Mijn vader is de allerliefste. Waarschijnlijk zeggen jullie dat bijna allemaal: “Mijn vader is de allerliefste”. En we menen het allemaal. Ik in ieder geval met heel mijn hart. Misschien ben ik wel een beetje bevooroordeeld, omdat het mijn vader is en ik hem super goed ken.

Herinneringen:

Van de eerste acht jaar van mijn leven heb ik niet echt heel veel herinneringen. Vooral dat mijn broer en ik het goed hadden. Een lieve vader en moeder, die er alles aan deden om ons leven zo mooi, makkelijk en onbezorgd mogelijk te laten verlopen. En wat hebben ze dat goed gedaan. Een mooi huis, met bosjes en weilanden als tegenover buren. Een nieuwe buurt met veel gezinnen met kinderen van onze leeftijd. Zo vaak mogelijk speelden we met z’n allen buiten. Tot zo laat mogelijk.

Foto’s:

De meeste herinneringen van die eerste jaren van mijn leven haal ik uit foto’s. De wilde zwarte bos haren van mijn vader en de jaren dat hij een baard had. Het genieten in de tuin, met dan als hoofdactiviteit barbequeën. Mijn vader op een krukje bij de barbecue die de hele avond voor iedereen vlees bakt. Daar had ie de grootste lol aan.

Tanken:

Het tanken in Duitsland was ook altijd een terugkerende activiteit, “dan kunnen we meteen even langs de lidl”. Die was er toen nog niet in Nederland en ze hadden er zo’n lekkere spagetti. Het liefst reed ie dan binnendoor. Door alle kleine dorpjes van Zuid-Limburg. Wat kon ie daar van genieten.

Keuken:

Ik denk dat zijn favoriete plek in huis aan de keukentafel was. Dan zat ie heerlijk rustig met de krant of een puzzeltje aan de tafel. Hij kon dan op een vrije dag uren daar zitten, of het uren waren weet ik niet, maar het voelt wel zo. In de zon, achter het raam de caravankampioen lezen tot de laatste letter inclusief de kruiswoordpuzzel. Of kijken naar de vogels in de tuin. “Kijk, dat roodborstje met die witte stip onder zijn snavel was er gisteren ook. Ik denk dat hij een nestje in de buurt heeft”.

“Kleinkinderen”:

En toen kwamen mijn broer en ik ineens thuis met “kleinkinderen” de dochters van onze partners. Hij ging met ze wandelen en leerde de meiden dat je je niet kunt prikken aan dovenetels, maar als je aan de onderkant van de bloemetjes zuigt je de zoetigheid proeft waar de bijtjes zo dol op zijn. Met de handen op de rug liep hij dan samen met mijn moeder en de drie kleine meiskes om hun heen naar Groot Welsden. Bloemen plukken, stenen zoeken, koeien aaien en kletsen.

De meiden noemde hem ome Wim, omdat hij dat graag zo wilde, maar stiekem dachten ze gewoon opa als ze ome Wim zeiden.

Hoofdpijn:

Nu ik zo aan het schrijven ben komen er zo veel herinneringen boven. Meer dan ik dacht dat ik zou onthouden. Ik kan nog wel even doorgaan. Misschien een idee voor mijn tweede boek. Vooruit, één herinnering dan nog. Ik zat denk ik op de brugklas in Gulpen. We fietsten meestal naar school. Het regende die dag, het waaide en was koud. Na, naar mijn gevoel, veel te veel uren op school zitten moest ik door dat vreselijke weer naar huis fietsen. De berg op naar Margraten. Daar had ik echt geen zin in. Mijn vader was thuis, dat wist ik, dus belde ik naar huis met de vraag of hij me wilde komen ophalen, want ik had zo’n vreselijke hoofdpijn. Dan sprong mijn vader in de auto om mij op te halen. Ik weet niet of ie mijn leugen door had, ik denk het wel. Onderweg naar school heeft hij toen een aanrijding gehad. Niet ernstig maar wel goede blikschade. Ik zat op school te wachten, te balen “waar blijft ie nou??” Er waren geen mobieltjes in die tijd en uiteindelijk ben ik dus toch naar huis gefietst. Thuis gekomen heb ik gehoord wat aan de hand was. Ik heb daarna nooit meer durven bellen als ik niet echt ziek was.

Laatste dag:

Vandaag drie jaar geleden was de aller laatste dag dat mijn vader leefde. Misschien wist hij het zelf niet eens. Hij lag in het ziekenhuis. We waren er allemaal. Zijn liefste mensen om hem heen. De laatste dagen had hij ook bezoek gehad van paarden en olifanten op zijn kamer, dat had ie te danken aan de morfine. Als ik me probeer in te beelden wat hij zag dan krijg een glimlach op mijn gezicht. Olifanten in je ziekenhuiskamer, wauw.

Aankomende nacht drie jaar geleden raakte mijn moeder haar allesie kwijt, haar maatje, haar klankbord. Haar rots in de branding, steun en toeverlaat. Ik ben zo trots op haar. Ze is zo sterk.

Ik ben mijn grote voorbeeld kwijt geraakt, gelukkig kan ik putten uit een berg van herinnering, tips en voorbeelden van hoe ik het graag zou willen doen. Moeilijk vind ik het, hoe deed hij dat toch allemaal? Ik doe het gewoon stukje bij beetje en dan kom ik vanzelf wel daar waar hij was.

Droom:

Drie jaar lang, als ik van mijn vader droomde, zag ik hem dansen met andere. Ik mocht alleen maar kijken. Een week of drie geleden droomde ik dat hij me kwam knuffelen, hij vertelde me dat hij me miste en dat ik het goed deed.

Zie je wel: Mijn vader is de allerliefste.