Uncategorized

door

2016

Jawel hoor, hij is begonnen: Het jaar 2016.

 

Benieuwd ben ik wat dit jaar me gaat brengen. Heel benieuwd zelfs. De postcodeloterij en de staatsloterijtrekking hebben me dit jaar ook weer overgeslagen. Dus wat dat betreft is het een begin als alle andere jaren.

 

Zwart/wit:

2015 was een moeilijk blogschrijfjaar voor mij. Veel onderwerpen waar ik over wilde schrijven maar niet durfde. Wat dat betreft ben ik gewoon een beetje een watje. Een blogschrijfster met een mening maar bang is voor de reacties van de mensen die het niet eens zijn met die mening. Dat is wel een dilemma en een leerpunt voor 2016. Omgaan met kritiek.

Ik hoor wel eens vaker dat ik erg zwart/wit denk. Dit is goed, dat is fout en er is niks daar tussen in. Dat is niet alleen lastig voor de mensen om mij heen maar ook vooral voor mezelf. Want ik ben daardoor ook snel verdrietig door bepaalde gebeurtenissen. Bijvoorbeeld het hele vluchtelingen verhaal. Ik ben voor, zij zijn tegen en er is geen middenweg. Ik werk eraan, ik wil graag begrijpen waarom er mensen zijn die tegen zijn. Wil nog niet betekenen dat ik dan ineens switch van mening maar misschien is er ook wel een stukje grijs in deze moeilijke, moeilijke materie.

 

Januari:

Wat gaat er allemaal gebeuren dit jaar. Ik ben van de lijstjes, mapjes, vakjes, agenda’s en de duidelijkheid. Op vakantie gaan zonder dat ik weet waar ik elke nacht slaap is voor mij nog not done. Maar wie weet wat 2016 me gaat brengen.

In januari ga ik naar Schrijf! 2016  Een dag vol schrijfworkshops en sessies met schrijvers en bloggers. Ik ga een hele dag luisteren, doen, leren en koffiedrinken. Dus mijn volgende blog wordt waarschijnlijk subliem als ik goed oplet. Oh en ik moet nog een knoop doorhakken deze maand.

 

Februari:

De maand begint met carnaval. Ik doe de productie van vier dagen live uitzendingen vanuit het Fijnfisjenie Café in Brabant. We zijn met een leuk team al maanden bezig met de voorbereidingen en over een maandje is het zover. Daarna ga ik een paar daagjes naar Marrakech. Een plek waar ik altijd al eens naar toe heb willen gaan en daar waarschijnlijk ook een blog over zal schrijven.

 

Maart:

Maart is nog erg leeg op de agenda, maar ik heb beloofd om begin 2016 een boek uit te geven dus is deze maand ideaal om daar al mijn bloed, zweet en tranen in op te maken. Ook hoop ik dat mijn knie weer dusdanig is opgeknapt dat ik wat kan gaan sporten. Dat de kilo’s iets verminderen.

 

April:

De lente is begonnen. Er komen weer wat leuke projecten in zicht. Projecten die ik vorig jaar heb gedaan en natuurlijk hoop dat ik ze dit jaar ook weer mag doen. Verder heeft de uitgever (die op dit moment nog moet beslissen dat ie mijn uitgever wordt) mijn boek gelezen en gecorrigeerd en kan ik de aanpassingen gaan verwerken.

 

Mei:

Mei is dan wel een mooie maand om het boek uit te brengen denk ik zelf. Haha. Of zal ik nog een maand naar Kroatië gaan. Dan zal dat  de knoop zijn van de maand januari die ik nog moet doorhakken. Ik heb nog 3 schitterende (waargebeurde met een vleugje fantasie van Celine) verhalen die moeten worden omgezet in drie bestsellers. Deels heb ik ze al opgeschreven maar het grootste deel zit nog in mijn bovenkamer en moet er dringend uit.

 

Juni, juli en augustus:

Deze maanden gaan staan in het teken van genieten heb ik net besloten. Genieten van de zon, warmte, familie, vrienden, mensen, rust, succes, mijn werk, schrijven, leuke dingen doen en had ik de zon al genoemd?

 

September:

Altijd een leuke maand om jarig te zijn dus ik denk dat ik ook dit jaar weer jarig ga zijn in september. Hoe zullen we het eens gaan vieren?

 

Oktober:

Is het alweer herfst?? Tjonge wat gaat het snel. Maar als ik zo mijn vorige maanden eens doorlees wordt ook deze maand een heerlijke maand. Ik heb een prachtig figuur (zie maart), heb mijn eerste bestseller op mijn naam staan (zie mei), ik ben lekker bruin van de zon (zie juni, juli en augustus) en ik heb maanden lang goed gewerkt en leuke projecten gedaan. Dan is ook nog mijn eerste echte roman is bijna klaar.

 

November:

“wat gaan we doen met kerst? En met wie? Tja, je moet vooruit denken he.

 

December:

Zou er dit jaar wel sneeuw liggen in december? Ik hoop het niet, tot nu toe vond ik het wel aangenaam de winter. Ik hou niet zo van kou, sneeuw en de zooi na de sneeuw. Dit jaar misschien weer eens een kerstdag naar de sauna. Dat hebben we vorig jaar ook gedaan. Heerlijk. Of misschien een weekje naar de zon. Ook lekker. Nou laat ik dat dan maar eens in augustus bedenken en bespreken indien nodig.

 

Genieten:

Genieten is mijn toverwoord van 2016. Doen wat nodig is en verder genieten. Als je me even niet ziet of niet weet waar ik ben, dan ben ik aan het genieten.

 

Zo, je ziet het, voor mij geen verassingen meer in 2016. Behalve 31 januari dan want, dan ga ik iets doen met vriendinnen die niet willen vertellen wat (nog voor mijn verjaardag).

 

Een heel fijn 2016 voor jullie allemaal met veel geluk en een goeie gezondheid. En ik hoop voor jullie allemaal dat ik meer blogs zal schrijven dan in 2015.

 

Proost!!!

 

 

 

 

 

 

Advertentie
door

Tot en met de rollator

Ik bedenk de geweldige kop niet zelf hoor. Ik heb hem gehoord in de radio studio van Omroep Brabant. Daar waren gisteren de heren van Rowwen Hèze te gast. En niet zomaar even, nee de band was uitgebreid met vijf extra muzikanten. Negen heren en twee dames stonden samen in de livestudio van Omroep Brabant en hebben vier liedjes voor de luisteraars gespeeld.

 

Vroeger:

Ik kan het natuurlijk niet laten om even terug te denken aan vroeger. Sentimenteel gedoe ook, maar ik schrijf het toch ook even op. Ongeveer 23 jaar geleden, toen ons Celine nog slecht 17 jaar oud was, presenteerde ik voor de lokale radio omroep van Margraten “Radio Mergelland” het jongerenprogramma “Styles”. Hiervoor mocht ik Rowwen Hèze gaan interviewen die vlak daarvoor voor de eerste keer op Pinkpop hadden opgetreden. Het is dan 1992. Mijn broer ging mee want hij had zijn rijbewijs en een collega vrijwilliger ging mee omdat, zoals ie zelf zei: “misschien moet ik technisch ondersteunen”. Haha hij wilde er gewoon bij zijn en baalde dat ik mocht gaan.

Ik had mijn mooiste blouse aan en was goed zenuwachtig.

Het was een leuk interview waarin onder andere werd verteld dat ze niet dachten ooit eens te kunnen stoppen met hun baan om fulltime met Rowwen Hèze bezig te zijn.
image

 

Radio:

Nu zitten ze in de radiostudio en verteld Tren dat ze doorgaan tot en met de rollator. Ik denk dat daar veel mensen blij mee zijn. Ook familie van mij in Gelderland en de Brabantse luisteraars, zelfs een paar Brabantse collega’s die, als ik het ze vraag, zullen ontkennen dat het zo is, want “tsssss die Limburgers moeten we aan België geven”. En vervolgens wel stiekem naar Herberg de Troost gaan.  Ik ben er in ieder geval blij mee. Want we kunnen heerlijk feesten, maar ook goed janken met liedjes van de band.

 

Fan:

Wanneer ben je fan vraag ik me wel eens af. Ben ik fan, nee ik denk het niet. Ik vind de liedjes erg leuk en als ze in de buurt optreden dan ga ik er wel heen, als ik niet vergeet een kaartje te kopen. De eerst 5 CD’s heb ik wel maar daarna heb ik niet echt meer een cd gekocht (van niemand niet trouwens).

En dan heb ik ook nog een paar favoriete nummers. Blieve Loepe, Koning Hay, De zwarte plak  en De Moan die ze speelde vandaag ook in de studio speelde.

De band:

Wat mij waarschijnlijk zo aanspreekt aan de band, naast de muziek, zijn de heren van de band. 23 jaar geleden zagen ze me voor de eerste keer en 13 jaar later voor de tweede keer, toch herkende ze me nog en wisten ze waar ze me gesproken hadden. (Of ze deden net alsof). Nu herkennen ze m’n bolle koppie nog wel maar weten ze, denk ik, niet meer waarvan. Toch blijven ze altijd even aardig. Dat vind ik leuk.

 

Trouwen:

Toen ik 17 was wilde ik toch wel graag met Tren trouwen, samenwonen was eigenlijk ook al goed. Het is er allemaal niet van gekomen en ik denk dat we nu, 23 jaar later, echt te ver uit elkaar zijn gegroeid. Ook zou het wel sneu zijn voor de partners die we nu hebben. Die zullen het niet begrijpen. Haha.

 

Dialect:

Ik ben Nederlandssprekend opgevoed, met een zachte G weliswaar. Mijn vader komt uit Gelderland dus wij spraken thuis geen dialect. Wel sprak ik dialect tegen dieren. Een Americaans/Margratens dialect met Gulpense invallen, aangevuld met hier en daar een Maastrichts woord. Dit dus doordat ik veel Rowwen Hèze luisterde, in Margraten opgroeide, in Gulpen op school zat en in Maastricht een studentenbaantje had. Niemand die er iets van snapte, behalve ik en… mijn huisdieren.

 

Luisteren eens naar het lied “Gebrouwe in Limburg” en kijk eens naar de clip…500 muzikanten, zangers en zangeressen, professioneel en amateurs hebben aan dit nummer meegewerkt. Een project waar ze trots op kunnen zijn, (mijn) mannen van Rowwen Hèze.

door

Vluchtelingen

Vluchtelingen zijn er altijd al geweest. Daar waar oorlog is, onderdrukking of armoede, daar willen mensen weg. Naar een betere wereld, een mooier land met aardige mensen.

Veel verhalen hoor ik om me heen, veel meningen en nog meer standpunten. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties en gevoelens van anderen, maar ook van mezelf.

Veel wordt er geschreven op Facebook en soms schrik ik van mezelf omdat ik het eens ben met teksten die gedachten verwoorden waar ik eigenlijk niet achter sta

Moeilijk

Het is zo een vreselijk moeilijke materie. We weten te weinig om een goeie mening te geven. We weten niet waarom de mensen vluchten, we weten niet hoe het is om in een burgeroorlog te leven of om te leven in een gebied dat is bezet door IS. Waarom is het nou zo moeilijk voor de Nederlanders om te accepteren dat deze mensen onze hulp nodig hebben en waren de vluchteling uit Joegoslavië wel welkom? Zijn het er nu te veel? Voelen mensen zich bedreigd?

Leugen

Veel vluchtelingen betalen veel geld om naar Europa te gaan. De hele familie spaart en stuurt de slimste uit die familie naar Europa om daar te werken om de familie in het verre arme land te kunnen steunen. Mensensmokkelaars houden het mooie plaatje voor van het beloofde land. De mooie huizen, de geasfalteerde wegen. Altijd werk, altijd geld. Bij ons is het allemaal. Als je uit zo’n beroerde situatie komt als deze mensen wil je maar al te graag geloven dat het bij ons altijd beter is. Dit blijkt na aankomt dan ook een grote leugen te zijn.

Vluchten

Ga eens even rustig zitten, op een stille plek…zit je? Doe je ogen even dicht en stel je eens voor dat je je eigen plek, je dorp, je land gaat verlaten. Alles achter moet laten. Je kunt niks meenemen behalve een rugzak met noodzakelijke spullen. Wat zou je dan meenemen? Ikzelf… ik heb geen flauw idee. Schoenen, broek shirt doe ik aan. Extra sokken en ondergoed misschien. Een foto van mijn gezin, mijn ouders en mijn broer. Flesje water. Kleine handdoek. Borstel, deo? Nee dat zijn luxe artikelen. Paspoort niet vergeten. Hou je ogen nog even dicht. Je rugzak is gepakt en je gaat weg. Met allemaal vreemde mensen in een boot of vrachtwagen. Dat je dood kan gaan zit er in. Wanneer, wanneer laat je alles achter om ergens anders te gaan wonen. Hoe erg moet het zijn dat je die paar spulletjes in een rugzak stopt en vlucht?

Slecht

“Eigen mensen eerst” hoe vaak heb ik dat al niet gehoord de afgelopen weken? Mensen in Nederland die vinden dat ze het slecht hebben. Misschien hebben ze gelijk, misschien hebben ze het ook slechter dan dat ze het eerst gehad hebben. Maar lieve mensen, zo slecht als in Syrië heeft niemand het in Nederland. Ja natuurlijk zijn er mensen die bij de voedselbank zijn aangesloten en natuurlijk hebben mensen het moeilijk met rondkomen. Door de manier waarop wij gewent zijn te leven is het doen met minder altijd moeilijk. Dat snap ik echt wel. Maar toch, als jij me zou vragen met wie ik het liefst zou ruilen A: Een Nederlander met schulden die zijn eten moet halen bij de voedselbank of B: Een vrouw die haar gezin in leven probeert te houden in Syrië. Dan roep ik volmondig A.

Tiener

Toen ik een tiener was, ik denk een jaar of zestien heeft oa mijn vader als vrijwilliger met een aantal andere vrijwilligers vier jonge mannen uit Mauritanië geholpen die in mijn geboortedorp Margraten werden geplaatst door vluchtelingenwerk. Ze kregen daar een huisje met z’n vieren. De vieren jongens hadden een hele donker bruine huidskleur en Margraten was in rep en roer. Er kwam veel commentaar over de opvang en dat dat echt niet kon in het dorp. Maar mijn vader en de mensen die er achter stonden hebben Djallo (volgens mij hete een van de jongens zo) en de andere jongens geholpen. Gezorgd dat ze meubels kregen en dat ze konden wennen in Limburg. Op een dag zijn we uitgenodigd om bij de jongens te gaan eten. Als dank voor alles. Een grote pan met eten van hun thuisland en iedereen mocht met de vingers eten, gewoon uit de pan. Ik vond het geweldig.

Toen ik al jaren in Weert woonde kwam er op de braderie een man naar me toe: “Ben jij de dochter van Wim?” Het was Djallo. Nog steeds was hij zó dankbaar naar mijn vader omdat, hij zich zo had ingezet tien jaar geleden. Mijn vader had zijn leven veranderd, zei hij.

Dubbeltje op z’n kant

Heel af en toe kijk ik naar het programma “dubbelt op z’n kant” of een van de andere versies. Lang hou ik het meestal niet vol. Mensen die mega grote schulden hebben. Drama’s tot en met. De helft van de kandidaten, rookt, weigert meer dan 25 uur te werken, rijden in twee auto’s die ze niet willen weg doen en zijn (nadat ze in de schulden zijn beland) zwanger geraakt en verwachten kind nummer 4. Oh ja en vergeet de man niet die weigert zijn Donald Duck abonnement op te zeggen.

Schulden hebben is niet leuk, ook ik kan daar over mee spreken maar, toen ik op dat moment mijn uitgaven ging bekijken kon ik al snel een groot aantal kostenposten schrappen.

Hotel

Tijdens mij studeerperiode heb ik in een hotel in Valkenburg gewerkt. Daar werkte een man ‘zwart’ Deze man werkte zo vreselijk hard. Bedden verslepen over verschillende verdiepingen, beddengoed over 3 verdiepingen zonder lift verdelen etc.

Iedere week kwamen er wel vluchtelingen het hotel binnen lopen op zoek naar werk. We hadden werk genoeg. Er was namelijk in de hele omgeving geen Nederlander te vinden die kamers wilde schoonmaken, bedden wilde opmaken of de afwas wilde doen. Deze, voornamelijk, dames wel. Heel erg graag zelfs. Alleen mochten ze van de Nederlandse regering niet werken dus, moest het ‘zwart’. En dat kan zo makkelijk allemaal niet. Helaas werden ze allemaal de deur gewezen.

Verschil

Er is zo veel verschil in soorten vluchtelingen. Ze komen uit zo veel verschillende landen, zo veel verschillende achtergronden met zo veel verschillende redenen en doelen.

Ik snap wel dat het heel moeilijk is om daar goede beslissingen in te nemen en een goed plan voor te schrijven. Maar als ik dan hoor dat in het asielzoekerscentrum in Budel een schoonmaakbedrijf wordt ingehuurd om de ruimtes te poetsen waar de asielzoekers verblijven dan zakt mijn broek een stukje af. Als ze iéts zelf zouden moeten kunnen is hun eigen toko schoonhouden.

Leer de mensen hoe ze met het verschil van hun land en ons land moeten omgaan. Zeg dat ze niet over de A2 van Budel naar Weert mogen lopen omdat, dat gewoonweg niet mag en te gevaarlijk is. (doen ze nu dus wel).

Positief

Maak een positief plan. Probeer de mensen in te zetten in de maatschappij waar het kan. Ik ben ervan overtuigd dat het kan. Het zal niet van de een op de andere dag geweldig gaan en super zijn maar er moet gewoon een goed plan zijn. Graag zou ik me daar eens mee willen bemoeien.

Loop niet zo te zeiken dat zij alles krijgen en wij het oh zo moeilijk hebben. Flikker toch op (oh das niet zo netjes dat ik dat zo opschrijf.)

Waarschijnlijk gaan ze duizend asielzoekers opvangen in Weert in de leegstaande Van Hornekazerne waar de KMS zat. Het commentaar stroomt alweer binnen en iedereen heeft een mening. Als er hier nou eens een positief plan voor wordt geschreven en we kunnen dat uitwerken. Het is een ideale plaats om een plek te creëren waar de vluchtelingen kunnen leren en zich kunnen ontwikkeling.
Misschien wil ik te erg de wereld redden en zie ik het niet zoals het is maar als we met z’n allen nou eens gewoon proberen. Ophouden met mopperen en gewoon proberen om elkaar te helpen. Zo kan ik nog A4-tjes vol schrijven maar ik vind het zo wel even goed geweest.

Was mijn vader er nog maar, een groot voorbeeld in deze situatie, misschien had hij de oplossing wel geweten. Ik denk het wel.

door

Mannen

Lang, heel lang, heb ik mezelf weten te beheersen. Ik vertelde tegen mezelf dat ik het écht niet kon maken een blog over mannen te schrijven. Dat is zo afgezaagd. Maar ik kan de drang nu niet meer tegenhouden en hij komt er nu dus aan.

Kort haar:

Waarom nu wel? Ik hoor het je denken… nou dat zal ik eens vertellen. Een paar weken geleden las ik een blog via facebook van een of andere Tim die het niet snapt dat heel veel vrouwen na hun 32ste hun haren laten afknippen. Een kritische nood noemt hij het. Als ik die blog goed begrijp vind hij dat vrouwen hun haren niet mogen afknippen omdat, mannen het geiler vinden als vrouwen lang haar hebben. Ik hoop dat ik het verkeerd begrijp. Als vrouwen toch hun haren kort willen hebben dan knippen ze dat toch kort, ondanks dat mannen en ik ook wel, het lang mooier vinden.

Zijn blog: http://dekritischenood.nl/kortharige-vrouwen-de-realiteit-in-nederland-2

Baarden:

Nou heb ik natuurlijk ook een blog geschreven over mannen met baarden dus ik mag hier niet te veel kritiek op geven. Het zal een kwestie van smaak zijn. En iedereen moet het vooral ook zelf weten. Ik vind het alleen jammer dat mannen hun gezicht verbergen en Tim vindt het gewoon niet sexy genoeg.

Links rijden:

Nog een puntje dat ik niet snap aan mannen. Waarom, en misschien kunnen jullie me helpen…waarom rijdt de meerderheid van de autorijdende mannen altijd op de linker baan terwijl er rechts niemand, ik herhaal, niemand rijdt. Kilometers lang rijden ze dan links en soms kan ik mezelf dan niet tegenhouden om ze rechts in te halen, kilometers lang. Dat mag dan weer niet van ze, want ingehaald worden door een vrouw is erg moeilijk te verkroppen. Links en rechts trouwens.

Ruzie:

Waarom zijn het over het algemeen de mannen die ruzie maken tijdens het op stap gaan? En kom nou niet met het al oude geouwehoer over testosteron. We kunnen wel alles op testosteron gooien maar dat vind ik wel een heel slap excuus. Dat is toch een kwestie van je verstand gebruiken en niet reageren of weglopen?

 

Deuren:

Als ik een deur open doe dan doe ik hem ook dicht. Mijn hand zit dan toch al dicht bij de klink dus dan kun je in één vloeiende beweging de klink aan de andere kant van de deur pakken en hem weer dicht doen. Dat geldt hetzelfde voor kast deuren, keukendeuren en deuren/laadjes op het werk. Nu we het toch over werk hebben. Laatst zette iemand een leeg koffiebekertje op mijn bureau. Dus ik zeg: “Hey, dat kun je dan toch net zo goed in de pullenbak gooien, dat is net zoveel moeite”. Hij: “Ja je hebt gelijk, waarom doe ik dat eigenlijk niet gewoon?” Raar hé, dat ze er zelf niet opkomen om dat te bedenken. Och ja, de makkelijkste weg is ook een weg denk ik dan maar.

Tinder:

Ik heb, voor de grap en omdat ik wilde weten hoe het nou werkt, een profiel aangemaakt op Tinder. Je lacht je dood. Ik raad het iedereen aan. Wat ik heb gedaan, net als bij alle social media, ik zoek mijn mooiste foto’s uit om daar op te zetten. Mannen daarentegen die zetten over het algemeen als eerste een foto met een glas bier of wijn in hun hand, dan een foto met de kinderen (je zet toch niet je kinderen op Tinder!!!). Dan laat ik even de feestende foto’s met dronken vrienden en de foto’s met ontbloot bovenlijf voor wat het is. Ik tip kort de foto’s met andere vrouwen aan want dat vind ik ook een beetje raar. Zover ik nu Tinder begrijp zijn de meeste mensen toch op zoek naar een serieuze relatie. Een man of vrouw waar ze een wat langere periode van hun leven mee willen delen. Waarom dan dit soort foto’s?

 

Filmpjes:

De mannen van boven de veertig die nog steeds denken dat ze twintig zijn en zich zo ook mogen gedragen snap ik ook niet. Dat zijn mannen die al meer dan tien jaar getrouwd zijn, naar iedereen roepen hoe gelukkig ze zijn en hoe blij ze zijn met hun geweldige sexy vrouw, maar vervolgens bij hun vrienden filmpjes laten zien die te kinderachtig zijn voor woorden met veel te jonge en naakte meiden erop.

Scheiden:

En dan nog een klein stukje over die man in de midlifecrisis. Veertig plus, twee leuke kinderen die net de pubertijd aan tikken en met een niks vermoedende vrouw waarmee hij al 22 jaar samen is. Hij komt in een periode van: “is dit nou mijn leven? Is dit nou alles? Was ik nog maar 18…” een meestal jongere dame tegen, maar heel soms ook wel van zijn eigen leeftijd. Daar heeft ie het dan ineens veel leuker mee, de spanning is terug. Wilde seks (waarvan hij denkt dat dat bij haar wél over 20 jaar nog steeds zo is), romantische etentjes, vlinders in de buik. Oh wat is hij verliefd. Dus wordt de vrouw aan de kant geschoven en zijn de kinderen ineens een blok aan zijn been in het nieuwe liefdesnestje. Ze mogen wel langs komen maar niet als de nieuwe vriendin er is. “Halloooo het zijn je kinderen”. Uiteindelijk weet hij het ook nog zo te draaien dat hij de zielige is, omdat hij nou ineens naar verhouding meer moet betalen dan zijn verlaten ex.

Zielig:

Oh ja, nou schiet me het laatste puntje te binnen. Ook al zo’n afgezaagd onderwerp. Wat zijn mannen altijd zielig als ze ergens pijn hebben. Een splinter, een krasje of als ze getackeld worden met voetbal. Ohw ohw sport op tv, nog zo’n onderwerp, nee ik ga er niet aan beginnen want dan wordt de blog echt te lang.

Kanttekeningen:

Even een kanttekening op mijn eigen verhaal. Er zijn natuurlijk altijd mannen die het anders doen. En daar heb ik ook massa’s voorbeelden van. Maar ja, daar gaat deze blog niet over.

Kanttekening numero twee: Het is voor 90% NIET gebaseerd op mijn eigen vriend. Dat zou wel heel erg sneu voor hem zijn.

Kanttekening nummer drie: Ja ik snap dat er ook een lange blog valt te schrijven over wat mannen allemaal niet snappen aan vrouwen. Ik stel voor dat jullie me de vragen toe sturen en dan zal ik in een volgende blog deze vragen zo goed mogelijk proberen te beantwoorden, nadat ik het met een zorgvuldig geselecteerd, gerenommeerd panel van normale vrouwen heb overlegd.

Kanttekening nummertje vier: Ik kan echt niet zonder mannen, wie moet er anders dat potje erwtjes voor me opendraaien 😉

door

Rovinj

20150518_202817

En dan zit ik in Kroatië heel hard aan mijn eerste boek te schrijven en krijg ik de vraag of er dan geen blog meer komt. ‘Natuuuuurlijk komt er nog een blog’.

Voila:

Rovinj:

Ik kan alleen een blog schrijven over de mooie streek waar ik nu drie weken ben en het mooie weer. De lieve mensen en het lekkere eten. Ik weet niet of jullie daar in Nederland (en al die andere landen waar de Nederlanders mijn blogs lezen. Klinkt wel leuk he.) wel op zitten te wachten. Ik begrijp dat het in Nederland niet zo’n fraai weer is. Toch vertel ik even hoe het hier is. Ik ben hier nu 14 dagen en we hebben een dag regen gehad, voor de plantjes zeg maar. Het kan hier goed waaien maar, dat is wel lekker als het 28 graden is. Ik moet goed oppassen dat ik niet verbrand maar, factor 30 doet wonderen. Het is het derde jaar dat ik in Rovinj ben. Drie jaar geleden was ik hier een week, vorig jaar twee weken en dit jaar drie weken. Wat ik volgend jaar ga doen weet ik nog niet. Vier weken? Het hele seizoen?

Televisie:

De televisie is nog niet aan geweest de afgelopen twee weken. Toch kon ik het gisteren niet laten om het optreden van Nederland op het songfestival te kijken bij uitzending gemist. Ik vind het een afschuwelijk programma en kijk het nooit meer maar, het optreden van de Nederlanders kijk ik altijd terug. Had ik dat deze keer maar niet gedaan en zeker niet zo vlak voor het slapen gaan. Het commentaar dat ik er van te voren over gelezen had was dat ze het beste optreden met nummer had gedaan tot nu toe. Wow, waren de andere dan nog slechter. Ja vooruit het was zuiver maar daar is dan ook alles mee gezegd. Vind ik he, mijn mening. Ze bewoog amper, en ze had zo’n vliegpak-achtig-ding aan en ook nog zwart. Misschien hoopte ze dat niemand haar zag, ofzo. Nou moet ik ook eerlijk zeggen, ik was al niet zo een fan van Trijntje, misschien ben ik daardoor ook wat anti.

Boot:

Eergisteren liepen we door Rovinj. Een kleurrijke stad met oude huizen en geweldig mooie stenen op de paden. Daar kun je onmogelijk met hakken overheen lopen maar, ze zijn schitterend. De haven was anders dan de andere dagen. Alle kleine vissersbootjes waren er gewoon en het was lekker druk. Achter de vissersbootjes, die allemaal aan elkaar vastgebonden zijn en als je achteraan ligt moet je over de andere bootjes klimmen om bij je eigen bootje te komen, doemt een mega groot plezierjacht op. Grote radars bovenop. Ik zie wel dat ie groot is maar als ik erbij sta is ie nog groter dan groot. Hij heet ‘Follow Me V Douglas’. Er zitten twee mannen en twee vrouwen aan boort en ik tel zo gauw drie man personeel. Twee op de boot en een brede kleerkast op de wal bij de loopplank. Spannend, wie zou het zijn? Even googlen dan maar en het thuisfront inschakelen om eens te kijken. Wat een domper is het dan als blijkt dat ie van een verhuurbedrijf is en dat je alles over de boot kunt vinden, behalve wie hem gehuurd heeft. Hij heeft al in de haven van Porec en Trieste gelegen, beide hier in de buurt. Dus het zijn gewoon rijke stinkers die het leuk vinden om te kleine haventjes aan te doen (waar de boot eigenlijk niet in past) waar mensen in een stadje wonen die kei hard werken voor hun geld, om dan ook nog niet van hun boot af te komen om hun geld in het stadje uit geven maar het personeel laten koken. Tenminste, dat denk ik, ik weet dat natuurlijk niet zeker. Wel zou ik graag eens op die boot koekeloeren maar, je moet je schoenen uit doen als je de boot op wilt, tja, en daar kan ik echt niet aan beginnen. Tsssss.

Werken:

En zo hobbelt mijn verblijf in Kroatië een beetje door. Het enige wat ik moet van mezelf is iedere dag een hoofdstuk van mijn boek schrijven en dat gaat tot nu toe goed. Beneden op het terras bij het water zit ik dan onder het genot van een cappuccino te schrijven. De ober, met een moeilijke naam, die ik voor mijn eigen gemak Kruno noem (het is eigenlijk Krunovacavic ofzoiets) komt al met de cappuccino aanzetten als ik kom aanlopen en vraagt als ik weg ga ‘did you had inspiration today? See you tomorrow’

Nieuw boek:

Een paar dagen geleden liep ik door een bos bij de camping en kreeg ik een geweldig nieuw idee voor mijn volgende boek. Wat ik nu aan het schrijven ben zijn verhalen over wat ik heb meegemaakt toen ik werkte bij de huisartsenpost als chauffeur maar, mijn nieuwe boek wordt fictie en eng. Dat is de bedoeling. Ik ben een paar dagen later terug gegaan naar het bos en heb foto’s gemaakt en gefilmd. Dan kan ik me de situatie goed herinneren als ik terug in Nederland ben. Ik hoop dat ik daar kan blijven schrijven. Maar hier lukt het me het beste.

Concentratie:

Nu is het ineens moeilijk om me te concentreren op het afschrijven van boek numero uno omdat het verhaal van nummer twee door mijn hoofd gonst. Misschien ga ik daar ook al aan beginnen.

Misschien ook niet.

Mooi:

Mijn leven voelt goed hier en is maar twaalf uur rijden van Nederland. Het ligt er een beetje aan wat er met de regionale omroepen gaat gebeuren in de toekomst maar wie weet zit ik volgend jaar gewoon vijf maanden op mijn plekkie hier. Dan zijn jullie allemaal van harte welkom en hoop ik jullie mijn liefde voor deze plek over te kunnen brengen.

Maar dan niet allemaal tegelijk komen he, er moet ook nog gewerkt worden.

20150518_203150

door

Politie

Inleiding:

Als ik moet werken besteed ik nooit zo veel aandacht aan mijn uiterlijk. Tanden poetsen, haar kammen, een knot erin en gaan met die banaan. Vanmorgen was het ietsje anders. Om 09.40 uur moest even bij de tandarts langs en om 12.00 uur moest ik voor een vergadering in Den Bosch zijn dus, om 11.00 uur vertrekken. Ik had zomaar een tussen uur. In dat uur kun je van alles doen. De was, afwas, poetsen, bedden verschonen, administratie of het gras maaien. Niks van dit alles heb ik gedaan. Ik ben op de bank gaan zitten met IDtv op, er was een gezin met een kindje van 6 vermist in het programma “Disappeared”. Ondertussen een beetje knutselen aan mijn haar. Krulletje hier en daar. “Nou weet je wat” hoor ik mezelf zeggen, “Dan doe je ook gewoon een beetje make-up op vandaag.” Zo gezegd, zo gedaan.

Onderweg:

In de auto op weg naar Den Bosch zing ik, zoals gewoonlijk, alle liedjes mee. De vreselijke krakers maar ook de mooie hits, alles komt aan de beurt.

Vlak voor Maarheeze rij ik over de A2 braaf 124 km op de linker rijbaan voorbij een rij vrachtwagens. Als ik in mijn achteruitkijk spiegel kijk rijdt er ineens een politieauto achter mij. Zo’n porsche-achtige auto met één rond zwaailichtje rechts op het dak. (volgens mij was het een volvo). Hij moet echt heel hard hebben gereden om zo plotseling achter mij te rijden. Het zwaailicht was uit en er was ook geen sirene aan. Rustig rij ik door tot ik naar rechts kan. Dan geeft de politieauto gas en spurt voorbij. Als een wijze vrouw schud ik mijn hoofd, “ttttttttt”. Dan ga ik naar rechts op de uitvoegstrook naar het tankstation.

Manoeuvre:

Het is een hele lange uitvoegstrook en als de politieauto vlak voor het einde van die uitvoegstrook rijdt houdt ie gas in en met gevaar voor eigen leven maar, vooral voor het leven van de automobilisten die op de rechter rijstrook rijden zigzagt hij zich naar de uitvoegstrook. Hij zet de auto op het hoekje langs de kant van de pompen.

Ik rij er langs en zet mijn auto bij pomp 6. Even 20 liter tanken, daar kan ik mee op en neer en vanavond bij een goedkopere pomp de tank volgooien.

Staren:

Ik snap de agenten niet. Ze blijven in de auto zitten en kijken mij aan terwijl ik tank. Aangezien ik daar toch maar sta en niks anders te doen heb dan die tankslang in te houden, staar ik uitdrukkingsloos terug. Na een paar minuten rijden ze, heeeeeel langzaam weg. Rechts voorbij het huisje van het tankstation. Als er 20 liter in de tank zit loop ik naar binnen en ga in de rij bij de kassa staan. Ik staar een beetje naar buiten (over de snoepjes heen want anders ga ik weer iets kopen). Er stopt een auto aan de andere kant van het raam. De politieauto. Hij heeft een rondje over de parkeerplaats gereden en stopt nu voor mijn neus. Door de zon die op hun voorraam schijnt kan ik niet in de auto kijken. Terwijl ik wacht blijf ik naar de auto kijken, niemand stapt uit, geen beweging.

Oh wacht, de deur van de bijrijder gaat open. Een jonge agent met donkere haren en een beetje stoppelbaardje stapt uit. Hij is eigenlijk helemaal niet zo groot. Hij kijkt mij aan. Ik word een beetje moe van deze heren, wat moeten ze nou toch?

Ook de chauffeur stapt uit en kijkt naar binnen.

Koffie:

Ondertussen heb ik afgerekend en haal ik nog even een medium cappuccino in een large beker (dan knoei je niet zo snel in de auto) en loop naar mijn auto. Als ik buiten ben lopen de agenten naar binnen. Eenmaal bij mijn auto kijk ik nog eens naar binnen. Volgens mij houden ze me in de gaten maar, ik weet het niet zeker. Er is maar een manier om daar achter te komen…Terwijl de kleine, donkerharige agent een broodje bestelt ga ik in de auto zitten en richt mijn telefoon op de politieauto die 100 meter verderop staat. Ik maak geen foto (had ik dat maar wel gedaan, leuk voor bij mijn blog). De chauffeur komt rustig naar buiten lopen richting mijn auto. Ik doe alvast mijn raampje aan de bijrijderskant open.

Open boek:

De agent, iets groter dan zijn collega, blond, maar ook met een stoppelbaardje komt in het raam hangen.

“Goeie morgen” zeg ik. “Goeie morgen” zegt hij. “Wilt u wat vragen, mevrouw?” “Nee hoor, waarom denkt u dat?” “U maakt een foto van onze auto, dus ik dacht, u wilt iets vragen”.

“Nee hoor, ik heb geen foto gemaakt, kijk maar. Ik stuurde een appje en dat mag rijdend niet van jullie”. Ah ze hielden me dus in de gaten.

“Ja” zegt de agent “ik dacht als die mevrouw een vraag heet dan loop ik er even naartoe, ik ben een open boek”.

Ik: “Het viel me wel op dat jullie zo’n rare actie hadden net met het opeens, gevaarlijk naar het tankstation rijden, daar even blijven te blijven staan, een rondje te rijden en dan parkeren.”

Wat blijkt, uhu, ze kregen net toen ze daar reden de melding dat er een verdachte auto bij de pomp stond, een Seat. “Daar achter die vrachtwagen, je kunt hem net niet zien en daar zijn we voor, dit is onze regio dus, we kwamen even checken. Dan rijden we altijd even een rondje, procedure, en hij wilde iets eten” zegt hij terwijl ie naar zijn collega wijst die net naar buiten komt lopen met een groot broodje in zijn mond.

Ongeluk A2:

Hij vertelt dat er de laatste tijd veel meldingen komen van het tankstation en dat ze er vaker langsrijden want, daar zijn ze voor. Ik lach leuk en knik begrijpend: “Ja, ik werk bij Omroep Brabant en dan krijgen wij die meldingen ook binnen.” (of niet, maar dat weet hij niet).

“Komt u dan ook altijd naar die meldingen?” vraagt hij. “Nee hoor, ik niet, ik ben op weg naar Den Bosch maar, wat een gedoe hè gisteren met dat ongeluk op de A2 bij de hightech campus?” “Oh daar weet ik niks vanaf”, was zijn antwoord. “Ik was vrij”.

Uhhhh dat weet toch iedereen, of ben ik nu gek? “Dat dodelijk ongeluk met die 2 auto’s en die vrachtwagen…” Een vragend gezicht kijkt me aan. “met de vrouw van die voetballer, nou ja die keeperstrainer…”Ah nu gaat er een lampje branden. Dat had zijn collega hem over verteld net. “Ja, vreselijk.”

De gezellige agent keuvelt nog wat verder en zegt dan: “ik hou u niet langer op, goeie rit verder.” “Dank u, zeg ik beleeft, “werk ze”.

Als ik weg rij denk ik, …Seat.., haha, blabla, het zal wel door mijn mooi gekruld haar komen.

(en dat wil ik graag blijven geloven ook al stond er misschien toch een Seat achter die vrachtwagen).

door

Mannen met baarden

Het is mode zeggen ze dan, mannen met baarden. Ik snap er niks van. Als een of andere mode goeroe uit Parijs roept dat baarden in zijn, stoppen alle jonge mannen met scheren.

Mooi:

Allemaal mooie, jonge mannen die je niet meer kunt zien achter al dat haar. Die mooie gezichten…foetsie. Geen kaaklijn meer, geen lippen, alles weg. Ik vind het echt niet mooi.

Nog lelijker:

Wat ik nog lelijker vind zijn mannen die hun baard laten staan en dan hun hoofd kaal scheren. WAAROM?? Is dat omdat vrouwen kale hoofden mooi vinden en baarden fijn aan vinden voelen? Misschien zijn die vrouwen er wel hoor. Ieder zijn eigen smaak. Ik snap het gewoon niet.

Kassa:

Laatst stond ik bij de kassa van de Lidl en was vergeten een tasje te pakken. Ik draai me om en zeg tegen de meneer met baard achter me: ”Sorry meneer mag ik even langs, ik ben een tasje vergeten te pakken”. Zegt die meneer: “Celine, herken je me niet ofzo?” Dus ik kijk nog eens goed, blijkt het een jongen te zijn waar ik scoutingleidster van ben geweest. “Oh sorry sorry maar ik kijk nooit zo goed naar mannen met baarden, je ziet er zoveel ouder uit met baard.” Zonde vind ik dat.

Makkelijk:

Veel mannen zeggen dat ze het wel makkelijk vinden zo. “Wat? Die 5 minuutjes ’s morgens die ze nodig hebben om hun gezicht te scheren?” Vrouwen geven kapitalen uit om hun lichaamshaar weg te laten halen. En dan maar te zwijgen over de tijd die het allemaal kost. Wenkbrauwen in een mooie vorm. Snorharen weg, donshaartjes op de slapen, die vervelende haartjes op de kin. Dan nog de oksels, de bikinilijn en benen. Als mannen al dat haar zo fijn vinden moeten de vrouwen dan misschien ook maar eens stoppen met scheren. Hoe zouden die mannen daar dan op reageren?

Mening:

Gisteren heb ik mijn mening eens over de redactie geroepen. Een jonge collega gevraagd waarom hij zijn baard laat staan. Bij hem was het een gevalletje van te lang niet bijgewerkt. Het moet een stoepelbaardje zijn en hij zal snel de tondeuse weer eens aanzwengelen. Hij vind een klein beetje baard wel leuk omdat, ie anders heel erg jong lijkt. “Dus…een baard maakt je oud”, denk ik dan.

De stagiaire was mee aan het luisteren en zegt: “Baarden zijn in de mode”. Ja, daar zat ik op te wachten, dat vind ik zo een zwak excuus. Dus als het in de mode is dan moeten we het maar allemaal mooi vinden. Dan moet maar iedereen stoppen met scheren.

Een of andere mode-man zit stom dronken in zijn atelier en roept dat ie geen zin heeft om zich te scheren, “weet je wat, we maken er mode van, dan scheert niemand zich meer.”

Jaren 70:

Oh ja, de stagiaire wist ook nog te melden dat de mannen in de jaren 70 ook allemaal hun baard lieten staan en dat dat allemaal weer terug komt. “Maar wie bepaald dan dat dat terug komt?” vraag ik oprecht nieuwsgierig. “Ja, dat is gewoon zo, ook met de mode”, is haar antwoord. Dus dat bepaald weer die dronken mode-man ergens in Milaan of Parijs. Met gevolg dat de helft van de mannen met baarden eruitzien als IS-strijders en de andere helft 20 jaar ouder lijkt.

Baardje:

Het is mijn mening maar hè en iedereen moet gewoon doen met z’n uiterlijk wat ie zelf wil. Daar heb ik niks over te zeggen maar, een modegoeroe ook niet. Een twee dagen oude baardje is trouwens niks mis mee, is wel stoer als je het bijhoud.

Maar mannen, laat je gezicht toch zien, dat is toch veel leuker. Een mooie lach die je gewoon ziet. De kuiltjes in de wangen of die kleine trekjes van de spieren als je zenuwachtig bent. Die mondhoek die een beetje omhoog gaat als je lief wil lachen. Nu zien we bij mannen met baarden alleen maar de fonkelende ogen en de lachrimpels naast de ogen.

Ik kijk graag naar het gehele mooie koppie 😉

door

Veilig?

Twee terroristen drongen vorige week woensdag de redactie van Charlie Hebdo in Parijs binnen en doodden tien medewerkers, waarvan acht redactieleden. In totaal kwamen er twaalf mensen om het leven.

De dag erna wordt er een agent doodgeschoten en op vrijdag gijzelen de eerste 2 terroristen mensen in een drukkerij bij Parijs en de andere man 10 mensen in een supermarkt in Parijs. In die 3 dagen worden er 20 mensen doodgeschoten. Niemand kan dit nieuws gemist hebben en de hele wereld heeft de dagen met spanning meegekeken. Veel journalisten en bloggers schreven erover.

Jaloezie:

En nou kom ik ook nog met mijn mening. Nou ja mening, een gevoel is het eerder, denk ik. Een boosheid misschien, maar ik kan ook niet ontkennen dat toen ik vrijdag aan het werk was op de redactie van Omroep Brabant en de tv’s aanstonden op CNN, RTL 7, France 4 en alle andere zenders die verslag deden, ik misschien ook een klein beetje, ieniemienie klein beetje, jaloers was. Wat zou er afspelen op de redacties van die tv zenders. Iedereen 200% geconcentreerd. Een eenheid op de redactie en samenwerking waar iedereen trots op kan zijn.

Verslag:

En daar staat ie dan Stefan de Vries, correspondent in Parijs voor RTL. Hij doet verlag bij de Joodse supermarkt. Hij staat 500 meter verderop en verteld hoe de situatie is. En dan, vlak na de inval van de politie in de drukkerij, een knal en schoten in de buurt van Stefan. De spanning op zijn gezicht spreekt boekdelen. Ik heb het gevoel dat ik erbij sta. In de studio van RTL stellen ze vragen die Stefan ook niet kan beantwoorden want het gebeurt allemaal terwijl wij naar hem kijken. Wow…ik ben onder de indruk.

Druk:

Ondertussen vraag ik me af hoe druk het zou zijn bij de producer bij RTL en NOS, rennen en vliegen. De journalisten met allemaal hun eigen taak en de presentatoren die uren lang een live uitzending moeten vullen. Er gebeurt van alles en de info komt ook van alle kanten binnen.

Donker:

Maar hoe veilig voelen we ons nou eigenlijk? Ondanks dat iedere journalist en ook de niet-journalisten zich erg betrokken voelt bij alles wat er zich heeft afgespeeld heb ik niet het idee dat ze zich onveilig voelen. Gisteren rond 16.00 uur viel de stroom uit bij Omroep Brabant. De aggregaat werd aangezet, maar maakte geen connectie met het stroomnet. Het bleef dus donker, nou ja behalve de noodverlichting en de belangrijkste computers en apparaten om de radio en tv uitzendingen op zender te houden. Daar hebben we dan weer back-up accu’s voor.

Iedereen kwam naar de begaande grond, groepjes stonden bij elkaar te praten en te overleggen. Er werd een plan gemaakt en iedereen deed wat van hem verwacht werd. Oplossingen werden bedacht en de technische mannen vlogen door de gang om alles zo goed mogelijk weer aan de praat te krijgen.

Dit was echter niet zo heel makkelijk. De storing kwam van buiten af en was niet zo maar even opgelost.

Accu’s:

Er moet veel draaien op die accu’s dus in snel tempo werden ze leeg getrokken. “Als we over een half geen stroom hebben zijn we van zender, dan zijn de accu’s leeg” wordt er over de redactie geroepen.

In de grote machinekamer van de Omroep zijn de knappe, technische koppen hard aan het werk om de edit systemen zo rustig mogelijk te kunnen afsluiten voordat ze met een keiharde knal uitvallen omdat de accu’s het begeven.

Ik mag ook helpen, ik heb een belangrijke taak, ik hou de zaklamp vast.

Het is bloedheet in die ruimte, want de airco is ook uitgevallen en in deze ruimte staan veel, heel veel servers en computers te draaien. Normaal maken ze al een herrie, maar ik heb nu het gevoel alsof het kabaal nog veel harder is, omdat de computers harder moeten werken om zichzelf te koelen. Alle deuren op deze verdieping staan open en de ramen in de andere ruimtes ook, het is koud in de gangen. Daarmee hopen we de hitte een beetje tegen te kunnen gaan in de machine kamer.

Acht minuten:

Nog acht minuten en dan valt de volledige stroom uit bij de Omroep. De radio kan worden overgenomen in onze noodstudio in Den Bosch, daar hebben ze het afgelopen half uur kei hard gewerkt om door te kunnen starten. Internet is overgenomen in onze vestiging in Breda.

De handleidingen worden in raptempo door genomen, nog zeven en een halve minuut en dan is er een harde shutdown en dan gaat er veel materiaal verloren.

Ik vind het spannend. In 1 hand heb ik de zaklamp, in de andere start ik de camera van mijn telefoon op. Ik wil het wel op video hebben als het hele bedrijf plat gaat. Hoe zou dat klinken als dit mega geluid in 1 keer “woesj” stil valt en er niks meer te horen is. Dat wil ik vast leggen.

Nog zeven minuten, de tijd begint te dringen, de spanning loopt op. Dan hoor ik het begin van de “woesj” en in een fractie van een seconde denk ik: “Dat is veel te vroeg ik heb mijn camera nog niet aan”.

Het was de goede “woesj” het licht springt aan, de airco begint te ronken en de machines die uit waren gevallen starten weer op. Diepe zuchten van verlichting hoor ik door de ruimte gaan.

Er is weer stroom.

Veilig:

Vanmorgen vroeg ik op de redactie aan verschillende mensen of ze zich veilig voelde gisteren. Ik kreeg alleen maar vreemde blikken. “Waarom niet?” “nou ja, uhhh, er is vorige week nog al het een en ander gebeurd.” Nee, zo had niemand het bekeken. Ik ook niet hoor, pas toen ik naar huis reed dacht ik eraan.

Maar dan loopt er deze middag (the day after de stroomstoring) een man binnen bij Omroep Brabant. Een hele grote, onverzorgde man met kapotte kleren. Hij heeft een tas in zijn armen geklemd. Vanaf mijn bureau zag ik hem aankomen. Op zijn fiets die hij netjes op slot zet naast de hoofdingang. We hebben een sluisdeur, dat betekend dat de tweede schuifdeur pas opengaat als de eerste dicht is en de receptioniste de deur heeft opgemaakt.

Dronken:

De man loopt naar onze receptioniste en hangt aan de balie. Terwijl hij aan het klagen is, omdat hij vindt dat we te weinig aandacht besteden aan Parijs-Dakar zweeft de alcoholgeur naar de receptioniste. De man praat hard en dreigend. Dan begint hij, terwijl hij zijn tas strak tegen zijn borstkast geklemd houdt, over de gebeurtenissen in Parijs en dat je bij Omroep Brabant ook zomaar binnen kunt komen.

Een verslaggever loopt langs en de man spreekt hem aan, omdat hij hem herkent van tv. De receptioniste loopt de redactie op om hulp te halen en een paar stoere journalisten lopen de gang in. De man waarschuwt hun: “Jullie moeten uitkijken er kunnen hier zo terroristen met calasnicofs binnen lopen.”

Leerzaam:

Beleeft wordt de dronken man bedankt voor de waarschuwing en zijn bezorgdheid. Ondertussen wordt hij naar de deur begeleid en loopt hij de sluis in, dan bedenkt hij zich en loopt weer terug. Nee…hij gaat toch weer weg. Hij loopt naar zijn fiets en fietst slingerend het terrein weer af.

De tweede leerzame dag bij Omroep Brabant is weer bijna voorbij.

Wij voelen ons veilig.

door

De liefste

Mijn vader is de allerliefste. Waarschijnlijk zeggen jullie dat bijna allemaal: “Mijn vader is de allerliefste”. En we menen het allemaal. Ik in ieder geval met heel mijn hart. Misschien ben ik wel een beetje bevooroordeeld, omdat het mijn vader is en ik hem super goed ken.

Herinneringen:

Van de eerste acht jaar van mijn leven heb ik niet echt heel veel herinneringen. Vooral dat mijn broer en ik het goed hadden. Een lieve vader en moeder, die er alles aan deden om ons leven zo mooi, makkelijk en onbezorgd mogelijk te laten verlopen. En wat hebben ze dat goed gedaan. Een mooi huis, met bosjes en weilanden als tegenover buren. Een nieuwe buurt met veel gezinnen met kinderen van onze leeftijd. Zo vaak mogelijk speelden we met z’n allen buiten. Tot zo laat mogelijk.

Foto’s:

De meeste herinneringen van die eerste jaren van mijn leven haal ik uit foto’s. De wilde zwarte bos haren van mijn vader en de jaren dat hij een baard had. Het genieten in de tuin, met dan als hoofdactiviteit barbequeën. Mijn vader op een krukje bij de barbecue die de hele avond voor iedereen vlees bakt. Daar had ie de grootste lol aan.

Tanken:

Het tanken in Duitsland was ook altijd een terugkerende activiteit, “dan kunnen we meteen even langs de lidl”. Die was er toen nog niet in Nederland en ze hadden er zo’n lekkere spagetti. Het liefst reed ie dan binnendoor. Door alle kleine dorpjes van Zuid-Limburg. Wat kon ie daar van genieten.

Keuken:

Ik denk dat zijn favoriete plek in huis aan de keukentafel was. Dan zat ie heerlijk rustig met de krant of een puzzeltje aan de tafel. Hij kon dan op een vrije dag uren daar zitten, of het uren waren weet ik niet, maar het voelt wel zo. In de zon, achter het raam de caravankampioen lezen tot de laatste letter inclusief de kruiswoordpuzzel. Of kijken naar de vogels in de tuin. “Kijk, dat roodborstje met die witte stip onder zijn snavel was er gisteren ook. Ik denk dat hij een nestje in de buurt heeft”.

“Kleinkinderen”:

En toen kwamen mijn broer en ik ineens thuis met “kleinkinderen” de dochters van onze partners. Hij ging met ze wandelen en leerde de meiden dat je je niet kunt prikken aan dovenetels, maar als je aan de onderkant van de bloemetjes zuigt je de zoetigheid proeft waar de bijtjes zo dol op zijn. Met de handen op de rug liep hij dan samen met mijn moeder en de drie kleine meiskes om hun heen naar Groot Welsden. Bloemen plukken, stenen zoeken, koeien aaien en kletsen.

De meiden noemde hem ome Wim, omdat hij dat graag zo wilde, maar stiekem dachten ze gewoon opa als ze ome Wim zeiden.

Hoofdpijn:

Nu ik zo aan het schrijven ben komen er zo veel herinneringen boven. Meer dan ik dacht dat ik zou onthouden. Ik kan nog wel even doorgaan. Misschien een idee voor mijn tweede boek. Vooruit, één herinnering dan nog. Ik zat denk ik op de brugklas in Gulpen. We fietsten meestal naar school. Het regende die dag, het waaide en was koud. Na, naar mijn gevoel, veel te veel uren op school zitten moest ik door dat vreselijke weer naar huis fietsen. De berg op naar Margraten. Daar had ik echt geen zin in. Mijn vader was thuis, dat wist ik, dus belde ik naar huis met de vraag of hij me wilde komen ophalen, want ik had zo’n vreselijke hoofdpijn. Dan sprong mijn vader in de auto om mij op te halen. Ik weet niet of ie mijn leugen door had, ik denk het wel. Onderweg naar school heeft hij toen een aanrijding gehad. Niet ernstig maar wel goede blikschade. Ik zat op school te wachten, te balen “waar blijft ie nou??” Er waren geen mobieltjes in die tijd en uiteindelijk ben ik dus toch naar huis gefietst. Thuis gekomen heb ik gehoord wat aan de hand was. Ik heb daarna nooit meer durven bellen als ik niet echt ziek was.

Laatste dag:

Vandaag drie jaar geleden was de aller laatste dag dat mijn vader leefde. Misschien wist hij het zelf niet eens. Hij lag in het ziekenhuis. We waren er allemaal. Zijn liefste mensen om hem heen. De laatste dagen had hij ook bezoek gehad van paarden en olifanten op zijn kamer, dat had ie te danken aan de morfine. Als ik me probeer in te beelden wat hij zag dan krijg een glimlach op mijn gezicht. Olifanten in je ziekenhuiskamer, wauw.

Aankomende nacht drie jaar geleden raakte mijn moeder haar allesie kwijt, haar maatje, haar klankbord. Haar rots in de branding, steun en toeverlaat. Ik ben zo trots op haar. Ze is zo sterk.

Ik ben mijn grote voorbeeld kwijt geraakt, gelukkig kan ik putten uit een berg van herinnering, tips en voorbeelden van hoe ik het graag zou willen doen. Moeilijk vind ik het, hoe deed hij dat toch allemaal? Ik doe het gewoon stukje bij beetje en dan kom ik vanzelf wel daar waar hij was.

Droom:

Drie jaar lang, als ik van mijn vader droomde, zag ik hem dansen met andere. Ik mocht alleen maar kijken. Een week of drie geleden droomde ik dat hij me kwam knuffelen, hij vertelde me dat hij me miste en dat ik het goed deed.

Zie je wel: Mijn vader is de allerliefste.

pap3

 

door

Ik wil beroemd zijn: “Hoe zou het zijn?”

Vandaag start weer een nieuwe actie: Frits Sissing en Lucille Werner gaan 24 uur in een telefooncel staan om geld in te zamelen voor de bestrijding van kanker. Daarna komt er nog een live show op tv. Hoe zou het zijn als je kanker hebt en net weet dat je nog maar een paar maanden te leven hebt? Er wordt veel actie gevoerd voor deze vreselijke ziekte waar ook mijn vader, mijn tantes en ouders van lieve vrienden aan zijn gestorven. Maar dankzij de onderzoeken leven ook nog lieve mensen om me heen. Dankzij de acties waar veel bekende Nederlanders aan mee helpen en het geld dat veel mensen doneren.

Voetballers:

Hoe zou het zijn als je woont in een gebied waar ebola is uitgebroken? Waar je je buren ziek ziet worden en de mensen om je heen ziet sterven aan deze vreselijke ziekte. Gelukkig is er dan giro 555 en zijn er de bekende Nederlanders en profvoetballers als Arjen Robben en Robin van Persie die met het Nederlands elftal 50.000 euro doneren.

Anders:

Maar hoe zou het zijn als je je hele leven al weet dat je dood gaat? Vanaf het moment dat je geboren wordt. Dat je ouders vechten voor je leven, dag in dag uit en weten dat ze hun kind gaan overleven. Dat je als kind weet dat je anders bent dan anderen, maar dat niet wil zijn. Je ziet toch hetzelfde uit, je gaat toch naar dezelfde school, je moet alleen vaker lessen missen, omdat je dan naar het ziekenhuis moet.

Feestjes:

Hoe zou het zijn als je om de zoveel tijd naar het ziekenhuis moet om slijm uit de holtes van je voorhoofd te laten zuigen, omdat alles verstopt zit en lijkt alsof je een mega verkoudheid hebt die niet over gaat. Of je mag weer niet naar school, omdat je een longfunctie test moet doen. Misschien heerst er weer griep en mag iedereen naar dat leuke kinderfeestje en jij niet, omdat dat gevaarlijk voor je kan zijn.

Stikken:

Hoe zou het nou zijn als je weet dat je dood gaat, je weet alleen niet wanneer. Je weet wel dat je hoogst waarschijnlijk dood gaat aan verstikking, dat je stikt in je eigen slijm. Je taaie slijm. Langzaam krijg je steeds minder longinhoud en wordt de zuurstof steeds minder en minder. Je niet eens meer de trap op kan lopen of niet kunt wandelen naar de hoek van de straat. Dat je weet, dat als je geen nieuwe longen krijgt je stikt en je ouders je moeten begraven.

Acties:

Hoe zou het zijn als je ziet dat de bekende Nederlanders zich inzetten voor de grote organisaties en acties waar miljoenen euro’s naar toe gaan in Nederland en het buitenland. Je weet dat er twee miljoen euro nodig is voor onderzoek naar jou ziekte, om jou leven makkelijker te maken en de pasgeborenen misschien wel kunnen behoeden van het zware leven dat jij hebt.

Soms weten de organisaties niet eens meer waar de miljoenen naar toe zijn gegaan die ze een jaar eerder hebben opgehaald en naar een rampgebied hebben gestuurd.

Dood:

Hoe zou het zijn als je weet dat je dood gaat en ook weet dat mensen zich inzetten om jou leven zo lang en aangenaam mogelijk te maken. Dat ook voor jou ziekte een bekende Nederlander zich inzet, zodat er in een relatief korte tijd veel geld wordt opgehaald. Dankzij jou eigen Marco Borsato, Guus Meeuwis, Frans Bauer, Guido Weijers, Jeroen van der Boom, Nielson, Kensington, Ilse de Lange, Arjen Robben of  Robin van Persie kun je dan langer en gemakkelijker leven met de ziekte Cystic Fibrosis ofwel Taaiziekte.

Benefiet:

Iets meer dan een jaar geleden schreef ik de blog “Ik wil beroemd zijn” omdat ik het dan wel zelf allemaal zou doen. Nu zitten we midden in de organisatie van Project CF. Een benefiet weekend om geld in te zamelen voor onderzoek naar medicijnen tegen CF. Op 25 en 26 april 2015.

We zijn hard opzoek naar de echte beroemdheid, want ik heb de status BN’er nog niet gehaald.

Hoe zou het zijn als jij die BN’er kent en weet over te halen om bij ons op zaterdagavond te komen optreden?

Hoe zou het zijn als jij BN’er bent en op zaterdagavond bij ons komt optreden? Dan ben je niet zomaar een bekende Nederlander meer… dan ben je voor heel veel mensen een echte held.

We hebben ook een crowdfunding gestart voor alle andere helden:

http://www.dreamordonate.nl/944-project-cf