl/kortharige-vrouwen-de-realiteit-in-nederland-2

Baarden:

Nou heb ik natuurlijk ook een blog geschreven over mannen met baarden dus ik mag hier niet te veel kritiek op geven. Het zal een kwestie van smaak zijn. En iedereen moet het vooral ook zelf weten. Ik vind het alleen jammer dat mannen hun gezicht verbergen en Tim vindt het gewoon niet sexy genoeg.

Links rijden:

Nog een puntje dat ik niet snap aan mannen. Waarom, en misschien kunnen jullie me helpen…waarom rijdt de meerderheid van de autorijdende mannen altijd op de linker baan terwijl er rechts niemand, ik herhaal, niemand rijdt. Kilometers lang rijden ze dan links en soms kan ik mezelf dan niet tegenhouden om ze rechts in te halen, kilometers lang. Dat mag dan weer niet van ze, want ingehaald worden door een vrouw is erg moeilijk te verkroppen. Links en rechts trouwens.

Ruzie:

Waarom zijn het over het algemeen de mannen die ruzie maken tijdens het op stap gaan? En kom nou niet met het al oude geouwehoer over testosteron. We kunnen wel alles op testosteron gooien maar dat vind ik wel een heel slap excuus. Dat is toch een kwestie van je verstand gebruiken en niet reageren of weglopen?

 

Deuren:

Als ik een deur open doe dan doe ik hem ook dicht. Mijn hand zit dan toch al dicht bij de klink dus dan kun je in één vloeiende beweging de klink aan de andere kant van de deur pakken en hem weer dicht doen. Dat geldt hetzelfde voor kast deuren, keukendeuren en deuren/laadjes op het werk. Nu we het toch over werk hebben. Laatst zette iemand een leeg koffiebekertje op mijn bureau. Dus ik zeg: “Hey, dat kun je dan toch net zo goed in de pullenbak gooien, dat is net zoveel moeite”. Hij: “Ja je hebt gelijk, waarom doe ik dat eigenlijk niet gewoon?” Raar hé, dat ze er zelf niet opkomen om dat te bedenken. Och ja, de makkelijkste weg is ook een weg denk ik dan maar.

Tinder:

Ik heb, voor de grap en omdat ik wilde weten hoe het nou werkt, een profiel aangemaakt op Tinder. Je lacht je dood. Ik raad het iedereen aan. Wat ik heb gedaan, net als bij alle social media, ik zoek mijn mooiste foto’s uit om daar op te zetten. Mannen daarentegen die zetten over het algemeen als eerste een foto met een glas bier of wijn in hun hand, dan een foto met de kinderen (je zet toch niet je kinderen op Tinder!!!). Dan laat ik even de feestende foto’s met dronken vrienden en de foto’s met ontbloot bovenlijf voor wat het is. Ik tip kort de foto’s met andere vrouwen aan want dat vind ik ook een beetje raar. Zover ik nu Tinder begrijp zijn de meeste mensen toch op zoek naar een serieuze relatie. Een man of vrouw waar ze een wat langere periode van hun leven mee willen delen. Waarom dan dit soort foto’s?

 

Filmpjes:

De mannen van boven de veertig die nog steeds denken dat ze twintig zijn en zich zo ook mogen gedragen snap ik ook niet. Dat zijn mannen die al meer dan tien jaar getrouwd zijn, naar iedereen roepen hoe gelukkig ze zijn en hoe blij ze zijn met hun geweldige sexy vrouw, maar vervolgens bij hun vrienden filmpjes laten zien die te kinderachtig zijn voor woorden met veel te jonge en naakte meiden erop.

Scheiden:

En dan nog een klein stukje over die man in de midlifecrisis. Veertig plus, twee leuke kinderen die net de pubertijd aan tikken en met een niks vermoedende vrouw waarmee hij al 22 jaar samen is. Hij komt in een periode van: “is dit nou mijn leven? Is dit nou alles? Was ik nog maar 18…” een meestal jongere dame tegen, maar heel soms ook wel van zijn eigen leeftijd. Daar heeft ie het dan ineens veel leuker mee, de spanning is terug. Wilde seks (waarvan hij denkt dat dat bij haar wél over 20 jaar nog steeds zo is), romantische etentjes, vlinders in de buik. Oh wat is hij verliefd. Dus wordt de vrouw aan de kant geschoven en zijn de kinderen ineens een blok aan zijn been in het nieuwe liefdesnestje. Ze mogen wel langs komen maar niet als de nieuwe vriendin er is. “Halloooo het zijn je kinderen”. Uiteindelijk weet hij het ook nog zo te draaien dat hij de zielige is, omdat hij nou ineens naar verhouding meer moet betalen dan zijn verlaten ex.

Zielig:

Oh ja, nou schiet me het laatste puntje te binnen. Ook al zo’n afgezaagd onderwerp. Wat zijn mannen altijd zielig als ze ergens pijn hebben. Een splinter, een krasje of als ze getackeld worden met voetbal. Ohw ohw sport op tv, nog zo’n onderwerp, nee ik ga er niet aan beginnen want dan wordt de blog echt te lang.

Kanttekeningen:

Even een kanttekening op mijn eigen verhaal. Er zijn natuurlijk altijd mannen die het anders doen. En daar heb ik ook massa’s voorbeelden van. Maar ja, daar gaat deze blog niet over.

Kanttekening numero twee: Het is voor 90% NIET gebaseerd op mijn eigen vriend. Dat zou wel heel erg sneu voor hem zijn.

Kanttekening nummer drie: Ja ik snap dat er ook een lange blog valt te schrijven over wat mannen allemaal niet snappen aan vrouwen. Ik stel voor dat jullie me de vragen toe sturen en dan zal ik in een volgende blog deze vragen zo goed mogelijk proberen te beantwoorden, nadat ik het met een zorgvuldig geselecteerd, gerenommeerd panel van normale vrouwen heb overlegd.

Kanttekening nummertje vier: Ik kan echt niet zonder mannen, wie moet er anders dat potje erwtjes voor me opendraaien 😉

Advertentie

Even stil

lucht1

Er is al zoveel over geschreven en zoveel bloggers hebben hun zegje al gedaan. Ik heb gewacht, ik wilde er wel over schrijven, maar ik was de zoveelste al die eigenlijk in grote lijnen weer het zelfde zou schrijven.  Nu, 21 dagen later heb ik nog steeds het gevoel dat ik iets moet schrijven.

Vreselijk:

Maar wat dan, wat ga ik dan schrijven? Hoe erg het is wat er is gebeurd, hoe vreselijk alles is? Hoe veel verdriet al die mensen hebben? Dat heeft iedereen al geschreven en gezegd en ik ben het daar 200% mee eens. Onafgebroken heb ik naar het nieuws zitten kijken of ben ik er op mijn werk mee bezig geweest. De aankomst van de kisten in Eindhoven en de stoet naar Hilversum. Stil en vol ongeloof heb ik ernaar gekeken.  Een passagiersvliegtuig uit de lucht geknald, gewoon.., omdat ze er zin in hadden, denk ik.

Passagiers:

Ik ken niemand die aan boord zat, wel mensen die mensen kenden aan boord. Iemand die zijn neef verloor of een heel bevriend gezin uit de straat. De lerares van hun zoon of de voorzitter van de fietsclub. Iedereen in Nederland kent wel iemand, of iemand die iemand kent die een dierbare heeft verloren.

Eerlijk:

Ik moet iets bekennen. Ik vind het echt vreselijk wat gebeurd is en denk er iedere dag aan. Misschien denken jullie na mijn eerlijkheid dat ik een koude kikker ben en misschien heb ik ook minder gevoel in mijn donder, maar ik voel het verdriet niet. Ik kan heb niet gehuild om hetgeen er is gebeurd. Het staat nog te ver van me af. Ik bedacht me wel hoe het zou zijn als je je kind hebt verloren en dan de vreselijke berichten over de rampplek hoort. Maar ik werd er kwaad van en zou het liefst erheen gaan om te helpen. Om het op te lossen. Om daar boos te worden en ze daar even de waarheid te vertellen.

Vandaag:

Vandaag  voelde ik voor de eerste keer in die 21 dagen het verdriet en de machteloosheid van de nabestaanden. Ik heb gesproken met de vader, de broer en de oom van een van de slachtoffers die met zijn gezin in de MH17 zat. De vader vertelde over zijn zoon, over hun gezin. Mooie herinneringen. Maar ook over de eerste uren na de ramp. De opvang. Hoe het ging met de eerste informatieverstrekking en hoe geweldig defensie alles heeft geregeld met het terugbrengen van de slachtoffers naar Nederland.

Eindhoven:

Iedere dag was ie erbij. Iedere keer als er weer vliegtuigen aankwamen in Eindhoven met nieuwe kisten. Familieleden die hem bijstonden. Iedere keer stond de vader op de vliegbasis, want in iedere kist kon zijn zoon, schoondochter of kleinkinderen liggen.  Ik voelde hun pijn, hun verdriet, hun gemis en hun machteloosheid.

Verhalen:

Hoe mooi zijn verhalen ook zijn en de herinneringen die hij vertelt, in ieder woord voel ik zijn verdriet. Achter iedere punt voel ik de pijn. De broer van het slachtoffer huilt en snottert, maar bevestigt met kleine knikjes en lieve blikken de verhalen van zijn vader. De vader troost zijn zoon.

Dank:

Bij alle drie de heren is de dank groot. Groot naar defensie en groot naar Nederland, al die mensen die mee leven ook al kennen ze hun dierbare niet.

En als ik deze mannen zie, hun pijn en hun tranen, dan moet ik ook slikken, even naar de grond kijken en heb ik ook niks meer te melden.

Dan ben ik stil.