En dan zit ik in Kroatië heel hard aan mijn eerste boek te schrijven en krijg ik de vraag of er dan geen blog meer komt. ‘Natuuuuurlijk komt er nog een blog’.

Voila:

Rovinj:

Ik kan alleen een blog schrijven over de mooie streek waar ik nu drie weken ben en het mooie weer. De lieve mensen en het lekkere eten. Ik weet niet of jullie daar in Nederland (en al die andere landen waar de Nederlanders mijn blogs lezen. Klinkt wel leuk he.) wel op zitten te wachten. Ik begrijp dat het in Nederland niet zo’n fraai weer is. Toch vertel ik even hoe het hier is. Ik ben hier nu 14 dagen en we hebben een dag regen gehad, voor de plantjes zeg maar. Het kan hier goed waaien maar, dat is wel lekker als het 28 graden is. Ik moet goed oppassen dat ik niet verbrand maar, factor 30 doet wonderen. Het is het derde jaar dat ik in Rovinj ben. Drie jaar geleden was ik hier een week, vorig jaar twee weken en dit jaar drie weken. Wat ik volgend jaar ga doen weet ik nog niet. Vier weken? Het hele seizoen?

Televisie:

De televisie is nog niet aan geweest de afgelopen twee weken. Toch kon ik het gisteren niet laten om het optreden van Nederland op het songfestival te kijken bij uitzending gemist. Ik vind het een afschuwelijk programma en kijk het nooit meer maar, het optreden van de Nederlanders kijk ik altijd terug. Had ik dat deze keer maar niet gedaan en zeker niet zo vlak voor het slapen gaan. Het commentaar dat ik er van te voren over gelezen had was dat ze het beste optreden met nummer had gedaan tot nu toe. Wow, waren de andere dan nog slechter. Ja vooruit het was zuiver maar daar is dan ook alles mee gezegd. Vind ik he, mijn mening. Ze bewoog amper, en ze had zo’n vliegpak-achtig-ding aan en ook nog zwart. Misschien hoopte ze dat niemand haar zag, ofzo. Nou moet ik ook eerlijk zeggen, ik was al niet zo een fan van Trijntje, misschien ben ik daardoor ook wat anti.

Boot:

Eergisteren liepen we door Rovinj. Een kleurrijke stad met oude huizen en geweldig mooie stenen op de paden. Daar kun je onmogelijk met hakken overheen lopen maar, ze zijn schitterend. De haven was anders dan de andere dagen. Alle kleine vissersbootjes waren er gewoon en het was lekker druk. Achter de vissersbootjes, die allemaal aan elkaar vastgebonden zijn en als je achteraan ligt moet je over de andere bootjes klimmen om bij je eigen bootje te komen, doemt een mega groot plezierjacht op. Grote radars bovenop. Ik zie wel dat ie groot is maar als ik erbij sta is ie nog groter dan groot. Hij heet ‘Follow Me V Douglas’. Er zitten twee mannen en twee vrouwen aan boort en ik tel zo gauw drie man personeel. Twee op de boot en een brede kleerkast op de wal bij de loopplank. Spannend, wie zou het zijn? Even googlen dan maar en het thuisfront inschakelen om eens te kijken. Wat een domper is het dan als blijkt dat ie van een verhuurbedrijf is en dat je alles over de boot kunt vinden, behalve wie hem gehuurd heeft. Hij heeft al in de haven van Porec en Trieste gelegen, beide hier in de buurt. Dus het zijn gewoon rijke stinkers die het leuk vinden om te kleine haventjes aan te doen (waar de boot eigenlijk niet in past) waar mensen in een stadje wonen die kei hard werken voor hun geld, om dan ook nog niet van hun boot af te komen om hun geld in het stadje uit geven maar het personeel laten koken. Tenminste, dat denk ik, ik weet dat natuurlijk niet zeker. Wel zou ik graag eens op die boot koekeloeren maar, je moet je schoenen uit doen als je de boot op wilt, tja, en daar kan ik echt niet aan beginnen. Tsssss.

Werken:

En zo hobbelt mijn verblijf in Kroatië een beetje door. Het enige wat ik moet van mezelf is iedere dag een hoofdstuk van mijn boek schrijven en dat gaat tot nu toe goed. Beneden op het terras bij het water zit ik dan onder het genot van een cappuccino te schrijven. De ober, met een moeilijke naam, die ik voor mijn eigen gemak Kruno noem (het is eigenlijk Krunovacavic ofzoiets) komt al met de cappuccino aanzetten als ik kom aanlopen en vraagt als ik weg ga ‘did you had inspiration today? See you tomorrow’

Nieuw boek:

Een paar dagen geleden liep ik door een bos bij de camping en kreeg ik een geweldig nieuw idee voor mijn volgende boek. Wat ik nu aan het schrijven ben zijn verhalen over wat ik heb meegemaakt toen ik werkte bij de huisartsenpost als chauffeur maar, mijn nieuwe boek wordt fictie en eng. Dat is de bedoeling. Ik ben een paar dagen later terug gegaan naar het bos en heb foto’s gemaakt en gefilmd. Dan kan ik me de situatie goed herinneren als ik terug in Nederland ben. Ik hoop dat ik daar kan blijven schrijven. Maar hier lukt het me het beste.

Concentratie:

Nu is het ineens moeilijk om me te concentreren op het afschrijven van boek numero uno omdat het verhaal van nummer twee door mijn hoofd gonst. Misschien ga ik daar ook al aan beginnen.

Misschien ook niet.

Mooi:

Mijn leven voelt goed hier en is maar twaalf uur rijden van Nederland. Het ligt er een beetje aan wat er met de regionale omroepen gaat gebeuren in de toekomst maar wie weet zit ik volgend jaar gewoon vijf maanden op mijn plekkie hier. Dan zijn jullie allemaal van harte welkom en hoop ik jullie mijn liefde voor deze plek over te kunnen brengen.

Maar dan niet allemaal tegelijk komen he, er moet ook nog gewerkt worden.