Omroep Brabant

door

Carnaval

Een week geleden was alweer de laatste dag van de carnaval in volle gang. Ieder jaar verbaas ik me weer over dit volksfeest. Hoe de een ervan houdt en de ander het haat. 
Houden van:

Nee ik hou er zeker niet van. Degene die er van houden die zijn al sinds november bezig met de vriendengroep om ideeën te bedenken, wagens te bouwen, pakjes te maken en natuurlijk het hele stapschema uit te werken. Er zijn er die het hele jaar geld op zij houden en sparen voor de vier gekste dagen van het jaar. Heerlijk vind ik het om te zien hoe mensen opgaan in dit feest, de vriendengroepen en die ene in z’n eentje. 
Haten: 

Ook haten doe ik het niet. Ik snap het niet altijd even goed. Waarom vliegen mensen me om de nek met carnaval als ze dat de rest van het jaar niet doen? En soms zelfs niet eens iets tegen me zeggen. De plakkerige schmink kan mijn goedkeuring ook niet dragen, haha. Bij andere mag er zo veel op zitten als ze willen, maar op mijn gezicht geen kleverige kleurtjes, die ik waarschijnlijk onbewust al binnen vijf minuten door elkaar heb geveegd na een kriebel op mijn wang. 
Werken:

Dat is voor mij het toverwoord met carnaval, werken. Als het dan toch carnaval is dan kan ik er beter geld aan verdienen dan thuis Netfix zitten kijken. En dan heb ik het geluk dat ik freelancer in Limburg en Brabant ben. Iedereen wil in de carnavalsperiode vrij hebben. Werk zat. Dat werk vind ik dan ook de laatste jaren bij Omroep Brabant, eerst als editor en nu sinds twee jaar als producer. Vijf dagen knallen, niet ziek worden dat kan altijd na de carnaval nog (als het persee moet).
3 uurkes vurraf:

Vijf dagen? Ja ja, in Brabant wordt traditiegetrouw op vrijdag carnaval geopend met 3 uurkes vurraf. Drie uur lang treden een groot deel van de Brabantse artiesten op in Eindhoven en wij zenden dat uit. En wat doet Celine daar dan? Nou, dat zal ik eens vertellen, Celine is artiesten begeleider. Maar waar begeleid ik ze dan in? Ik begeleid ze vanuit de artiestenruimte naar het podium en weer terug. Op het eerste gezicht een makkelijk klusje, maar schijn bedriegd. De artiestenruimte ligt op de tweede verdieping. Daar zien veel artiesten elkaar weer sinds het jaar ervoor. Kussen, knuffelen, drankje, praatje. Een drukte van belang. Ook andere media is aanwezig. NOS, RTL, en er wordt live radio gemaakt door drie verschillende zenders. En iedereen wil de artiesten spreken.
Live:

Wij hebben ook de live televisie uitzending. En live zegt het al, dat kan niet opnieuw dus niemand mag te laat op het podium staan. Dus over tien minuten moeten (ik noem gewoon even een naam) de Lawineboys (van sex met die kale) op het podium staan. Eerst zoeken in de artiestenruimte, ah daar staan ze bij de Snollebolleks. “Gaan jullie mee naar het podium?” “Hey Celine…kus, kus, kus, hoe is ’t meiske?” “Goed hoor, straks kletsen we verder oké nu eerst naar het podium”. “Ja we komen mee.” Twee stappen verder… “Hey de Deurzakkers, mannen hoe is het?” “Heren…” Ik word al wat strenger. “Jullie moeten zo het podium op” “Ja ik kom eraan, ik ben mijn jasje vergeten”. Nog zeven minuten te gaan. We kunnen verder. Voorbij de radiozenders loodsen. “Addie heb je even voor ons” “Nee heeft ie niet, hij moet NU het podium op.” Ik word alweer een stukje vervelender” Met de lift gaan we naar beneden. Nog vijf minuten. Gelukkig komt die meteen, dat wil ook nog wel eens een paar minuten duren. Uit de lift, rechtsaf door het volk dat daar staat te wachten naar buiten “mag ik op de fotooooo?” “Dadelijk, na het optreden.” Honderd meter verderop (“pas op voor de kabels, om het hek heen en daar steekt nog een haakje uit”) de trapjes op naar het podium. Onze podiumregisseuse is altijd blij om mij weer te zien. Dat is zo leuk… want als ze mij ziet zijn de artiesten er ook bij. Nog drie minuten en dan moeten ze het podium op. Erg krap maar ze zijn er. Ik kan weer naar boven om de volgende op te halen.

En dat dan drie uur. De tijd vliegt om en om 22.00 uur be ik weer thuis.

Fijfisjenie Café:

In oktober zijn we al voorzichtig begonnen aan de productie van het Fijfisjenie Café. Blaaskapellen, artiesten, erwtensoep, worstenbroodjes, confetti, slingers, nieuwe ideeën, verrassingen, bier, publiek, bonnen, polsbandjes, decor, presentatie, planning, wegwijzers, promo’s, gasten, items etc etc de komende maanden moet het weer staan als een huis. In vier dagen negenentwintig uur live uitzending maken vanuit ons eigen Fijnfisjenie Café. Barvrouwe Betty van den Oetelaar achter de bar die samen met Jordy Graat de uitzending aan elkaar praat. Veel artiesten komen langs, heel veel. En dan nog per dag minimaal vier blaaskappellen. Tonpraters en worstenbroodjes bakkers aan de bar om te kletsen met Betty. Items van onze verslaggevers Maud en Aijan worden ingestart. 
Regie:

Achter de schermen is het kunst en vliegwerk om alles inelkaar te passen en er een mooi programma van te maken. De samensteller die beslist wanneer wat moet komen en eindverantwoordelijk is voor het programma. De regisseur die niet alleen de regie doet maar ook schakelt en dus verantwoordelijk is voor welke shots er worden gemaakt maar ook dat de juiste in beeld komt. De audiotechniek die ervoor zorgt dat iedereen te horen is en de nummers op tijd worden ingestart. Ze zitten allemaal uren lang in de regie en kunnen er pas uit als er een live optocht of langere samenvatting van een optocht wordt uitgezonden.
Maandag:

En toen kwam de wind. Maandag werden door het slechte weer zo goed als alle optochten in Brabant afgelast. Dit betekend voor de crew geen pauzes meer. Cameramannen/vrouwen die uren en uren met de camera op hun schouders moeten lopen. De mensen in de regie die zeven uur geconcentreerd moeten blijven werken. Een ware marathon. Toppers zijn het. Het productieteam zorgt dat de artiesten op tijd in het café zijn. De kapellen op tijd op het podium staan, de problemen worden opgelost etc ect. 
Artiesten:

En wat waren het er veel. De artiesten die langs kwamen. De Deurzakkers, Lamme Frans, de Lawineboys, Snollebollekes, het Feestteam, de Alpenzusjes, Vieze Jack, One Two Trio, Pater Moeskroen, Rene Schuurmans, Partyfriex, en nog velen meer.
Het was een leuk feestje, nu nog even al die artiesten taggen bij mijn blog en dan ben ik er klaar mee voor dit jaar. 
En waarom ik een week na carnaval deze blog pas schrijf vraag je je af? Dat lees je over een paar dagen in mijn volgende blog.

Advertentie
door

Tot en met de rollator

Ik bedenk de geweldige kop niet zelf hoor. Ik heb hem gehoord in de radio studio van Omroep Brabant. Daar waren gisteren de heren van Rowwen Hèze te gast. En niet zomaar even, nee de band was uitgebreid met vijf extra muzikanten. Negen heren en twee dames stonden samen in de livestudio van Omroep Brabant en hebben vier liedjes voor de luisteraars gespeeld.

 

Vroeger:

Ik kan het natuurlijk niet laten om even terug te denken aan vroeger. Sentimenteel gedoe ook, maar ik schrijf het toch ook even op. Ongeveer 23 jaar geleden, toen ons Celine nog slecht 17 jaar oud was, presenteerde ik voor de lokale radio omroep van Margraten “Radio Mergelland” het jongerenprogramma “Styles”. Hiervoor mocht ik Rowwen Hèze gaan interviewen die vlak daarvoor voor de eerste keer op Pinkpop hadden opgetreden. Het is dan 1992. Mijn broer ging mee want hij had zijn rijbewijs en een collega vrijwilliger ging mee omdat, zoals ie zelf zei: “misschien moet ik technisch ondersteunen”. Haha hij wilde er gewoon bij zijn en baalde dat ik mocht gaan.

Ik had mijn mooiste blouse aan en was goed zenuwachtig.

Het was een leuk interview waarin onder andere werd verteld dat ze niet dachten ooit eens te kunnen stoppen met hun baan om fulltime met Rowwen Hèze bezig te zijn.
image

 

Radio:

Nu zitten ze in de radiostudio en verteld Tren dat ze doorgaan tot en met de rollator. Ik denk dat daar veel mensen blij mee zijn. Ook familie van mij in Gelderland en de Brabantse luisteraars, zelfs een paar Brabantse collega’s die, als ik het ze vraag, zullen ontkennen dat het zo is, want “tsssss die Limburgers moeten we aan België geven”. En vervolgens wel stiekem naar Herberg de Troost gaan.  Ik ben er in ieder geval blij mee. Want we kunnen heerlijk feesten, maar ook goed janken met liedjes van de band.

 

Fan:

Wanneer ben je fan vraag ik me wel eens af. Ben ik fan, nee ik denk het niet. Ik vind de liedjes erg leuk en als ze in de buurt optreden dan ga ik er wel heen, als ik niet vergeet een kaartje te kopen. De eerst 5 CD’s heb ik wel maar daarna heb ik niet echt meer een cd gekocht (van niemand niet trouwens).

En dan heb ik ook nog een paar favoriete nummers. Blieve Loepe, Koning Hay, De zwarte plak  en De Moan die ze speelde vandaag ook in de studio speelde.

De band:

Wat mij waarschijnlijk zo aanspreekt aan de band, naast de muziek, zijn de heren van de band. 23 jaar geleden zagen ze me voor de eerste keer en 13 jaar later voor de tweede keer, toch herkende ze me nog en wisten ze waar ze me gesproken hadden. (Of ze deden net alsof). Nu herkennen ze m’n bolle koppie nog wel maar weten ze, denk ik, niet meer waarvan. Toch blijven ze altijd even aardig. Dat vind ik leuk.

 

Trouwen:

Toen ik 17 was wilde ik toch wel graag met Tren trouwen, samenwonen was eigenlijk ook al goed. Het is er allemaal niet van gekomen en ik denk dat we nu, 23 jaar later, echt te ver uit elkaar zijn gegroeid. Ook zou het wel sneu zijn voor de partners die we nu hebben. Die zullen het niet begrijpen. Haha.

 

Dialect:

Ik ben Nederlandssprekend opgevoed, met een zachte G weliswaar. Mijn vader komt uit Gelderland dus wij spraken thuis geen dialect. Wel sprak ik dialect tegen dieren. Een Americaans/Margratens dialect met Gulpense invallen, aangevuld met hier en daar een Maastrichts woord. Dit dus doordat ik veel Rowwen Hèze luisterde, in Margraten opgroeide, in Gulpen op school zat en in Maastricht een studentenbaantje had. Niemand die er iets van snapte, behalve ik en… mijn huisdieren.

 

Luisteren eens naar het lied “Gebrouwe in Limburg” en kijk eens naar de clip…500 muzikanten, zangers en zangeressen, professioneel en amateurs hebben aan dit nummer meegewerkt. Een project waar ze trots op kunnen zijn, (mijn) mannen van Rowwen Hèze.